“Ruim twee jaar geleden nam ik de sprong: ik werd zelfstandige. Schrijven heeft me altijd in mijn vingers gezeten. Zodra ik kon lezen, wilde ik schrijven. Zodra ik letters op papier kon zetten, vloeiden de teksten en de woorden eindelijk waar ze thuishoorden: op papier. Bomen zijn gesneuveld door mijn nood aan schrijven. Nieuwe computers worden eerst bedwongen door een tekstje te schrijven in Word, de notities in mijn smartphone staan vol tekst en poëzie. Logisch dus. Ik ging freelancen als tekstschrijven. 

Daarnaast ben ik ook nog eens gepassioneerd door kinderen en ouderschap vanuit het hart. Na een opleiding tot draagconsulente stond ik in de startblokken. Mijn freelance jobs als schrijver zou ik combineren met mijn praktijk als consulente en mijn webshop. Als zelfstandige.

Maar bij de inschrijving liep het al mis. Ik sloot me aan bij Zenito en ik kreeg maar geen bevestiging. Na veel heen- en weer gemail over handtekeningen die ze misten maar niet naar vroegen, was het zover: een eigen ondernemingsnummer. Feest! 

Investeringen gemaakt, BTW netjes ingediend, vakje aangekruist dat ik graag mijn BTW die ik teveel betaalde graag terug wilde, want bij een startinvestering is dat een behoorlijk bedrag. Maar dat ging niet, schreven ze me. Ik kreeg mijn eigen geld niet terug want ik was een starter. Dus een risico. Dus zouden zij mijn geld wel veilig voor me bijhouden. Economisch principe van de cashflow van tafel geveegd. 

Nu ja, intussen vond ik een halftijdse functie. Want op die manier kon ik tenminste rustig aan de weg timmeren zonder teveel geldzorgen. Want als halftijdse werknemer kan je immers overschakelen van zelfstandige in bijberoep in plaats van hoofdberoep. Dan betaal je een €70 per kwartaal in plaats van €700. Dat scheelt hem wel. Behalve wanneer je op 19 augustus in dienst genomen wordt en voor 31/12 weer stopt (wegens zwangerschap). Want om zelfstandige in bijberoep te zijn, moet je de eerste dag van dat kwartaal en de laatste dag van dat kwartaal in dienst zijn. Dus twee kwartalen heb ik volledig moeten betalen hoewel ik toch 5 maanden halftijds gewerkt heb én op dat loon ook nog eens sociale bijdragen afgedragen heb… hmmmm… Toch wel een hele hoop geld die je ziet verdwijnen.

In februari beviel ik van een prachtige zoon. Omdat ik graag wilde profiteren van het moeder zijn, nam ik de volledige 8 weken moederschapsrust op waar ik recht op had. B werd geboren na 42 weken zwangerschap, dus dat wil zeggen dat ik 3 weken voor de bevalling en 5 weken na de bevalling “rust” had. Daarna moest er weer geld in het laatje komen. 

Maar hey, we gaan gewoon verder. Werken van thuis heeft zo zijn voordelen, dus baby naast de laptop en doorwerken maar. Intussen had ik al twee Facebookgroepen opgestart over dragen en daarmee mijn social media skills en marketing ideeën getest. Een beetje freewheelen, altijd leuk! De groepen groeiden uit tot megagroepen van al snel een 10000 mama’s. Ik besloot samen met mijn man een magazine over ouderschap te starten. (in Augustus kwam het eerste nummer uit). 

Mijn man werd intussen ontslagen (herstructurering terwijl hij loopbaanonderbreking had toen onze zoon de eerste maanden naar school ging. Hij heeft 2 weken van zijn loopbaanonderbreking kunnen “genieten”. Daarna werd hij weer voltijds zelfstandig fotograaf.) Sinds zijn ontslag kregen we plots geen kinderbijslag meer. Mailen dus. En bellen. En nog mailen. Formulieren invullen. En weer bellen. En mailen. En bellen. En nog formulieren invullen. En nog mailen. En nog bellen. Ruim 6 maanden na datum, kregen we eindelijk kinderbijslag. Geld waar we wettelijk gezien recht op hebben. Oh ja, en ook meteen een factuur van sociale lasten. Want mijn echtgenoot was verkeerd ingelicht bij zijn ontslag en hij werd blijkbaar verkeerd ingeschreven. Hij had namelijk wel recht op een uitkering, hoewel ze hem vertelden dat dat niet zo was. Omdat hij dat geloofde, heeft hij die niet aangevraagd. En werd hij dus gelijk geschakeld als zelfstandige in hoofdberoep. Of we even drie kwartalen achterstallige sociale bijdragen op tafel wilden leggen. (euh… nee dus, dat hebben we niet zomaar in onze achterzak zitten).

Ondertussen vroeg ik, meteen na de geboorte van onze jongste zoon, mijn dienstencheques aan waar ik recht op had. Weken gingen voorbij. NIks meer van gehoord. Tot ik belde. En mailde. En belde. “Oh. Sorry. Die zijn op mijn bureau blijven liggen.” Serieus?

En zo gaan we verder. Klant weg. Magazine advertenties verkopen niet super. Man vond wel een vaste functie bij een werkgever, maar het loon is aan de lage kant. Jammer, maar beter dan niks in elk geval. Dus hij werkt nu 5 dagen per week voor de werkgever. ‘s avonds, ‘s nachts en in het weekend timmert hij als zelfstandige in bijberoep aan de weg. Vermoeiend? Nee, dat kennen we niet meer. Daar zijn we allang voorbij.

En ik? Ik ben een paar klanten kwijt. Waar ik de laatste twee jaar mijn sociale bijdragen kon betalen met mijn inkomsten van mijn klanten, kan dit nu niet meer. Dus vroeg ik met spijt in mijn hart en tranen in mijn ogen de stopzetting aan van mijn zelfstandigen statuut zodat ik toch nog kan proberen om een werkloosheidsvergoeding te krijgen. Want deeltijdse functies liggen niet voor het rapen. Jobs in mijn expertise ook niet. Dus kan ik helemaal niks meer. Zelfstandig statuut kan ik niet meer betalen. Ik wil niet failliet gaan.

En denk je dat ik reactie krijg op mijn aanvraag? Nee hoor. Niks wordt geregeld. Behalve de bevestiging dat Zenito “zo snel mogelijk” op mijn vraag zal reageren, heb ik nog niks gehoord. Ook niet na mails. Bellen zie ik momenteel niet zitten met hen, omdat ik boos ben. En emotioneel omdat ik eigenlijk gewoon mijn vrijheid als zelfstandige wil behouden maar het niet kan. En ik heb geen zin om te huilen aan de telefoon. Dus mail ik maar boze mails. Want de dagen dat zij niks regelen, kan ik niks regelen om een vergoeding te krijgen. En kan ik dus hun facturen ook niet betalen. En zo is de cirkel rond. De opstart was moeilijk, het midden was moeizaam en het einde blijkt ook een lijdensweg te worden.

Zo gebeurt het dat je de sprong waagt en je twee jaar later het gevoel hebt dat je gezin financieel de Titanic is. Het orkest speelt nog met hart en ziel, maar de ratten hebben het schip al verlaten. 

Ik gooi dus bij deze de handdoek in de ring. Mijn vrijheid om mijn werk zelf te regelen en in te delen geef ik op. Evengoed met hart en ziel. Maar tegen mijn zin. En met veel emotie. Want dit voelt zo verschrikkelijk oneerlijk. Ik heb gewoon geen kans gekregen. Alle regeltjes hebben mij de das omgedaan, ik ben moe gestreden. Ik stop ermee. Ik ben moe en ik wil kunnen slapen ‘s nachts in plaats van te piekeren. Als u morgen in het nieuws hoort dat er weer zoveel kleine ondernemers ermee gestopt zijn en dat dit slecht is voor de economie, dan zwaai ik naar u en roep “ik ben een van hen! Ik wilde wel, maar ik kreeg geen kans. Hoera voor België, het land waar grote bedrijven amper belastingen betalen maar waar starters geen steun krijgen!” Deze stervende zwaan gaat sierlijk ten onder en groet haar publiek nog een laatste keer. Het was kort maar krachtig en het was fijn om voor u te schrijven.”

Deze tekst schreef ik in mei. Nu is het bijna september. Zijn we intussen al een stap verder? Amper. Na een paar maanden bellen, schrijven en nog meer bellen, heeft Zenito eindelijk mijn zaak stopgezet en heb ik een werkloosheidsvergoeding kunnen aanvragen om te kunnen overleven. Daar heeft de RVA nog eens een maand of twee over moeten nadenken. Eind juni hebben we met ons gezin van 4 moeten overleven op €50 in totaal. Dan ben je blij met een netwerk om op terug te vallen die je laat aanschuiven aan tafel… 

Mijn echtgenoot vroeg een vrijstelling aan voor de periode waarin de administratie hem in een verkeerd statuut had gezet. Die hebben ze nog eens terug gestuurd, omdat er een cijfertje miste. En dat is dus te laat geregistreerd. Hoppa, de mogelijkheid op €750 vrijstelling misgelopen. Dankuwel. Maar voor de rest van het bedrag hadden we een afbetalingsplan aangevraagd (per aangetekende brief die zogenaamd niet ontvangen was, hoewel we daar wel een bewijs van hebben dat hiervoor getekend werd). Na veel gedoe werd het afbetalingsplan goedgekeurd. Dus betaalden we vanaf juni braaf elke maand af aan Zenito. Gisteren kwamen we thuis, zit er een dagvaarding in de brievenbus. Dat mijn echtgenoot voor het gerecht gedaagd wordt voor de uitstaande sociale lasten. Excuseer?

Bellen met de ombudsman, gerechtsdeurwaarder en Zenito dus. Wat blijkt? De dossierbeheerder heeft de verkeerde referentie opgegeven. Dus de betalingen zijn “nergens te vinden”. Na wat zoekwerk, moet hij toch toegeven dat hij inderdaad de verkeerde referentie had opgegeven. Maar het afbetalingsplan kan dan toch doorgaan bij de deurwaarder. Wie die kosten gaat betalen… tsja, daar vrees ik al voor dat we daar ook nog eens voor kunnen opdraaien. Want na al dit gedoe, lijkt iedereen nog steeds te denken dat we geld over hebben en dat we zomaar een €1000 kunnen ophoesten. 

Tijdens sollicitaties krijg ik vaak de vraag waarom ik mijn zaak gestopt ben. Wel, dames en heren, dit is het. Dit is waarom ik ervoor koos om mijn droom om werk en gezin te kunnen combineren én een leuke job te hebben die ik met hart en ziel doe, heb opgegeven. Dit is de reden waarom zoveel ondernemers stoppen en uitgeblust zijn. Jammer (understatement) dat ondernemers zo weinig ondersteund worden. Want, en dat lijkt de regering te vergeten, de kleine ondernemers van nu, zijn de werkgevers van morgen.