In de
zesde eeuw voor Christus hebben de Grieken de democratie (van het oud-Griekse demokratia,
‘de soevereiniteit van het volk’) uitgevonden. In 2015 tonen ze opnieuw hun
gehechtheid aan dit politieke model door hun soevereiniteit opnieuw in eigen
handen te nemen, nadat die hun jarenlang door de trojka is ontnomen – iets wat
vanaf het begin door de Franse socialisten gehekeld werd.

Herstel
van de volkssoevereiniteit, een uitweg uit de humanitaire crisis, sociale
rechtvaardigheid en een culturele renaissance: het programma van Syriza tijdens
de verkiezingscampagne was helder. De nieuwe regering streeft ernaar dit
programma uit te voeren. We moeten de stem van het Griekse volk respecteren en
hun de mogelijkheid geven hun programma te realiseren: dàt is democratie.

“Respecteer
de stem van de Grieken”

Op 5 februari
verklaarde president François Hollande: “Het is de taak van Frankrijk een
oplossing te zoeken en bij te dragen aan een akkoord, niet enkel uit respect
voor de stem van de Grieken, maar ook in overeenkomst met de Europese regels en
de aangegane engagementen. Op deze basis werk ik met onze Europese partners
samen”.

Nochtans
verscherpte de Europese Centrale Bank nog dezelfde avond op absoluut
onbegrijpelijke wijze de voorwaarden voor de herfinanciering van Griekse
banken. Ze is van plan om op de markt massaal financiële producten op te kopen
waarvan de kwaliteit niet altijd gegarandeerd is. Dit is onaanvaardbaar. Een
deel van de oplossing zit juist in het herschikken van de betalingsvoorwaarden
van deze schuld.

Alle
landen van de Europese Unie moeten de budgettaire doelen van het Stabiliteits-
en Groeipact respecteren[1].
Ook de nieuwe Griekse regering wil dat doen. Het toepassen van de
bezuinigingsmaatregelen wordt opgelegd door de trojka[2]. Dit
is een illegitiem samengaan van krachten die dringend moet worden vervangen
door een democratisch beslissingsorgaan. Hun voorwaarden maken geen deel uit
van dit Stabiliteitspact. Door de hulpprogramma’s aan Griekenland aan strakke
voorwaarden voor ultraliberale structurele hervormingen te onderwerpen, heeft
de trojka het land in een verwoestende economische en humanitaire crisis
gestort.

Parallel
daaraan heeft de Duitse onbuigzaamheid en budgettaire halsstarrigheid over de
Griekse schuld de EU in een steeds diepere crisis gedompeld. Op 25 januari 2015
zijn de Grieken in opstand gekomen tegen deze maatregelen, omdat ze zich bewust
zijn van de oorzaken die hun land in deze miserie hebben doen belanden. Hun
opnieuw economisch verstikkende maatregelen opleggen zou een zware aantasting
zijn van hun soevereiniteit en zou ook niet zonder gevolgen blijven voor de
hele Europese economie. 

Waar
een wil is, is een weg

Griekenland
is een bondgenoot van Europa. Dit bondgenootschap kan ons een nieuwe weg tonen
naar een heroriëntatie van de Europese politiek, een weg die de mens in het
hart van haar belangen plaatst en niet het financiële belang van enkelen. Dit
is een weg die respect voor gemeenschappelijke regels verenigt met de
vastberadenheid om een betere toekomst op te bouwen.

De
bewustwording, ook in de Europese instellingen, van het feit dat de huidige
besparingen een doodlopend straatje zijn, zorgt voor een uniek momentum
om de Europese politiek grondig te heroriënteren. Op deze nieuwe politieke
koers moeten alle progressieve krachten in Europa samenkomen, schouder aan
schouder. Alleen zo zullen alle Europeanen de toekomst met vertrouwen tegemoet
kunnen zien.

Het is
in naam van deze toekomst dat Frankrijk een heldere politieke eis naar voren
moet schuiven, die zowel de Grieken als het geheel van de Europese volkeren aanspreekt:

• we
  moeten de Griekse vraag steunen om de terugbetaling van hun schuld draaglijk te
  maken;
• we
  moeten echte Europese onderhandelingen in de plaats stellen van de oekazes van
  de trojka;
• we
  moeten de vermindering steunen van de budgettaire overschotten die de Griekse
  staat moet realiseren;
• we
  moeten vooral de onontbeerlijke investeringen garanderen voor het economische
  en sociale herstel van het land en voor het creëren van werkgelegenheid.

Op die
manier kan Frankrijk op een beslissend moment in de geschiedenis van Europa een
nieuwe politieke verantwoordelijkheid op zich nemen. Dit beslissend moment
belangt ons allen aan, want wij kunnen op die manier de keuzes van de Europese
Unie een nieuwe richting uitsturen. Ook het parlement, in het bijzonder de
meerderheid in de Assemblée Nationale, moet worden betrokken bij de standpunten
die ons land op de volgende Europese topconferenties zal innemen.

Sophocles[3]
leerde ons dat er momenten zijn waarop de enige wet die geldt die van de
rechtvaardigheid is. Het is deze wet die de Grieken hebben op 25 januari 2015
gekozen en die wij moeten ondersteunen. 

De
oorspronkelijke versie van deze tekst met de volledige lijst van alle ondertekenaars vind je hier.
Vertaald uit het Frans door Chloë Versluys.

[1] Het Stabiliteits-
en Groeipact is een reeks afspraken tussen landen van de Economische en Monetaire Unie (de ‘eurozone’) die de waardevastheid van de euro moeten garanderen. Dat houdt onder meer in dat de eurolanden een maximaal
begrotingstekort van 3 procent mogen hebben en een maximale overheidsschuld van
60 procent van het bbp.

[2] Ambtenaren van de Europese Commissie, de
Europese Centrale Bank en het Internationaal Muntfonds die geregeld de naleving
van de leningsvoorwaarden controleren.

[3] Sophocles, Grieks wijsgeer en auteur van
toneelstukken die men ’tragedies’ noemde, omdat de hoofdrolspeler, ondanks
verwoede pogingen om het lot te tarten, zichzelf in het ongeluk stortte.