Foto: Lorie Shaull, Flickr / CC BY-SA 2.0 (More information about the rights of this work, see below article)
Open brief - Alexi De Greef

Open brief aan tegenstanders abortuswet: “Waarom krijgen jullie podium, als ‘t gaat over mijn buik?”

woensdag 15 juli 2020 15:30
Spread the love

 

Beste tegenstanders,

 

Iedere keer opnieuw. Iedere keer “de abortuskwestie” opnieuw in de media komt, voel ik het loodzware stigma wegen op mijn baarmoeder. Moet dit nu echt? Moet hier nu echt zoveel heisa rond gemaakt worden? Moeten er over een kwestie, die niemand wat aangaat behalve de eigenaar van de baarmoeder, nu echt zoveel misplaatste maatpakken zich uitspreken?

“De abortuskwestie beheerst opnieuw het politieke debat.”

“De abortuskwestie ligt op de onderhandeltafel.”

Het is veelzeggend dat jullie denken dat die abortuskwestie een abstractie is waarover je gewoon een expertenpetje kan opzetten. Jullie spreken over abortus alsof het een ethisch dilemma beslaat waar iedereen zich over moet kunnen uitspreken. Alsof zwangerschapsbeëindiging een maatschappelijke zaak is waar iedere ongeïnformeerde burger en toevallig verkozen politicus zijn paternalistische stempel op moet kunnen drukken. Maar jullie zijn mis. Jullie zijn niet de deskundigen. Abortus is geen “kwestie”, geen politiek discussiepunt dat zomaar uit de handen gerukt kan worden van de mensen voor wie het effectief van levensbelang is. Jullie willen “het ongeboren leven beschermen”? Jullie willen “opkomen voor de rechten van de foetus”? De onbeschaamde brutaliteit om te denken dat jullie aan de onderhandelingstafel kunnen beslissen over leven dat groeit in míjn buik. Leven dat groeit in míjn baarmoeder.

Want begrijp mij niet verkeerd. Ik ga er niet licht over. Voor mij is de term alleen veel concreter, meer doorleefd en vrij van politieke abstrahering.

Vraag mij over mijn “abortuskwestie” en ik zal je vertellen hoe ik twee jaar geleden een beslissing moest nemen die mijn leven voor altijd zou veranderen. Hoe die zonnige maandag de meest hartverscheurende dag van mijn leven was. Hoe ik nog altijd tranen in mijn ogen krijg als ik een iep, zoals die naast de abortuskliniek, zie. Over hoeveel verdriet ik had om afscheid te moeten nemen van een toekomst die nooit een kans zou krijgen, maar waarvan ik wist dat ze niet goed zou zijn. Vraag mij over mijn abortuskwestie en ik zal je vertellen over hoe ik die dag een deel van mezelf verloor, maar ook over hoe ik toen pas besefte hoe sterk ik was. Ik had geen inspraak in zwanger worden, maar nam die dag de rest van mijn leven in eigen handen.

Vraag het mij. Bevatten jullie de gewichtigheid van zo’n beslissing?

“Abortus wordt een gewone medische behandeling. Net zoiets als een tand laten trekken”, zei Valerie Van Peel in de kamer. Ik weet niet hoe het zit met jou, mevrouw Van Peel, maar zo kijk ik niet naar mijn tandartsbezoeken. Ik rouw niet om een tand.

Ik hoor vaak dat ik niet te veel mag praten over mijn abortus, dat het een privézaak is. Maar iedere keer de abortuskwestie weer op de onderhandelingstafel ligt, wil ik het uitschreeuwen. Waarom krijgen jullie een podium wanneer het gaat over mijn buik, maar ik niet? Waarom mogen jullie jullie meningen luidkeels verkondigen, maar word ik niet gehoord? Waarom wordt mijn spreken als ongemakkelijk en ongepast ervaren, en dat van jullie als noodzakelijk?

Iedere keer ik mijn stem laat horen over mijn abortus krijg ik tientallen berichtjes van vrouwen die er niet over kunnen praten, wiens stem verloren gaat in de heimelijke mist van stigmatisering en schaamte. Vandaag kan ik praten, moet ik praten, maar mijn verwerkingsproces had zoveel zachter kunnen zijn, zoveel liefdevoller naar mezelf toe, als ik het maatschappelijke kenteken van ‘moordenaar van het ongeboren leven’ niet met me had meegedragen.

Beste tegenstanders, kunnen jullie even opkijken van jullie wetteksten en strategische plannen en terug voeling proberen krijgen met de realiteit? Jullie hebben geen mandaat over onze buiken, over onze baarmoeders. De abortuskwestie is geen abstract begrip. Het heeft een gezicht. Mijn gezicht. Ons gezicht. Dus met alle respect, blijf met uw neerbuigende en arrogante uitspraken van ons zelfbeschikkingsrecht.

 

Foto: Lorie Shaull, Flickr / CC BY-SA 2.0 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!