Vanochtend om 8 uur werd opnieuw een jonge Afghaan, amper 22 jaar oud, gedeporteerd naar Kaboel. In een haast verlaten Begijnhofkerk spreken we met een van zijn vrienden. Zelf wil hij ook anoniem blijven, hij vreest namelijk op een dag in dezelfde situatie terecht te komen. De sfeer is uitermate somber.

“Hij was een goed persoon, hij deed geen vlieg kwaad. Ik heb hem leren kennen in het open opvangcentrum in Sint Truiden, zo’n vier jaar geleden, we waren beiden net toegekomen in België. Dat was geen gemakkelijke tijd, vol onzekerheid, of we papieren zouden krijgen, hoe onze toekomst er zou uit zien… Maar hij bleef altijd heel positief. Een van de dingen die hij zei was, om respect te krijgen moet je respect tonen. Hij was heel correct in die dingen.”

“Nadien hielden we sporadisch contact. Ik hoorde dat hij een sociale woning in Oostende had, dat hij werk zocht. Het leek goed met hem te gaan. Dan, een jaar later, kreeg ik te horen dat zijn asielaanvraag afgekeurd was, net als die van mij. Hij kwam naar Brussel en werd hier opgevangen door vrienden. We ontmoetten elkaar opnieuw in september, in het gebouw in de Troonstraat waar we toen verbleven.”

“Op 25 september waren we samen op de betoging waar we politie traangas gebruikte. Het was een verschrikkelijke dag. Dat ga ik nooit vergeten. De actie duurde heel lang, al van 8 uur ’s ochtends, en de politie was ons beu. Het maakte hen niet uit dat er kleine kinderen, vrouwen of oude mensen bij ons waren. Op een bepaald moment hebben ze een groep van 60 personen samengedreven en die gearresteerd.”

Hij laat een filmpje op zijn gsm zien. Chaos, paniek. Een groep betogers, vooral Afghanen, langs beiden zijden ingesloten door politie, gewapend met schilden en helmen. Een jongeman wordt hardhandig door een agent gearresteerd. In de ogen van de rest; vertwijfeling, ze zitten in de val. Dan een tweede filmpje. Een stuk of twintig jonge Afghanen, in een kleine kale cel. Allen met de handen op de rug, geboeid met wit plastic.

“In deze cel zaten we samen 24 uur. We zaten er samen. Deze foto hebben we toen samen gemaakt. Nadien ben ik naar het gesloten centrum in Merksplas gestuurd, waar ik na 4 of 5 weken ben vrijgelaten. Hij werd naar het deportatiecentrum in Steenokkerzeel gestuurd, en dat is de laatste keer dat ik hem gezien heb.” Hij zwijgt een moment.

“Ik ben blij dat ik nu opnieuw vrij ben, maar ik ben heel ongelukkig om wat hem nu overkomt. Hij was een van mijn beste vrienden. Ik voel me heel triest. Vandaag is een hele zware dag voor me. Hij was één van ons, hij had dezelfde problemen als wij. Twee dagen geleden belde ik hem, toevallig. Hij zei: ‘Het gaat niet goed met me, ze willen me deporteren, ik voel me ziek en ik ben bang.’ Ik vertelde hem dat hij zich geen zorgen moest maken, dat we hem zouden helpen. Ik heb het op Facebook gepost, zodat er een actie kon georganiseerd worden aan de luchthaven. Maar die heeft niets uitgemaakt en nu is hij gedeporteerd. Hij moet nu (deze namiddag) al ergens in Delhi zijn, want zijn vlucht vertrok vanochtend. En sinds dan heeft hij me niet meer gebeld. Ik hoop dat hij OK is en dat ik snel iets van hem hoor.”

“Ik hoop dat hij veilig zal zijn in Afghanistan. Maar ik ben bang in zijn plaats. Vandaag nog hoorde ik dat er in Jellalabad, waar hij vandaan is, een bomaanslag gepleegd is waarbij 3 politieagenten omkwamen. Ook in mijn geboortestreek, niet ver van mijn huis, ontplofte onlangs een bom. Iedere dag wordt Afghanistan gevaarlijker, ik begrijp niet waarom de Belgische Regering dit niet wil inzien.”