‘De sleutel tot een geweldloze oplossing van het conflict rond de Koerden ligt in handen van de pro-Koerdische partij HDP’, is in het kort het betoog van Mehmet Cerit in Trouw van maandag 17 augustus 2015. Hij roept verder de HDP om de ‘terroristische’ PKK over te halen om de opnieuw laaiende strijd in Turkije te staken.
De houding van Cerit is al jaren tekenend voor zijn politieke smaak en vooral misleidend richting de Nederlandse lezers om voortdurend de Koerden in het algemeen, en in het bijzonder de PKK, de schuld te geven van de strijd in het land. Als hoofdredacteur van de krant Zaman Vandaag, en dus als journalist, hoort Cerit de feiten beter te kennen. Aangezien Cerit willens en wetena deze feiten op een slimme ‘journalistieke’ wijze voortdurend aan het verkrachten is, volgt hier een repliek van een wél neutrale toeschouwer
Als Assyrische christen, dus noch Koerd, noch Turk en geboren in het hart van de regio waar het conflict al dertig jaar gaande is, kan ondergetekende niet nalaten om het conflict in Turkije objectiever te omschrijven en Cerit ondubbelzinnig te wijzen op zijn verantwoordelijkheid als Turkse intellectueel in de diaspora.
In den beginne is het probleem van de hernieuwde strijd tussen de PKK en het Turkse leger enkel en alleen toe te schrijven op de conto van Erdogan. Cerit zal ongetwijfeld de wereld vertellen dat hij inmiddels geen aanhanger is van Erdogan en dat zijn betoog wel degelijk de maatstaven van de objectieve journalistiek haalt. Het klopt inderdaad dat Cerit geen aanhanger meer is van Erdogan. Cerit en een grote groep islamisten in Turkije hebben hun toevlucht gezocht bij de Gülen-beweging. Deze beweging wordt wereldwijd door de Turkse geestelijke Gülen geleid. In het begin waren Gülen en Erdogan dikke maatjes, maar ze hebben inmiddels al jaren ruzie over de macht in Turkije.
Ingezonden artikelen weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de zienswijze van de redactie
Maar de afkeer van Cerit en zijn Gülen-beweging jegens Erdogan betekent nog niet dat zij de Koerden meer rechten gunnen. Het tegendeel is waar: De Gulen beweging en Cerit zijn vervuld met Turkse nationalisme en willen geen enkele ruimte bieden aan de minderheden (Koerden, Armeniërs en Assyriërs). Het is deze reden waarom Cerit de Koerden en hun eigen variant van het ANC van Mandela, de PKK, voortdurend in discrediet brengt met dergelijke bijdragen in de Nederlandse en Belgische kranten. Veel Koerden zien de leider van de PKK Ocalan, die inmiddels sinds 15 februari 1999 in eenzaamheid opgesloten is door de Turkse overheid, als de nieuwe Mandela in het Midden-Oosten.
Een zeer belangrijk feit dat Cerit in zijn betoog over het hoofd ziet is het feit dat niet de Koerden zijn die al eeuwen de Turken onderdrukken, maar dat de Turken sinds de oprichting van de Ottomaanse Rijk in 1299 alle minderheden in het land onderdrukken. Zo worden circa 15-miljoen Koerden niet eens als etnisch volk door Turkije erkend en worden de Koerden al eeuwen berg-Turken genoemd. Hoe zou het zijn als in Nederland Cerit en zijn volksgenoten niet erkend zouden worden als Turken? De wereld zou te klein zijn!
De PKK heeft onder leiding van Öcalan in de afgelopen 20-jaar herhaaldelijk als eerste de wapens neergelegd in de hoop Erdogan en zijn voorgangers te bewegen om het conflict vreedzaam op te lossen. Zonder succes. Alleen voormalig president Özal heeft ‘stoute’ plannen gehad om de Koerden meer rechten te geven. Het is algemeen bekend dat hij daarom in 1993 door Turkse nationalistische krachten in het land door middel van een ‘zachte’ dood om het leven is gebracht. Hij is destijds vergiftigd.
Wordt het geen tijd dat Turkse intellectuelen als Cerit in Nederland eindelijk hun hatelijke vijandschap jegens de Koerden achterwege laten en op een Nederlandse manier de vreedzame olijftak die Öcalan herhaaldelijk aan de Turken probeert te overhandigen met open armen in ontvangst te nemen? Juist bij Turken in West-Europa zou vanuit democratische waarden een grotere bereidheid om vrede te sluiten met de Koerden kunnen worden verwacht. Tot op heden is dat helaas niet het geval. Een meerderheid van de Turken in Nederland en in de rest van Europa heeft onlangs schaamteloos op Erdogan gestemd. De taak van Cerit en zijn soortgenoten is juist om binnen de Turkse gemeenschap in Nederland een discussie op gang te brengen om de haat jegens de Koerden te verminderen. Het eenzijdige beeld van zijn bijdrage in Trouw geeft helaas meer munitie aan de Turkse nationalisten in Nederland en Turkije om de PKK en de Koerden te haten dan om een klimaat creëren om tussen beide volkeren een begin van een dialoog te bewerkstelligen.
Waarom roept Cerit de pro-Koerdische HDP met maar 80 zetels in een parlement van 550 zetels op om actie te ondernemen weer een wapenstilstand te bewerkstelligen en niet de grootste partij in het parlement, namelijk de Ak-partij van Erdogan met 258 zetels? Het is zo iets als de SGP in Nederland roepen om de bezuinigingen van het kabinet Rutte te stoppen en de PvdA en de VVD buiten beschouwing te laten. Kortom: waarom legt Cerit niet schuld bij de overheersers die al eeuwen de meerderheid vormen? In dit geval is dat Erdogan en zijn machtige leger.
