Beste,

Ik stond vanmiddag op perron 2 in Gent-Sint-Pieters om iets voor 13u. Ik wachtte op de trein naar Dendermonde-Leuven. Ik leun rustig op een bloembak op hoek van het perron en geniet van een mager winterzonnetje. Achter me op spoor 1 vertrekt de trein naar Antwerpen. Niets speciaals. Tot ik plots geschreeuw hoor, opkijk en een man zie die tegen de trein valt/springt. Mijn eerste reactie is “dit wil ik niet zien”. Ik draai me snel om en kijk weg. Ik hoor piepende remmen van de trein. Ik kijk even terug en zie dat het te laat is. De man is onder het treinstel terecht gekomen en ligt in een houding waaruit op te maken valt dat hij is overleden.

In paniek bel ik mijn vriendin. Een eerste reactie, ik weet niet wat doen. Vervolgens bel ik 112 en beschrijf hen wat er gebeurd is. Ondertussen komt de spoorwegpolitie het perron opgelopen. Ik vraag hoe ik kan helpen, ze zijn druk in de weer. Ik probeer net zoals een tiental andere mensen mijn blik naar iets anders te kijken. Mensen bellen, huilen. 

Een andere security-agent komt aangelopen. Hij praat met een meisje dat hevig staat te huilen en wil haar op een bankje zetten. Nogal onhandig plaatst hij haar in de buurt van de aanrijding. Nog meer overstuur loopt ze weg. Ik schiet naar haar toe, zoek een ander bankje uit en vraag of ze iets te drinken wil. Ze bedankt en begint overstuur te bellen.

Ik ga opnieuw naar de man van securail om te vragen hoe ik kan helpen. Hij zegt me dat het spoor ontruimd wordt. Ik begin iedereen aan te manen het spoor te verlaten. Enkele seconden later weerklinkt deze boodschap ook door de luidsprekers.Ik zoek naar m’n trein, stap op, haal adem en begin te huilen. Alleen.
Ik weet dat de zelfmoordcijfers zeer hoog zijn. Ik snap dat een aanreiding zorgt voor vertragingen en dit snel moest opgelost worden. Toch voelt deze hele situatie heel koud aan. Is dit hoe we omgaan met psychische gezondheid in onze maatschappij? Wanneer iemand zichzelf van het leven beneemt gewoon snel opkuisen en verder gaan met de rush van de dag met als enige mededeling aan getraumatiseerde toeschouwers ‘niet kijken’ en ‘neem je trein op een ander perron’?  De hele film herhaalt zich de hele tijd in m’n hoofd. Ik vraag me vooral af, hadden al deze zichtbaar aangeslagen reizigers, sommige starend, anderen huilend, niet net zoals ik op dat moment behoefte aan iemand die nabij was? Kan er in dat geval geen menselijke procedure gevonden worden, die mensen die hier getuige van zijn, opvangt en steun kan laten zoeken bij elkaar? Het had voor mij alvast meer warmte gebracht in deze koude dag.  

Met vriendelijke groeten, 

Sander Demeester