In België doen ze op hun beurt inspiratie op rond mobilisatie en vereniging van onze gezondheidswerkers.

We spraken met één van de bezoekers, Emma Manuel uit de Filipijnen. Ze werkt als radiologe in een openbaar ziekenhuis in Manilla. Ze is al 13 jaar vrijwillig voorzitter van the Alliance of Health Workers (AHW). Die AHW is een vakbond van gezondheidswerkers in de Filipijnen. Ze draaien volledig op vrijwilligers en verdedigen de belangen van meer dan 20.000 Filipijnse gezondheidswerkers uit zowel openbare als privéziekenhuizen.

Emma Manuel: “Ik ben met een collega van de AHW op bezoek bij onze Belgische partner om te kijken hoe het hier allemaal georganiseerd is. Wij hebben een aantal instellingen bezocht zoals die voor ouderen, of voor gehandicapten, een psychiatrische instelling ook. Het is wel inspirerend om te zien hoe die bescherming van de kwetsbaren in België wordt georganiseerd.”

“Wij kunnen dat in de Filipijnen ook als onze regering er voor de mensen zou zijn. Maar dat is helaas niet zo. Onze regering is fors aan het besparen in alle sectoren, ook in de gezondheidszorg. Ze zijn begonnen met privaat-publieke samenwerkingen in heel wat ziekenhuizen. Op termijn riskeert alles geprivatiseerd te worden. Dit is heel erg voor de zwaksten. Nu al moeten de openbare ziekenhuizen meer en meer voor eigen inkomsten zorgen waardoor ze heel wat kosten verhalen op de patiënten. Patiënten moeten zelfs betalen als ze naar het toilet gaan, betalen voor de handschoenen van de dokter, voor pleisters, watten… De gezondheidszorg wordt zo haast onbetaalbaar voor de armen.”

“Het is niet gemakkelijk om als vakbond te werken in de Filipijnen. We proberen ons te verenigen om hier tegen in te gaan. We willen eerst en vooral de mensen informeren. Heel veel mensen beseffen het niet.”

“We kampen daarnaast ook met een grote uittocht van gezondheidswerkers. Door de besparingen is er een enorme inperking van het aantal dokters en verpleegsters in de publieke ziekenhuizen. Er is dus heel wat werkloosheid bij dokters en verpleegsters. Diegenen die er wel werken, verdienen zo weinig dat het beter is om te emigreren. In de Filipijnen verdienen verpleegsters maximum 250 euro per maand en ze moeten vaak 16 tot zelfs 24 uur werken zonder bijkomende compensaties.”

“We willen dat de verpleegsters een juist loon krijgen en compensatie voor overuren en nachtwerk. De overheid moet meer financiële middelen vrijmaken. Als hun arbeidssituatie en loon er niet op vooruitgaan, blijven ze massaal uitwijken naar andere landen. Dat is een ramp voor het zorgaanbod in de Filipijnen. Maar de overheid moedigt de mensen veeleer aan om te emigreren, want migranten sturen dollars op naar hun familie.”