In het tweede deel van de Paradijs-trilogie van Ulrich Seidl zien we Anna Maria, een religieuze vrouw die het ‘verkatholieken’ van Oostenrijk tot haar levensdoel heeft gemaakt. Opnieuw verschaft Seidl een portret van een vrouw op zoek naar haar paradijs, dit maal bij Jezus.

Het hyperrealisme van Seidl is wederom de kracht van deze film. Het nastreven van symmetrie in talloze shots, lijkt het enige te zijn wat de prent onderscheidt van een documentaire. We volgen Anna Maria op haar tocht van huis tot huis alwaar ze samen met mensen wil bidden. Bij de ene stoot ze op weerstand, bij de andere krijgt ze haar geloof aangepraat. Zo gaat ze een hevige discussie aan met een gescheiden koppel, maar vindt ze bij een familie Oost-Europeanen bijval – al was het maar omdat amper één van hen eigenlijk verstaat wat ze aan het zeggen is. In de tussentijd begint haar persoonlijke leven off track te geraken.

Ook in Paradies: Glaube wordt de controverse niet geschuwd, al is ze misschien net wat subtieler. Toch wordt reeds vrij snel de sfeer gezet, nadat we na zo’n vijf minuten in de film een moslima met boerka zien, maar wel met ontblote boezem. De confrontatie tussen Anna Maria en haar man Nabil blijft echter de rode draad. Waarom er concreet een haar in de boter zit tussen beiden, blijft steeds vrij suggestief. Nabil is op de één of andere wijze verlamd geraakt aan het onderlichaam, waardoor Anna Maria hulp zocht (en vond) bij Jezus – dit lijkt de meest evidente verklaring. Dat haar liefde en passie mee verhuisd zijn naar de zoon van God, wordt op groot ongenoegen van haar man ontvangen.

De film is van begin tot eind een relatief serene prent, maar door het ontbreken van een soundtrack, wordt hij hier en daar toch wat ongemakkelijk. Anna Maria lijkt vaak psalmen te zingen en dat is zowat de enige muziek die je te horen krijgt. Dat ongemakkelijke gevoel wordt, net als in Paradies: Liebe, erg versterkt door de protagoniste’s confrontatie met de realiteit. Net als in de vorige film is er weer die akelige naïviteit die de toon van alle gebeurtenissen zet.

Iedereen die genoten heeft van het eerste luik, kan alvast weinig verkeerd doen met het tweede. Misschien net iets minder sterk omdat de uppercut minder aankomt, maar toch weer hard genoeg om er even bij stil te staan. Zij die de eerste al niets vonden, zullen bij deze nog minder aan hun trekken komen. Glaube is nog iets trager en eist in die zin nog meer van de kijker dan Liebe.