Voorbije periode werden al meerdere initiatieven genomen om het protest tegen de te lang aanslepende onderhandelingen te versterken.
Nu zondag komer er – hopelijk – vele duizenden naar Brussel afgezakt om hun ongenoegen in groten getale te uiten. Aan die initiatieven wil ik er nog eentje toevoegen. Zelfs een actie die ‘ons allen’ een financieel voordeel kan opleveren. Zodoende zal de nieuwe (sic) regering al minder hoeven te besparen op o.m. het domein van de sociale zekerheid.
Het werd her en der al wel eens geopperd: moet de parlementaire wedde niet worden teruggevorderd, vermits er al zo lang geen regering is?
Woensdagnamiddag (19/1) werd via Belga een persbericht verspreid met daarin ‘heuglijk’ nieuws. Vanaf volgende week is er opnieuw elke week een plenaire bijeenkomst in de Kamer mèt vragenuurtje. Dat kan tellen, niet?
Want, zo toch de tekst: de afgelopen maanden konden de volksvertegenwoordigers de regering moeilijk het vuur aan de schenen leggen, vermits haar beleid zich beperkt tot ‘lopende zaken’.
Dit ‘akkoord’ (wat naar verluidt vooral op initiatief van Ecolo/Groen! tot stand kwam) bevestigt eigenlijk – redelijk – expliciet, dat in de Kamer van Volksvertegenwoordigers en in de Senaat sinds 13 juni, niet al te veel werk werk geleverd.
Is dat dan een aanleiding om, minstens een deel, van de parlementaire wedde terug te vorderen?
Ja, ongetwijfeld, want daarvoor is er nu zelfs een ‘juridische’ basis. Waarop ik mij baseer?
Op 22 oktober vorig jaar velde het Arbeidshof van Luik een belangrijk arrest, waarin dit Arbeidshof aanvaardt dat de werkgever het recht heeft om het loon terug te vorderen wat werd betaald, voor de uren dat de werknemer niet werkte ten bate van de werkgever, maar bvb wel computerspelletjes speelde.
Wat meer over de beslissing van het Arbeidshof:
– vervolgens schenkt het hof aandacht aan de tegenvordering, die beoogt schadeloosstelling te verkrijgen voor het nadeel dat werd geleden ten gevolge van het ontbreken van prestaties tijdens de werkuren, terwijl die werden verloond. Het hof aanvaardt het principe van een schadeloosstelling voor de uren die de facto niet werden gepresteerd;
– aangezien het loon de tegenprestatie voor het werk is, is het loon niet verschuldigd.
Het belang van dit arrest is onder meer dat het eraan herinnert dat het recht op loon niet de tegenprestatie is voor de aanwezigheid op de werkplek (lees Kamer), maar wel degelijk voor de door de werknemer geleverde prestaties.
Vanwege het gelijkheidsbeginsel, moet dit arrest m.i. ook worden doorgetrokken naar de volksvertegenwoordigers en senatoren. Het creëert hiertoe zelfs een ‘juridische basis’.
Zullen de parlementariërs en/of politieke partijen hiertoe zelf een initiatief nemen om – minstens een deel – van hun wedde terug te betalen aan de gemeenschap?
Dré Wolput
