Ik wil mevrouw (Sabrina) Pignedoli en alle leden van het Europees Parlement bedanken, die Julians kandidatuur voor de Sacharovprijs (de Sacharovprijs is een onderscheiding die sinds 1988 jaarlijks wordt uitgereikt door het Europees Parlement en die is bedoeld als onderscheiding voor een bijzondere prestatie bijvoorbeeld op het vlak van de vrijheid van meningsuiting) hebben gesteund.

Het was ongelooflijk bemoedigend voor hem dat dit jaar zoveel leden van het Europees Parlement bijeen waren gekomen. Ik weet dat veel parlementsleden de prijs ook hadden willen steunen, maar dit niet konden omdat Julians leven echt in gevaar is. Ik overdrijf niet. Julian zit in de zwaarste gevangenis van het Verenigd Koninkrijk.

Ze noemen het daar het Britse Guantánamo, Belmarsh Prison. Voor meer dan drie en een half jaar. Het is er extreem grimmig. Een paar dagen geleden testte Julian positief op COVID. Dat betekent dat hij in isolatie is geplaatst, in verdere isolatie. Hij heeft drie en een half jaar in zeer moeilijke omstandigheden doorgebracht. Als ze je in isolatie plaatsen, betekent dat dat je 24 uur per dag in een cel zit.

Je komt de cel niet uit. Je mag er niet uit om te douchen. Je komt niet buiten voor eten. Je gaat niet weg voor medicijnen. Hij zit sinds zaterdag in die cel, ongeveer 72 uur nu. Stel je dat eens voor. We weten niet hoe lang dat zal duren, maar dit is slechts een druppel in de oceaan van de brutaliteit en wreedheid die Julian elke dag wordt aangedaan. Alleen al het bestaan van deze zaak verlengt zijn lijden en hij lijdt ernstig.

Laat niemand zeggen dat Julian geen steun heeft

Ik vertel u twee anekdotes ter illustratie. De eerste heeft betrekking op wat er zaterdag in Londen gebeurde. Ik weet niet of u het weet, maar we kregen de grootste steunbetuiging voor Julian tot nu toe. We hadden onszelf een ambitieus doel gesteld, namelijk het Britse parlement omsingelen. Ik weet niet of je in Londen bent geweest, maar je weet misschien dat het Britse Parlement aan één kant uitkijkt op de rivier de Thames.

Om het Parlement te omsingelen, moesten we het Parlement aan één kant van de rivier omsingelen en vervolgens twee bruggen oversteken en ook de andere kant van de Thames omsingelen en oversteken. We berekenden dat we daarvoor ongeveer vijfduizend mensen nodig hadden. Op zaterdag was er ook een staking van het openbaar vervoer, dus veel mensen dachten dat we dit nooit zouden kunnen bereiken.

Veel mensen waren sceptisch. De anonieme trollen op Twitter zeiden “kom niet opdagen”, “er komt niemand opdagen”. Nou, we hebben veel meer dan vijfduizend mensen kunnen samenbrengen en er zijn beelden die dit bewijzen. De beelden spreken voor zich. We omsingelden beide kanten van de Thames en beide bruggen, op sommige plaatsen stond de stoep vol met mensen. Er waren makkelijk zevenduizend mensen daar, het hadden er tien- of twaalfduizend kunnen zijn in hartje Londen.

Laat niemand zeggen dat Julian geen steun heeft. Kijk maar naar die beelden. Dat komt omdat de gemiddelde burger begrijpt wat hier gebeurt. Ze zijn gaan beseffen dat het een brute en primitieve politieke vervolging van een individu is, een brute vervolging door een staat, een cynisch misbruik van de wet om een man gevangen te houden, uit een strafdrang die begon onder de Trump-regering.

Betoging in Melbourne, Australië, International Peace Day 21 september, voor een einde aan de militarisering en de vrijheid van Assange. Matt Hrkac/CC BY-SA 2:0

De aanklachten kwamen onder de Trump-regering in 2018. Waarom kwamen ze onder de regering Trump? Omdat de regering Trump wist dat deze zaak een precedent zou scheppen, waardoor de Amerikaanse regering achter de pers aan zou kunnen gaan, om de Espionage Act (De Spionagewet maakte het een federale misdaad voor eenieder om zich te mengen in of te proberen de Amerikaanse strijdkrachten te ondermijnen tijdens een oorlog, of om de oorlogsinspanningen van de vijanden van de natie te helpen) te gebruiken voor het publiceren en het ontvangen van informatie van een bron, voor het bezitten van die informatie, en voor het openbaar maken ervan.

Het gebruik van de Spionagewet betekent niet dat de VS Julian ervan beschuldigt een spion te zijn. Dat wordt niet beweerd. De spionagewet is zeer ruim geformuleerd. Hij werd ingevoerd in 1917 tijdens de eerste wereldoorlog. Hij werd ruim geformuleerd, zodanig dat hij opnieuw kon worden gebruikt. De wet werd gebruikt tegen dissidenten die tegen de Amerikaanse deelname aan de eerste wereldoorlog waren.

Vervolgens werd dat stuk wetgeving onder de regering Trump voor het eerst gebruikt tegen een uitgever. Als je kijkt naar de aanklachten tegen Julian, kan hij 170 jaar krijgen in verband met het ontvangen van informatie van een bron. Ik val in herhaling, maar denk aan het proces, het bezitten van informatie en het (openbaar) maken en communiceren ervan.

De daad van het communiceren is een misdaad. Dit is in strijd met de zeer fundamentele beginselen van vrijheid van meningsuiting en persvrijheid. Je kunt deze twee begrippen niet met elkaar verbinden. Wat tegen Julian wordt gedaan is niet alleen een aanval tegen de pers, maar ook tegen het recht om vrij te communiceren, de waarheid te spreken en die waarheid te verspreiden.

Ik geef nog een kleine illustratie. Ik heb twee kinderen met Julian, een driejarige en een vijfjarige, en laatst speelde mijn driejarige in de woonkamer met een vriend die op bezoek was. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat ze iets speelden en ik begreep het niet. Mijn vriend begreep niet echt wat er aan de hand was, en ik realiseerde me wat mijn driejarige aan het doen was…

Mijn driejarige speelde voor bewaker in de Belmarsh gevangenis. Hij deed de toverstaf, je weet wel de magnetische toverstaf die naar voor en achter wordt bewogen. Ik zal je beschrijven wat mijn kinderen meemaken om hun vader te zien. We moeten door een luchtsluis, dat betekent deuren die sluiten, dus je gaat in een klein compartiment.

Een deur gaat dicht, ze nemen je vingerafdrukken, niet die van de driejarige, maar die van mij, oké. We gaan door de luchtsluis, één deur gaat dicht, de andere gaat open, nadat ze mijn vingerafdrukken hebben genomen, ga ik erdoor. Dan gaan we door vliegveld beveiliging zoals hier in het Europees Parlement en dan ga je door een metaaldetector.

Je moet je voeten optillen, je schoenen natuurlijk uitdoen, je mag niets meenemen, geen papier, geen tissue. De kinderen moeten dat ook ondergaan, ze doen het van top tot teen, voor en achter, onder hun voeten. Dan ondergaan we een tweede fouillering. Ze fouilleren je, ze kijken achter je oren, ze kijken in je haar, je opent je mond, ze kijken onder je tong.

Ze fouilleren je voor en achter, onder je voeten, ze steken hun handen onder je voeten, je blote voeten. Dan ga je door een andere luchtsluis, en dan nog een luchtsluis, en dan word je onderzocht door een hond, de hond besnuffelt je, hij springt op je, ruikt je, gaat terug. Je moet stil blijven staan, de kinderen moeten stil blijven staan en het is behoorlijk intimiderend, een hondenzoektocht.

Ze moeten dit doen om hun vader één keer per week te zien. Denk daar maar eens over na. En waarom? Wat heeft Julian gedaan? Hij publiceerde de waarheid over oorlogsmisdaden tegen een machtige regering die haar macht uitoefent om hem te straffen. Deze wreedheid is tegen Julian, het is ook tegen ons als familie, tegen mijn kinderen, maar ook tegen jullie allemaal.

Stil blijven is gewoon medeplichtig zijn aan deze gruweldaad en ik aanroep elk lid van het Europees Parlement dat deze nominatie heeft gesteund, want dat is wat er nodig is. U moet het politieke profiel van deze zaak verhogen totdat het voor het Verenigd Koninkrijk absoluut onmogelijk is om Julian uit te leveren en voor de VS om te vervolgen. Jullie weten allemaal wat een politieke zaak is. Jullie weten allemaal wat er voor nodig is. Dit is pure politieke vervolging in het hart van Europa.

Stil blijven is gewoon medeplichtig zijn aan deze gruweldaad

De gevolgen van deze zaak zullen ons allemaal raken en ik zal u vertellen waarom, want Julian zal proberen dit tot aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens aan te vechten en wat er in het Europese Hof voor de Rechten van de Mens wordt besloten in verband met Julian’s zaak zal de reikwijdte van de persvrijheid in de hele Europese ruimte bepalen.

Dat omvat alle Europese landen. Dit gaat niet alleen over Julian die de V.S. boos maakt, dit gaat niet alleen over het V.K. en de V.S., dit is een Europese kwestie. Het is ook een Europese kwestie omdat wat Wikileaks onthulde, ook aanvallen waren op de Europese soevereiniteit, op Europese burgers. Khalid Al-Masri, een Duitse burger die werd ontvoerd en gemarteld door de CIA.

Het was een geval van persoonsverwisseling. Toen ze zich dat realiseerden, dumpten ze hem in Macedonië en toen kwam Duitsland erachter. Ze ontdekten dat de CIA haar burgers had gemarteld en dat het een geval van persoonsverwisseling was. Ze wisten wie de daders waren en toen greep de Amerikaanse ambassade politiek in om elke uitlevering te voorkomen, elke echte verantwoording voor de mensen die de Duitse burger hadden gemarteld.

We hebben het over marteling. We hebben het over moorden. We hebben het over de ondermijning van gerechtelijke processen in Europa die we Julian verschuldigd zijn. Voor het nemen van de moedige positie om regeringen ter verantwoording te roepen. En Wikileaks, Julian’s idee met Wikileaks groeide uit het idee in de vroege jaren 2000, in het eerste decennium van de jaren 2000, van overheidstransparantie en verantwoording.

Daar is WikiLeaks uit voortgekomen. Praten we nog over transparantie en verantwoording van de overheid? Ik zie het niet vaak genoemd worden, en dat is het traject dat we volgen.

Dit gaat niet alleen over Julian die de V.S. boos maakt, dit gaat niet alleen over het V.K. en de V.S., dit is een Europese kwestie

Omdat Julian in de gevangenis zit, en hij zit al drie en een half jaar in een zwaar beveiligde gevangenis. Daarvoor werd hij vervolgd en werden juridische procedures misbruikt om hem in een rechtsvacuüm te houden waarin hij zich niet kon verdedigen, en werd hem het zwijgen opgelegd. Het traject van deze zaak is duidelijk. Ze hebben geprobeerd Julians reputatie aan te tasten.

Ze hebben geprobeerd zijn motivaties in twijfel te trekken. Ze hebben ook geprobeerd de reputatie van Wikileaks aan te tasten. Maar het werkt niet, en ik zal je vertellen waarom. Omdat de speciale VN-rapporteur inzake marteling, die een scepticus was, in 2019 of 2018 werd benaderd en zei dat hij niet naar die zaak ging kijken omdat hij niet geïnteresseerd was in Assange en Wikileaks en wat er aan de hand is.

Toen werd hij een tweede keer benaderd en toen zei hij: goed eigenlijk heb ik een plicht om op zijn minst het dossier te lezen, hij las het dossier en toen realiseerde hij zich dat hij alleen maar aan de oppervlakte hoefde te krabben om de grootste gerechtelijke dwaling van deze tijd in het Westen te zien.

Deze zaak is DE zaak van onze generatie. Het bepaalt waar we nu staan en waar we naartoe gaan. Wat Julian overkomt, overkomt ons allemaal. Omdat ons recht om te weten wordt aangevallen. Het is het recht om de waarheid te spreken en daarom schreef de speciale rapporteur over foltering, Nils Melzer, er een boek over (zie VN-expert schrijft volledig dossier over Julian Assange: “Journalisten, dit gaat over u”).

En het is niet alleen Nils Melzer. Er worden films gemaakt, en over vijf jaar zal iedereen zeggen: natuurlijk vocht ik voor Assange. Bewijs het, doe het nu, red zijn leven. Zijn leven hangt af van de mensen die in deze kamer zitten. Als je in deze kamer zit, kun je iets doen. Help me zijn leven te redden.

De toespraak van Stella Morris begint om 06:00:

Vertaling: Ann Dejaeghere