Mevrouw de staatssecretaris,
Waarde collega,

Toen ik gisteravond met de fiets terugkwam van de hongerstakende mensen zonder papieren aan de VUB, was ik aan het nadenken over hoe aartsmoeilijk uw baan wel moet zijn, en hoe ik absoluut niet in uw schoenen zou willen staan. U moet beslissingen nemen die het leven van velen volledig overhoop halen, die hun jarenlang gekoesterde dromen de grond in boren. U moet zich laten leiden door de wet en niet door uw hart.

Dan doe ik liever de medische opvolging en begeleiding van de hongerstakers, ook al is het met weinig middelen en na de werkuren. En ook al betekent het elke dag geconfronteerd worden met patiënten die er zienderogen op achteruit gaan. Maar het betekent ook werken met mensen die iets willen bereiken in hun leven en daar veel, heel veel voor over hebben.

Ik weet niet hoeveel Sans Papiers u ziet op uw praktijk in Merchtem, maar bij ons in Schaarbeek komen ze dagelijks over de vloer. Uitgebuit door hun werkgever, lange uren werkend voor een peulschil. Van dat hongerloon moeten ze een groot deel afstaan aan een huisbaas, in ruil voor een piepklein kamertje, met een gezamenlijk toilet op de gang. Een certificaat voor werkonbekwaamheid willen ze niet, want een dag niet werken is een dag geen loon.

Als collega huisarts zou ik u een officieel rapport moeten toesturen, een droge opsomming van dalende BMI’s, polsen en bloedruk, van stijgende percentages gewichtsverlies, van vertigo en asthenie. Ik zou u een lijst kunnen maken van alle kleine en grotere gezondheidsproblemen die zich voordoen en die door ons medisch team minutieus genoteerd worden in het medische dossier van de hongerstakers. Over hoe een klein wondje direct infecteert omdat hun weerstand zo laag is, een wondje dat dan snel een abces wordt dat moet gedraineerd worden. Over de aften of de tandproblemen door de veel te zoete thee die ze drinken. Maar daar bent u als arts toch al allemaal van op de hoogte. En vooral, daar heb ik even geen zin in.

Eigenlijk zou ik graag hebben dat u eens langskomt bij de hongerstakers aan de VUB. Niet om te helpen om de mensen medisch op te volgen, maar om hen uitleg te geven. Want de hongerstakers begrijpen het niet, en ik ben niet meer in staat het hen uit te leggen.

Ze begrijpen niet dat u als arts en als vrouw niet meer begrip of interesse opbrengt voor hun zaak. Ze vragen niets meer dan hier legaal te kunnen werken, om te kunnen bijdragen aan de maatschappij. Daarvoor hebben ze soms dagenlang op de Middellandse Zee gezwalpt in een klein bootje, met enkel wat dadels als voedsel, of hebben ze een gevaarlijke tocht vanuit Turkije via de Balkanlanden achter de rug.

Maar als ik hen vandaag vraag naar wat er nu het moeilijkste was, beamen ze allemaal: de hongerstaking!
En toch gaan ze door…

Ik vraag u, Mevrouw de Staatssecretaris, kom eens kijken, kom met ze praten, kom hen uitleggen wat er verkeerd is met hun droom om een waardig leven te willen leiden.
Zij allen en ikzelf zouden dat enorm appreciëren.

Collegiale groeten,

Dr. Rita Vanobberghen