De wetstraatwatcher van de VRT, Marc Van de Looverbosch, kan ik best wel pruimen. Natuurlijk blijft hij netjes binnen de lijnen kleuren (ik zie hem nog niet vragen aan pakweg Guy Vanhengel : “jij met je kritiek op Moebarak, het schouwspel dat jullie bij ons opvoeren, wat voor een democratie is dat hier?”). Het moet ten andere geen plezier zijn om de dag van vandaag bij het watchen van dergelijk onding nog overeind te blijven. Marc doet het, en groet zelfs nog altijd ‘s morgens blij de dingen.
Andere koek echter is de mediawatcher. Verleden zondag (1) passeerde ik toevallig ons televisietoestel toen ik onderweg was naar de wijnkelder (een wat overtrokken woord voor een kartonnen doos) en zag dus Chris Van den Abeele in ‘De Zevende Dag’ bezig. Het heeft geen naam.
Akkoord, goeie humor produceren is niet makkelijk. Zeggen ze ook op de redactie van onze eigen DeWereldMorgen. Er wordt wat afgelachen daar tijdens de werkdag. Toch oogt de nieuwssite bloedserieus. Om hiernet vermelde reden dus.
Van den Abeele maakt er echter werkelijk een potje van. Het is klaar, omwille van de reeds eerder geciteerde lijntjes moet hij zien met wie of wat hij lacht. Over vakbondsacties, vaneigens. Over Dardenne, allahbonheur. En als sportjournalist (2) weet hij wel : ne keeper die nen bal in zen eigen goal shot, of ne coureur op ne veloo met de spuit nog altijd in ze gat is graag meegenomen. Zo kon hij verleden zondag ook, goedlachs en met een kwinkslag, zijn eigen bazen plezieren en bewieroken met een blijde ode aan de openbare omroep (3).
Uiteraard dient Chris zich ook te hoeden om op lange tenen te trappen. Over oorlogen bijvoorbeeld. Bij zijn laatste optreden heeft hij dat weer handig opgevangen. Een figuur vinden zoals komische Ali destijds in Irak is niet zo moeilijk (4). Hij had er vlug eentje te pakken die de lof zong van zijn kolonel. Mooi meegenomen voor ons nationalistisch gevoel, en om luchtig te zeggen dat de interventie niet meer dan normaal was. Want … zeg nu zelf.
Neen, humor mag best ook wel bijtend zijn. En eens tegen het zere been stampen. Ik denk terug aan Johan Anthierens, het zwarte beest van elke omroepdirecteur. Of Jacques Tati, failliet na elke film die hij maakte. Charlie Chaplin ook, die als communist met pek en veren uit de VS werd verjaagd.
Dat zal Chris niet overkomen (5). Safety First. Dat heeft echter één nadeel. Dergelijke humor verliest het grootste deel van zijn waarde. Humor heeft immers, voor alles, nood aan een vrije en ongebonden geest. OK, de drink achteraf zal dan niet meer kunnen. Maar niets is ideaal in dit leven.
(1) Ik vraag mij ten andere af hoe zij het op één nog gedaan krijgen om elke zondagmorgen nog enkele tientallen medeburgers in die studio te krijgen voor dergelijk programma. Klopt het gerucht dat momenteel Freddy Thielemans’ stoottroepen ingeschakeld zijn om in gevechtskledij, meestal bejaarde want op zo’n uur, Brusselaars in combi’s naar de Reyerslaan te brengen ?
(2) Zondag kon de wetstraatwatcher ook daarmee flink scoren. De koning zal het delirium nabij geweest zijn toen hij al die belgische vlaggen zag in Oostenrijk. Niet één Vlaamse Leeuw gezien.
(3) Let wel, ik heb het ook wel voor een openbare omroep. Maar ik formuleer wel mijn bedenkingen over het Mac Donalds product dat zij er meer en meer van aan het maken zijn.
(4) Deze staaltjes van desinformatie kan je zo oprapen als het er werkelijk toe doet. Over de massavernietigingswapens destijds, de Japanse en andere mediakronkels over Fukushima vandaag. Ten overvloede.
(5) Er zijn ten andere in onze contreiën geen communisten meer. De laatste is bij ons gesignaleerd (en behandeld) door het Vlaams Instituut voor Epidemiologie en Geslachtsziekten in 1994. Een wat overjaars exemplaar na de Val van de Muur dus.
