Het nieuws zit er momenteel van vol. In Zimbabwe werd een beschermde en geliefde leeuw – voor de sport –  koelbloedig doodgeschoten en als trofee werd er nog een fotootje genomen. West-Vlaamse varkensboeren hangen dode varkens op aan bruggen – als protest – omdat hun productie niet voldoende opbrengt. En ontelbare puppy’s worden via kweekprogramma’s verhandeld aan hoge prijzen. Mensen kopen ze aan bij de zogenaamde broodfokkers en na enkele dagen of weken ontdekken ze dat de honden ziek zijn of sterven ze.

Bovendien gaf Minister voor natuur en landbouw (ik stel me ook bij de combinatie van natuur en landbouw veel vragen…) Joke Schauvliege, onlangs nog toelating voor de bouw van een gigantisch slachthuis voor varkens (capaciteit van 40.000 slachtingen per week). En ook in België worden ganzen – vergast – omdat ze voor – overlast – zouden zorgen. Onlangs was er een documentaire op TV over de circusolifant Tyke, die na ontsnapping uit het circus, werd doodgeschoten. Goed nieuws is dan weer dat op het Gadhimai festival geen dieren meer geofferd zullen worden.

Is dit nu echt de manier waarop we dieren behandelen anno 2015 (ik zwijg dan nog over de miljarden dieren die gekweekt en geslacht worden voor consumptie)? Getuigt dit van respect voor de natuur en andere organismen op deze planeet? Waarom die drang toch om dieren te doden of kweken voor winstbejag? Zijn er niet voldoende alternatieven om een aangenaam leven te leiden zonder de uitbuiting van dieren? Verantwoord de sport, economisch belang, overlast,… al deze praktijken? Het is toch totaal buiten proportie?

Het doden van een levend wezen is enkel geoorloofd in levensbedreigende situaties of in geval van overmacht. Althans volgens mijn mening natuurlijk.

Mensen claimen vaak een dierenvriend te zijn. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor de pijn van een dier. Misschien moeten we eens een definitie van dierenvriend ontwerpen? Hier volgen alvast enkele ideetjes.

Een dierenvriend koopt geen dieren die door kweekprogramma’s tot stand komen.
Een dierenvriend beseft dat er in asielen voldoende dieren gehuisvest worden die nood hebben aan een – goede – thuis.
Een dierenvriend jaagt niet op dieren om ze vervolgens te doden en op te hangen in de living.
Een dierenvriend accepteert niet dat ganzen worden vergast maar stelt diervriendelijke alternatieven voor.

Een dierenvriend keurt geen gigantisch slachthuis goed maar promoot, in het licht van milieuproblematiek en volksgezondheid, gezonde en diervriendelijke (hiermee bedoel ik geen slachting welteverstaan want een diervriendelijke slachting bestaat niet) alternatieven.
Een dierenvriend gebruikt niet de lijken van dieren om mee te provoceren voor het eigen belang (lees: winst).
Een dierenvriend maakt geen onderscheid tussen slachtingen. De reden of de manier waarop, verantwoord niet het lijden. Of die reden nu winst is of sport of religie,… het doet er niet toe. Essentie is dat één dier teveel gedood werd.

In het kader van deze trieste gebeurtenissen kan ik maar aan één quote denken:

“The greatness of a nation and its moral progress can be judged by the way its animals are treated.” (Mahatma Gandhi)

Een dierenvriend beseft ook dat dit een werk is van lange adem en met ministapjes zal vooruitgaan. Gelet op deze trend, is 2015 blijkbaar nog niet het jaar waarin we evolutie zullen opmerken in onze samenleving. Toch zijn er ontelbare mensen dagelijks bezig om te ijveren voor een structurele wijziging van enkele aspecten om effectief dierenwelzijn te realiseren! 

Vandaar dat ik hoop dat onder meer het Openbaar Ministerie, dierenwelzijn opneemt in hun beleid! Via deze weg zouden er al veel signalen kunnen worden gegeven en is er misschien wel een mooie evolutie mogelijk die resulteert in een meer beschaafde samenleving.