PVDA+ eerst en vooral. Jammer dat ze net naast die zetel in Antwerpen grepen, maar “The best is yet to come”, daar ben ik
van overtuigd, al was het maar omdat Angela Merkel, Marianne Thyssen (die een hallucinant
interview weggaf vorige week op de radio) en andere Barroso’s het nog altijd
niet begrepen lijken te hebben. PVDA+ kampte een beetje met een gebrek aan
bekende gezichten in een aantal provincies (mijn eigen provincie,
West-Vlaanderen, onder meer), met de kiesdrempel, en ook met de timing die niet
echt meezat. De Eurocrisis komt terug, with
a vengeance, daar durf ik (veel) geld op inzetten, maar net nu was er even
windstilte, al of niet op instigatie van de ‘mensen die er toe doen in Brussel,
Berlijn en Frankfurt’, en konden Van Rompuy en co dus met een uitgestreken
gezicht verklaren dat ze ‘moedige’ maatregelen genomen hebben om de ‘weeffouten
van de monetaire unie’ weg te werken. Het geheugen van mensen is kort, zeker in
een land als het onze dat de crisis iets beter doorstond dan onze minder
fortuinlijke buren in Zuid-Europa (en al zeker in een drievoudige verkiezing,
waarbij de Vlaamse en federale verkiezingen het gros van de media-aandacht
kregen). Het is elders ook al gezegd en geschreven, N-VA trekt in Vlaanderen een hoop
anti-establishmentstemmen aan. Maar een radicaal-linkse zweeppartij in Europa
en België is overduidelijk nodig. Als Piketty gelijk krijgt, neemt het risico
op toenemende ongelijkheid alleen maar toe de volgende jaren. Als PVDA+ nog iets meer “21ste
eeuws” kan worden, ziet het er – althans electoraal – goed uit.
Groen dan. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik vind
die partij al jaren véél te constructief. Er is ongetwijfeld een electorale markt
voor constructieve en politiek haalbare groen-sociale voorstellen, en kopstukken mogen wat mij betreft dergelijke voorstellen
ook te berde brengen op allerlei fora.
Alleen, ik mis een beetje de andere vleugel van Groen. Als een partij als Groen
al niet meer in ondubbelzinnige termen pleit voor een radicaal andere maatschappij, en erop
wijst dat we naar de ecologische afgrond denderen – in een jaar waarin het
jongste IPCC-rapport nota bene het meest alarmerende ooit was, en een jaar voor
2015, als er in Parijs een degelijk klimaatakkoord moet uit de bus komen –
welke Vlaamse partij gaat dat dan wel doen? Ik heb er weinig over gehoord, over
dat – helaas ijzersterke – donkergroene verhaal. Zou het kunnen dat Groen ‘climate
change mitigation’ eigenlijk opgegeven heeft, zonder het met zoveel woorden te
zeggen?
Wie ik wel veel gezien heb op de buis was Kristof Calvo – de
‘Showy Joey’ van Groen. Sorry, daarin
ik moet ik Hans van de Weghe gelijk geven, daar kan ik thuis echt niet mee
komen aanzetten. Al begrijp ik wel dat een deel van Groen popelt om mee te
helpen regeren, daar gaat het trouwens om in de politiek. En oké, misschien
wordt Calvo op termijn wel de Groene verbindingsman met “Corporation
2020”, de groene politicus die het bedrijfsleven op een duurzamer en
maatschappelijk relevanter spoor helpt zetten. Ik wil het hopen. Aan zijn designer
maatpak zal het alvast niet liggen.
Maar wat ik vooral wil zeggen: een Groen dat niet expliciet –
op alle fora, en in élk interview – (ook) inzet op de nood aan een radicaal
andere maatschappij, waarbij mensen bewust kiezen voor ‘minder, minder, minder’, verliest een stuk van zijn bestaansreden
voor mij. Die donkergroene vleugel is
veel te weinig duidelijk in het huidige groene ‘verhaal’, misschien voor een
stuk door de mediaformats waarin politici gedwongen worden, maar zeker niet
alleen om die reden, vrees ik, het is ongetwijfeld ook een tactische keuze. Ik
wil echter gerust toegeven dat ik maar een paar debatten gezien heb op tv (ik
ben één van die nieuwsjunkies die er ’s avonds de riem al eens pleegt af te
leggen, en in plaats van Terzake een aflevering van Thuis meepikt). Ook in de kranten heb ik echter maar
weinig donkergroene accenten gezien. Groen wil vooral een ‘positief verhaal’
uitdragen, schijnt het. Niet dramatiseren, lijkt dus het codewoord. Ik denk dat ze beide moeten doen. Constructief
zijn, op korte en middellange termijn, maar ondertussen niet vergeten het
heersende paradigma van economische groei fundamenteel in vraag te stellen. Dat
raakte nu een beetje ondergesneeuwd.
Last but not least, sp.a. Van die linkse partij verwacht ik
dat ze, samen met de PS, binnen de constraints van het ‘aan mainstreampolitiek
doen’, professioneel weerwerk biedt aan
de enorme neoliberale druk van internationale en Europese instellingen, markten
en think tanks, én Europa en de financiële sector probeert te sturen in een
meer sociale richting, traag maar zeker. Incrementele stappen zetten dus, in
regeringen en in Europese instellingen, maar allemaal in de goeie richting, op
sociaal vlak. Mensen als John Crombez, Saïd El Khadraoui en, in mindere mate,
Johan Vande Lanotte, belichamen dat. Met uitzondering van El Khadraoui zijn ze
er ook voor beloond. Als sp.a daarop inzet, en minder tijd verdoet met nogal
gratuit afgeven op andere linkse partijen, heeft de partij zeker een toekomst.
Samengevat: ik denk dat er voor elk van die linkse
partijen een belangrijke en complementaire rol weggelegd is, zowel in België
als in Europa (en globaal). Eigenlijk is
dat spijtig, want het zegt vooral veel over de huidige maatschappij en het
wereldwijde economisch systeem.
