Ik schrijf schrijversdebuut en niet debuutroman omdat ik het boek niet echt een roman vind. Al evenmin is het een essay. Het boek zou eerder aangemerkt kunnen worden als literaire fictie.

Het zijn drie verhalen van drie verschillende vrouwen die verder nog twee dingen gemeen hebben; ze zijn alle drie vrouwen in ballingschap en ze zijn verdomd sterk. 

Al vijftien jaar luistert Birsen Taspinar als psychologe bijna dagelijks naar migratieverhalen. En als psycholoog is luisteren een belangrijke taak.
De vrouwen die Birsen treft in haar praktijk hebben dus bijgedragen aan de totstandkoming van het drieluik. Birsen laat ze spreken in haar eigen poëtische taal.
Door Birsen’s schrijfstijl voelen we een verbondenheid met de vrouwen. Dit is ook de sterkte van het boek.
Alhoewel het over vrouwen in ballingschap gaat gaat het toch in de eerste plaats over vrouwen … en over gevoelens …. menselijke gevoelens . Emotie staat centraal.

De vrouwelijke hoofdfiguren kunnen hun conflicterende innerlijke wereld, die gedomineerd wordt door twijfels, woede en pijn, met vrijwel niemand delen. Hierdoor voelt ook de uiterlijke wereld vijandig aan en wordt het leven een gevecht.

Birsen beschrijft de drie verhalen in een zeer bijzondere en eigen stijl. Ze ontcijfert het gevoelsleven van drie vrouwen en ze beleeft die gevoelens intens met hen mee. Haar boek is getuige van haar bevindingen en gedachten over de vrouwen.

Als eerste worden we geconfronteerd met het leven van Pelin, die haar echtgenoot, die ze zo lief had, en haar zoon, verliest in een brand. Birsen beschrijft op een beklemmende manier het lijden van de vrouw tijdens het rouwproces en de rechtszaak. Dat de brand blijkt aangestoken maakt het nog allemaal moeilijker.
Maar de vrouw vecht terug.
Elif, het tweede vrouwelijke personage, heeft huwelijksproblemen – al is het allemaal heel romantisch begonnen. Eenmaal in België is de romantiek echter ver weg. Haar schoonouders, voor haar totaal onbekenden in een vreemd land, zijn bovendien niet direct een hulp. Haar leven wordt een strijd om te overleven in een dubbel vijandige omgeving.
De derde vrouw, Hülya, wordt zwaar ziek maar vindt via haar ziekte de liefde van haar echtgenoot terug. Hiermee begint een nieuwe fase van haar leven.

We kunnen niet anders dan meevoelen met deze onbekende vrouwen;we herkennen er immers ook zoveel in van onze eigen levens. Birsen weet te ontroeren door haar taalgebruik. Mij hebben de verhalen in elk geval aangegrepen, ontroerd en verwonderd tegelijk. Ik hoop deze ontroering en verwondering met U te mogen delen. Kortweg: een aanrader.

Ginette Bauwens, filosoof.