Woensdagmiddag 25/5 bracht een manifestatie voor de deuren van het ministerie van Onderwijs zo’n 500 mensen op de been (400 tot 450, schatte de politie). Er werd door ouders, kinderen, leerkrachten en collega’s geprotesteerd tegen de stopzetting. Een delegatie mocht op gesprek in het kabinet. De minister zelf kreeg men niet te zien. Verhinderd op het Vlaams parlement, zoals dat handig heet. Het getuigt van weinig moed. Pascal Smet vindt dat een minister moeilijke beslissingen moet durven nemen. Maar als zij die er het ergst door getroffen worden, vragen om ook eens gehoord te worden, dan schuift hij de hete aardappel door.
De kabinetschef nam de ‘honneurs’ waar, maar zonder pers in de buurt, wel met het nodige (?) blauw. Luisteren deed hij, maar horen niet. Zoals gevreesd werd het een dovemansgesprek.
“Het is een beslissing van de Vlaamse regering, maar de minister keurt ze goed”. Een boutade, want het is uiteraard andersom. En al trachtten de ouders diverse punten in de ‘macro-evaluatie’ van het ministerie te weerleggen met inhoudelijke argumenten, toch bleef men aan de andere kant van de tafel doof. Kritiek is iets om niet op in te gaan. Blijf gewoon hardnekkig herhalen wat je al een tijdje beweert, en sommigen gaan het wel geloven. Desnoods doe je dat zelf. Dat verstaat men tegenwoordig onder communicatie bij politieke kabinetten. Wie macht heeft, deelt die niet met anderen. De pot op, ik beslis, dus ik heb gelijk.
Alleen: de ouders delen de minister z’n gelijk niet. Zij kiezen wel degelijk bewust voor meertalig onderwijs, omdat ze ervan overtuigd zijn dat dit het beste is voor hun kind(eren). Zij ervàren de bewijzen die de overheid niet wil zien.
En dus weigeren ze zich bij de besparingsbeslissing van de minister van onderwijs neer te leggen. Nu nog steeds. De manifestatie bracht vooralsnog geen verandering: de minister blijft bij z’n beslissing. Maar het protest verstomt niet. De online-petitie loopt verder, nieuwe acties borrelen. Onvrede en frustratie wekt energie op.
Een opgemerkte aanwezigheid tijdens de manifestatie: ex-(federaal) premier Wilfried Martens. Hij kwam vurig pleiten voor meer meertaligheid en had ook lof voor de bestaande projecten waarvan hij persoonlijk vaststelde dat die aan de basis goed werk verrichten. Martens (CD&V) mag dan in de ogen van jonge politici wellicht voorbijgestreefd zijn, hij is nog steeds actief. Martens is voorzitter van de EPP (European People’s Party, de christen-democratische fractie in het Europees parlement). En precies vanuit die functie had hij een bijkomende wenk:
“De stopzetting van ondermeer de Turkse taalprojecten is dus een beslissing van de Vlaamse regering. Wel, ik heb binnen de EPP al kunnen vaststellen hoe gevoelig dit ligt bij onze Turkse confraters. Onderschat dit niet. Zoiets kan wegen op een Vlaams imago.”
De standpunten van de OETC-ouders zijn na te lezen op de Foyer-site waar ook een videoverslag van de manifestatie te bekijken is.
Bij dit artikel enkele foto’s: betogende ouders, kinderen en leerkrachten, voor het gebouw dat de naam kreeg van Hendrik Conscience. De man die z’n volk zou hebben leren lezen. Behalve de Leeuw van Vlaanderen, schreef Conscience veel poëzie in het Frans. Ook hij was een kind uit een gemengd, meertalig huwelijk: Vlaamse moeder, Franse vader.
