De kern van de secularisering is de feitelijke situatie dat het algemeen geloof in God die de wereld in zijn hand houdt wegvalt, zo beweert Charles Taylor.

Dat is allicht zo. De grootste gok die God als Schepper nam is de mens met verstand en vrije wil bedelen.

Of God nu schept via de evolutie of niet is bijkomstig.

Vandaag kan de mens kiezen om op God te hopen of in Hem te geloven.

Dat lijkt ons vandaag wel een betere situatie: een mens die zelf de keuze maakt in God te geloven.

Dat religie de mens eigen is lijkt wel te kloppen met de feiten.

Om lange verhalen kort te maken: wij leven vandaag in een overgangstijd.

De Roomse Kerk heeft historisch steeds gekozen voor een machtsstructuur en nu stelt zich in deze overgangstijd het probleem van de inhoud.

Ondanks alle verleidingen van de vrije markt en de consumptiewedloop is er toch het probleem van het zoeken naar de zin van het leven. Ook bij jonge mensen. En niet alleen bij de grote momenten van geboorte, lijden en dood.

Ogenschijnlijk is het leven betekenisloos en mislijdend.

Er is ook nog het probleem van: wat betekent God, niet alleen als begrip maar ook als feitelijkheid. Zelfs indien wij vertrekken van de radicale inzichten van de Verlichting zoals die van Baruch Spinoza (1632-1677) dat God het bestaande heelal en natuur is.

Wanneer we die natuur pogen nauwkeurig waar te nemen spelen individuen weinig of geen rol. Alleen bij de menselijke soort speelt het begrip individu een rol. Het verschijnsel mens is ook erg onderhevig aan de HUBRIS (de grote hoogmoed). De eerste echte belemmering hiervoor is God, waardoor wij ons bekennen als schepsel in evolutie. Dan pas kunnen we het woord van Jezus de Christus begrijpen: God is Liefde en wij moeten vervolgens elkaar (en de Schepping) beminnen. Dan zijn alle macht en structuren te relativeren.

De gevolgen van deze fundamentele inzichten kunnen ons maar ook de Rooms-Katholieke Kerk echt doen veranderen.

Daar hopen wij nog op terug te komen.