Met 40 dagen hongerstaking, gesteund door talloze manifestaties en uitingen van solidariteit in binnen- en buitenland hebben meer dan 1500 Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische gevangenissen erkenning verkregen van zowat al hun eisen. De lijst van terug erkende rechten is niet min:

• regelmatige consultaties door externe artsen van eigen keuze voor zieke gevangenen;
• toelating familiebezoek door tweedegraadsfamilie (grootouders, kleinkinderen);
• grotere bedragen op ieders kantinebudget (waarmee nog altijd uitsluitend Israëlische producten kunnen worden aangekocht in de kantine);
• overplaatsing van het gevangenishospitaal van Ramla naar het oude deel van de gevangenis, waar kamers en recreatieruimte voorzien is;
• openbare telefooncellen waar vrouwelijke gevangenen, minderjarige gevangen en zieke gevangenen dagelijks met hun familie kunnen bellen;
• familiebezoeken verlengd van 45 naar 60 minuten;
• gelegenheid tot jaarlijkse familiefoto;
• verhoging porties vlees, groenten en fruit voor de gevangenen, evenals olijfolie, koffie baklava en kruiden.

Deze eisen lijken eerder evident en zijn in vergelijking met geldende regels in andere gevangenissen in Israël met criminelen nog steeds zeer beperkt. Men mag bovendien niet vergeten dat Israël in de praktijk heel wat theoretisch wél toegestane rechten niet toestond. De minste aanleiding was voldoende om een familiebezoek op het allerlaatste ogenblik te verbieden. Bezittingen van de gevangenen werden voortdurend afgepakt.

Brutale repressie

Palestijnse leiders als Marwan Barghouti en Karim Younes namen aan de actie deel, die tegelijk in talrijke gevangenissen doorging en zeer goed werd volgehouden over de hele lijn door alle deelnemende gevangenen. Tijdens de hongerstaking werden de actievoerders nog zwaarder aangepakt dat tijdens het normale regime. Zo werden hun persoonlijke voorraden zout afgenomen, wat levensnoodzakelijk is om een hongerstaking te overleven.

Tijdens de hongerstaking hielden Palestijnse medestanders onder leiding van ouders, partners en kinderen van de gevangenen protestacties in talloze dorpen en vluchtelingenkampen. Ook die acties werden brutaal aangepakt door de Israëlische bezettingsautoriteiten.

Voor de regering van Israël was de actie van begin tot einde een complete imagoramp. Eerst en vooral werd de wereld terug duidelijk gemaakt dat Israël nog steeds duizenden Palestijnen vasthoudt, omwille van hun verzet tegen de bezetting van Palestina. Daar zijn ook kinderen bij, die tot jarenlange gevangenisstraffen worden veroordeeld op basis van zeer betwistbare bekentenissen onder folteringen. 

Onverminderd moreel leiderschap

Bovendien moeten de Israëlische autoriteiten vaststellen dat het morele leiderschap van de gevangen Palestijnse leiders onaangetast is. Dat bleek in het bijzonder voor Marwan Barghouti, de man waarvan Israël hoopte dat hij vergeten zou worden, vooral in het buitenland.

Het meest rampzalig voor het imago van Israël was echter niet zozeer de brutale repressie van de protestacties, niet zozeer het repressieve regime in de gevangenissen – dat is immers standaardpraktijk -, maar een tegenactie van een aantal kolonisten (met deelname van meerdere soldaten in uniform). Die hadden er niet beter op gevonden om voor de gevangenispoorten provocerende barbecue’s te gaan organiseren. De ware aard van de kolonisten kon niet beter worden geïllustreerd.

Israël is nog steeds oppermachtig in de bezette gebieden. Dagelijks wordt de Palestijnse bevolking gepest door wegblokkades, urenlange files aan checkpoints, vernederende behandeling door soldaten, arbitraire aanhoudingen, mishandelingen tijdens verhoren, blokkeren van hulp aan gewonden en standrechtelijke executies – waaronder ook kinderen. De regering van Benjamin Netanyahu heeft met Amerikaans president Donald Trump nog steeds een stevige bondgenoot aan zijn kant.

Brute macht versus publieke opinie

Hoe hard Israël echter ook inzet op het verspreiden van zijn versie van wat in de bezette gebieden wordt aangericht, hoe goed de regering de kunst ook verstaat om de mainstream media in het buitenland naar hun hand te zetten, het zionistische project verliest wereldwijd de strijd met de publieke opinie. De kloof tussen de weergave van de bezetting van Palestina in de media met wat de publieke opinie daar over denkt wordt alsmaar groter.

Pogingen om de strijd tegen de bezetting van Palestina (en de tegen de apartheid in Israël zelf) te framen als anti-semitisme slaan niet aan. Ook de hardnekkige inzet van alle middelen om de BDS-boycot te delegitimeren mislukt. 

Vakbonden van Canada over Brazilië tot Uruguay, Chili en Argentinië, het Portugese parlement, talrijke leden van het Europees Parlement en Spaanse parlementsleden hebben hun steun voor de hongerstakers uitgesproken. In zowat alle Europese hoofdsteden werden solidariteitsacties gehouden.

Het valt af te wachten of en in welke mate de nu afgedwongen rechten door de Israëlische autoriteiten gerespecteerd zullen worden. Afgaande op de historische praktijk van de bezetter, mag men er van uitgaan dat die weer zullen worden ingeperkt, niet zozeer op korte termijn, maar geleidelijk aan.

De strijd voor recht en waardigheid van het Palestijnse volk is nog lang niet voorbij. De uiteindelijke doelstelling is bovendien meer dan menselijke behandeling van gevangen Palestijnen. Het echte einddoel is hun volledige bevrijding.

Victory, Towards Liberation: Salute to the Palestinian Prisoners and the Struggle for Freedom