Lang voor het binnenrijden van het pittoreske stadje Jhimpir, op ongeveer 70 kilometer van de zuidelijke havenstad Karachi, doemt een tiental reusachtige windmolens op aan de horizon. Ze zijn tot 94 meter hoog en worden gebouwd door het Turkse bedrijf Zorlu Energi. Vier van hen zijn sinds drie maanden operationeel.
Terwijl het hele land vorig jaar met stroomtekorten kampte, experimenteerde Jhimpir al met windenergie. Het was waarschijnlijk de enige stad in Pakistan waar de lichten nooit doofden.
“Onze doelstelling voor 2013 is 400 megawatt elektriciteit produceren”, verkondigt Arif Alauddin, hoofd van de Raad voor de Ontwikkeling van Alternatieve Energie (AEDB). Hij moet de privésector helpen met het installeren van windmolens. “Alles hangt af van hoeveel land er beschikbaar is. Zo kan er jaarlijks 400 à 500 megawatt bijkomen.”
Potentieel
Jhimpir geldt als de gunstigste regio voor windenergie. De elektriciteit die hier wordt opgewekt, zal naar het nationale stroomnet gaan, aldus AEDB. De volledige Sindh-provincie heeft een potentieel van 50.000 megawatt uit windenergie, terwijl dat voor het hele land 350.000 megawatt is, raamt het Amerikaanse National Renewable Energy Laboratory .
Bijna dagelijks wordt er op het platteland een nieuwe windturbine opgericht. Momenteel zijn er achttien privébedrijven actief met projecten in verschillende fasen. Elk project is goed voor 50 megawatt en kost ongeveer 100 miljoen euro. Tegen volgend jaar zijn acht tot tien van deze bedrijven volledig operationeel. Dat betekent dat het platteland binnenkort zal volstaan met deze reusachtige torens.
De windenergiesector timmert al lang aan de weg in Pakistan, maar in de voorbije drie jaar werd een tandje bijgezet. “De ontwikkelde landen onder het Kyotoprotocol niet meegerekend, zullen we de derde of vierde grootste producent van windenergie worden, na China en India”, denkt Alauddin.
Werkgelegenheid
Maar de rush stuit op verzet van de omwonenden. “De werkzaamheden gaan duizelingwekkend snel, maar creëren geen werkgelegenheid voor de lokale mensen”, stelt de onderwijzer Rasul Baksh Dars. “Hun hoop dat ze wel zouden varen bij de ontwikkeling van het gebied, is vervlogen.”
“De bedrijven zeggen dat ze mensen van buitenaf aanwerven omdat ze hier niemand vinden met technische knowhow. Waarom hebben ze geen geschoolde jeugd opgeleid bij het opstarten van hun projecten?” vraagt Anwar Palari, woordvoerder van het actiecomité Kohistan Bachayo, zich af.
Hosh Mohammad Jatial, een ingenieur bij Zorlu Energi, is het daar niet mee eens. “We hebben vijftien lokale mensen opgenomen in een team van tweeëndertig.” Hij geeft toe dat er veel druk ligt op zijn bedrijf om banen te scheppen. “De lokale werknemers zijn niet-technisch personeel. We vonden zelfs geen lasser in de stad.”
Landclaims
“Ik denk niet dat we de beloofde elektriciteit van deze windmolens ooit zullen krijgen”, verklaart Mohammad Tayyeb, boer in het dorp Umar Chang. “Ze zal wel naar Karachi en zelfs Nooriabad gaan.”
“Het is ons land en ons recht om de vruchten te plukken van de goede zaken die hier gebeuren”, voegt Noor Mohammed van hetzelfde dorp eraan toe.
“We bewerken dit land en al de omliggende gronden zijn graasland voor ons vee. Als deze bedrijven hier meer windmolens neerpoten, zullen ze omheining plaatsen rond de windparken, en verliezen wij grond.”
Alauddin erkent dat een van de redenen voor de vertraging “landclaims van lokale mensen” zijn. “We willen een win-winsituatie voor iedereen: de investeerder, de bevolking en zelfs de regering. We zoeken manieren om de gemeenschappen te helpen op het vlak van gezondheid, water en onderwijs, terwijl we dit ontwikkelingsproject uitvoeren.”
