129 doden en meer dan 350 gewonden is voorlopig de trieste balans na de aanslagen in Parijs (1). De slachtoffers en hun families verdienden dit niet. Net zoals de slachtoffers en hun families van de aanslag in Beiroet op 12 november (2) dit niet verdienden, de artsen en patiënten in het ziekenhuis van Artsen Zonder Grenzen in Kunduz op 3 oktober 2015 (3) dit niet verdienden, de slachtoffers in het Russisch vliegtuig of tijdens de vredesbetoging in Ankara dit niet verdienen.
Oorlog is de oorzaak, geen oplossing voor terreur
Islamitische Staat (IS) eiste zowel de aanslagen in Parijs als Beiroet op. In Kunduz waren het VS-piloten die de trekker overhaalden. Drie bloedbaden in goed één maand tijd, die allen één handtekening dragen: “oorlog”. “IS is (net als Al-Qaeda) het product van 35 jaar inmenging en oorlog in het Midden-Oosten” (4) schreven we al in ons artikel na de terreuraanslag op Charlie Hebdo. En ook de doden in Kunduz kunnen op het conto geschreven worden van de westerse inmenging, dit keer in Afghanistan.
Ook de voorpagina’s van de Franse kranten schreeuwen het uit: “Deze keer is het oorlog”. (5) Of nog: “Het is onmogelijk om deze bloedige gebeurtenissen niet te linken aan de gevechten die aan de gang zijn in het Midden-Oosten. Frankrijk speelt daarin zijn rol. Het moet daarmee doorgaan zonder een spier te vertrekken”. De Franse President Hollande windt er geen doekjes rond: “Dit is een oorlogsdaad” (6). Enkele uren later werd Raqqa gebombardeerd.
Het uitgangspunt van intal is volledig tegengesteld aan dat van de Franse president en media. De oorlog is al lang bezig, en Frankrijk staat er mee aan de wieg van. Recent nog herinneren we ons de oorlogen in Libië, Mali en de Centraal-Afrikaanse Republiek.
Boemerangeffect
Dat België een mogelijk doelwit is voor terreuraanslagen van IS, daar is Minister van Defensie Steven Vandeput zich zeer bewust van. “Ons land is een doelwit zoals alle landen in het Westen doelwitten zijn”, zegt hij in De Standaard (7). Zo legt hij meteen een verband tussen het militair optreden van België in het Midden-Oosten en de terreur van afgelopen weekend. Of het risico voor Luxemburg hetzelfde is als voor Frankrijk of België, twee landen die gedurende jaren actief bombardementen uitvoeren, komen we van Vandeput niet te weten.
De aanslagen in Parijs zouden gepland zijn in België. We herhalen hier nog eens wat we schreven in ons artikel na de aanslag op Charlie Hebdo: “De explosie van racisme, verdachtmakingen, verplichtingen om zich te distantiëren omdat men anders vanzelfsprekend voor deze terreur zou zijn, toont vooral aan dat een aantal Belgen de Belgen met een migratie-achtergrond nooit volledig aanvaard hebben. De socio-economische achterstelling en de vernedering die daarmee gepaard gaan zijn een extra reden waarom sommige Belgische jongeren radicaliseren” (8). Tot op vandaag is er bij de Belgische regering nog steeds geen wil te zien om dit aan te pakken. De uitspraken van Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon, “Ik ga Molenbeek opkuisen”, voorspellen in dezen weinig goeds (9).
Solidariteit en samenwerking
Vraag het eens na in je omgeving. Op een moment als vandaag is iedereen, los van zijn herkomst of geloof, bekommerd om zijn veiligheid, de veiligheid van zijn familie, kinderen en vrienden. En dit geldt niet alleen in Parijs, of onder de bommen in Irak of Afghanistan of Syrië. Dit geldt ook in Brussel, Hasselt of Mons.
Die veiligheid kan de maatschappij maar bieden als er solidariteit en samenwerking is. In de straat, in de wijk, op het werk, in de school. Solidariteit en samenwerking zijn ook nodig om een betere wereld uit te bouwen. Solidariteit en samenwerking voor een wereld zonder oorlog waarvan onze eigen regeringsleiders mee de oorlogsstokers zijn door het sturen van F-16’s naar Afghanistan, Irak of Libië, of het inzetten van marineschepen ter bescherming van Franse vliegdekschepen.
Solidariteit en samenwerking in België zijn natuurlijk niet voldoende. Er moet ook ingezet worden op diplomatieke oplossingen voor conflicten zoals in Syrië. Daarvoor moeten alle partijen rond de tafel gebracht worden. De onderhandelingen zoals ze vandaag worden aangevat, zonder Syrische vertegenwoordigers, lijken dan ook weinig kans op slagen te hebben. Het betrekken van alle Syrische actoren zou al jaren geleden moeten gebeurd zijn.
Vandaag is de aanwezigheid van IS in Irak en Syrië een feit. Maar IS zal niet zomaar van de wereldbol gebombardeerd kunnen worden. De Belgische regering en haar westerse bondgenoten zullen eindelijk hun steun aan de financiers van IS, met Saudi-Arabië op kop, moeten stopzetten. Ze zullen de financiële stromen die naar IS leiden moeten afsluiten, stoppen met het opkopen van goedkope olie die IS naar de westerse markt smokkelt en, last but not least, de leveringen van Belgische wapens moeten stopzetten.
Met andere woorden, de winsten die de Belgische en westerse bedrijven op de kap van de mensen in het Midden-Oosten opstrijken moeten onderschikt gemaakt worden aan een wereld in vrede. Of ze daartoe bereid zijn valt nog af te wachten.
Overigens is intal van mening dat de NAVO moet afgeschaft worden.
1 – http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/2.41769?eid=1.2496056
2 – http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2495171
3 – http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2459005
4 – http://www.intal.be/nl/article/charlie-hebdo-solidariteit-plaats-van-polarisering
5 – http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/2.41769?eid=1.2496082
6 – http://www.standaard.be/cnt/dmf20151114_01970508
7 – http://www.standaard.be/cnt/dmf20151116_01972504
8 – http://www.intal.be/nl/article/charlie-hebdo-solidariteit-plaats-van-polarisering
