Oproep tot linkse eenheid: ‘2022 (vraiment en commun)’

Tot 2022 leeft Frankrijk nog onder het neoliberale regime van Emanuel Macron. En hoe moet het dan verder? Macron II en nog meer van hetzelfde of een drastische politieke ommekeer en hoe zou die kunnen verlopen? Deze vraag gaat niet alleen op voor Frankrijk maar stelt zich ook voor vrijwel alle Europese landen die willen loskomen van zogenaamd common sense centrumrechtse regeringen. Dat gaat ook op voor België, zeker tegen 2024.

woensdag 14 oktober 2020 17:28
Spread the love

 

In Frankrijk circuleert nu een tekst van het maatschappelijk middenveld, gelanceerd op de website van France Info en ondertekend door jonge ecologisten en linkse mensen, die oproepen om met een linkse kandidaat op te komen voor de presidentsverkiezingen van 2022. Die oproep is in de eerste plaats bedoeld om druk uit te oefenen op partijen ter linkerzijde om, boven alle partijpolitieke belangen heen, een linkse eenheidskandidaat voor te stellen. We komen op voor een ecologisch, sociaal en democratisch alternatief en we zullen niet slagen in ons verzet tegen het neoliberalisme als we geen eenheidskandidaat, op een transparante en democratische manier verkozen, en een gemeenschappelijke aanpak voor de volgende presidentsverkiezingen ontwikkelen’, staat er in het manifest. [1] 

Deze ‘Oproep van de 1.000’ is een eerste voorzet om in heel Frankrijk plaatselijke collectieven op te richten om dan in 2021, ondanks de anti-Covid-maatregelen, over te gaan tot het organiseren van een grote assemblee van vertegenwoordigers van het maatschappelijk middenveld en van vertegenwoordigers van partijen. 

Middenveld en partijen

Is dit de zoveelste oproep tot linkse eenheid? Neen, natuurlijk niet, en ook nu weer is er, zoals bij alle ambitieuze initiatieven, heel veel voluntarisme mee gemoeid. Deze keer gaat het initiatief uit van jeugdbewegingen, deels afkomstig van de jongerenafdelingen van bestaande partijen (jonge milieuactivisten, jongeren van Republikeins Links en socialisten gegroepeerd binnen de Common Resilience-beweging) deels afkomstig van niet-partijgebonden collectieven, verbonden aan de klimaatmarsen en  activisten van allerlei origine). 

De tekst verenigt een rits van netwerken van jonge mensen die zo cruciale kwesties van ecologische en sociale aard aansnijden die dringend op het hoogste niveau moeten terechtkomen’, zegt de 26-jarige milieuactivist Claire Lejeune. ‘We bevinden ons nu in een fase dat de politieke verbeelding moet worden aangescherpt en daarin zal het samengaan, van het maatschappelijk middenveld en van partijen om in 2022 aan de macht te komen een cruciale rol spelen. [2]

Argwaan

Er waait dus een frisse en jeugdige wind doorheen de ‘Oproep van de 1.000’ die ook al snel ondertekend werd door milieuactivisten, tientallen vakbondsleden, linkse intellectuelen en academici zoals Thomas Piketty, Jean Gadrey, Jean-Marie Harribey, voormalig president van Attac Susan George, psychoanalyticus Roland Gori, socioloog Dominique Méda, evenals filmmakers Robert Guédiguian en Cyril Dion van de documentaire ‘Demain’, maar ook door politici als Michèle Rubirola (burgemeester van Marseille) en de nieuwe senator van EELV (Europe Ecology-Les Verts) Raymonde Poncet. 

La France insoumise  van Jean-Luc Mélenchon houdt zich afzijdig en kijkt voorlopig de kat uit de boom en dat belooft natuurlijk niet veel goeds. De eigen logica van partijen en de persoonlijke politieke ambities van kandidaten zijn natuurlijk de te verwachten struikelblokken. Hier zit de gevoelige achillespees van een mooi verhaal.

Deze ‘Oproep van de 1.000’ is ongetwijfeld een hoopvol signaal, maar de argwaan van de traditionele partijen, ook ter linkerzijde, ten aanzien van die impulsen uit het niet-partijgebonden maatschappelijke middenveld blijft groot. De kans is zeer groot dat Jean-Luc Mélénchon en enkele groene kandidaten zich nu reeds aan het warm lopen zijn om zich in de verkiezingsrace van 2022 te wagen. Op stedelijk niveau hebben de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Frankrijk nochtans bewezen dat burgerbewegingen en politieke partijen elkaar kunnen vinden – denk maar aan Parijs, Lyon, Marseille, Grenoble en andere gemeenten – maar op nationaal niveau ligt die drempel nog een pak hoger. 

Vanuit België en met het oog op de belangrijke federale verkiezingen van 2024 is het belangrijk om die pogingen van onze zuiderburen om te komen tot een linkse eenheidskandidaat aandachtig te blijven volgen. 

 

Noten:

[1] Pauline Graulle, Membres d’un parti ou de la société civile: un millier de signatures pour une candidature unique en 2022, Mediapart van 10 oktober 2020 

[2] Pauline Graulle, Membres d’un parti ou de la société civile: un millier de signatures pour une candidature unique en 2022, Mediapart van 10 oktober 2020 

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!