Dit weekend wilde onze oudste zoon (7) Sint-Maarten zingen aan de huizen uit onze buurt. Een traditie in Rotterdam, vergelijkbaar met het “trick-or-treat” van Halloween, of het driekoningen zingen uit mijn eigen jeugd (in mijn schone Vlaanderenland). Helaas bleek de traditie in de buurt waar we nu wonen wat uitgestorven, en moesten we onze zoon teleurstellen. Helaas ook vloeiden er veel warme tranen. Om het te proberen goed te maken, hadden mijn vriendin en ik het idee om de dag erna een klein kampvuur te doen met marshmallows en het bakken van broodjes op stokken. Het leek ook onze zoon een idee.
De dag erna wilden we naar ons volkstuintje vertrekken voor het kampvuur, en merkten we dat onze zoon geen aanstalten maakte om mee te gaan. Met wat aanporren lukte dat uiteindelijk toch.
Eenmaal aangekomen bleek dat de oudste zoon heel moeilijk rekening kon houden met de grenzen van de drie andere aanwezigen, en er niet in slaagde om het ook voor ons aangenaam te houden. Tot grote ontsteltenis van mijn vriendin en mijzelf hield dat ook aan, tot we uiteindelijk besloten om terug huiswaarts te keren.

De avond die erop volgde, bleef ik nadenken over deze gebeurtenis en kon er gaan touw aan vastknopen. Tot ik een beetje tot rust gekomen was, en me in mijn bed de bedenking maakte dat onze zoon helemaal niet enthousiast had geleken toen we de dag zelf hadden aangekondigd dat we een kampvuur gingen maken, en hij ook die dag zelf met geen woord gerept had over het nakende kampvuur.
Al vaker had ik vastgesteld dat wanneer we met de oudste zoon ergens heen wilden – en hij dat zelf niet wilde –  we elke keer hetzelfde scenario hadden meegemaakt. Blijkbaar is er iets bij hem wat maakt dat wanneer hij door ons over zijn eigen grenzen wordt getrokken, hij – geheel onbewust – daarna onze grenzen gaat aanvechten.

Het had mij wel haalbaar geleken voor onze oudste zoon, een kampvuur waarin hij zijn eigen broodje kon bakken en daarna marshmallows. Temeer omdat hij heel erg houdt van vuur én van marshmallows. Dat had ik al eerder kunnen constateren.
Alleen weet ik niet hoe hij zich voelt op een bepaalde dag, en wat hij wel of niet aan kan.
En misschien vragen we wel al heel veel van hem: leven in twee verschillende gezinnen, de school waar hij heel erg tegen opkijkt, sommige sportactiviteiten die niet zijn ding zijn. En misschien was de emmer voor die week al helemaal vol, en wou hij enkel wat “chillen”.
Nog meer dan daarvoor wil ik kijken naar wat onze zonen kunnen dragen op bepaalde dagen.
Nog meer dan daarvoor wil ik kijken naar hoe zij zelf willen dat hun vrije dagen er uitzien.
Nog meer dan daarvoor wil ik proberen om mijn eigen beelden daaromtrent opzij te zetten.