Open brief aan de tegenstanders van de staking(en)

Open brief aan de tegenstanders van de staking(en)

donderdag 22 december 2011 14:53
Spread the love

Na heel wat gediscussieer en gedebatteer, postte ik, in navolging van de vaak gedeelde “Open brief aan de stakers” een weerwoord in dezelfde vorm. Op Facebook passeerde het wel enkele profielen en dus deel ik het dan ook maar op DeWereldMorgen!

Beste, waarde, geachte,

of hoe je zo’n open brief ook opent. Ik richt me met dit schrijven naar iedereen die misnoegd is om de komende staking(en). Aan iedereen die het slachtoffer is van het gebrek aan openbare dienstverlening. Wie ben ik? Ik ben een 26-jarige postbode. Het regent kritiek en negativisme wanneer men een staking aankondigt. Alleszins wanneer men een NMBS-staking of Lijn-staking aankondigt. Met allerhande rare redeneringen komen jullie voor de boeg. Daarom zou ik graag in willen gaan daarop.

Inefficiëntie, meteen het moeilijkste om tegen te spreken. Vakbondsacties en vooral stakingen en betogingen worden beschouwd als inefficiënt. Het werkt niet. Is niet reageren dan efficiënter in de strijd tegen de kwalijke hervormingen? Daarbij moet je ook bedenken dat een staking of betoging misschien niet per se iets verandert maar eerder verworven rechten waarborgt. Zijn jullie dan niet geïnteresseerd in het behouden van je rechten? Niets doen is evengoed als akkoord gaan.

Als het niet over inefficiëntie gaat, dan gaat het over de motieven van de stakers en betogers. Ze willen enkel een dag congé, het zijn egoïsten want ze doen enkel mee aan zo’n actie voor hun eigen goed. Inderdaad, een bepaald gedeelte van de deelnemers is enkel uit op een dagje congé. En zeer zeker doet het grootste deel mee voor hun eigen portemonnee. Maar als we zo’n actie uitzuiveren tot enkel de mensen die het doen voor het sociale goed, dan staan er een handvol mensen te roepen en dan komen we pas echt bij inefficiëntie terecht. Is het daarbij niet egoïstisch om te zeggen dat mensen niet mogen staken omdat jij de trein moet hebben? Onze pensioenen, ook die van jullie trouwens, staan op het spel. Een staking is het enige legale drukkingsmiddel dat we hebben. Zo’n staking is pas efficiënt als het over grote getallen gaat. Als ze het ook werkelijk voelen. Waarom gedogen we dan die meelopers niet? Op het einde van de dag zijn de deelnemers geteld en niet enkel de oprechte sociale strijders. Daarbij is het koppelen van een fijne kant, zoals verlof, aan een goede zaak, toch goed gezien?

De gewone mens is het slachtoffer, hoor ik soms. En ook daarin heb je gelijk. Maar die conducteur die weigert te rijden voor een dag, is ook een gewone mens. Ook een slachtoffer. De postbode die Donderdag je post niet brengt, evenzeer. Samen met u zijn het de slachtoffers van een soort politiek waarbij we moeten inleveren voor de hebzucht van onze bazen, van de bankiers en van de rijksten. Als mijn kinderen later thuis komen en klagen dat ze te weinig verdienen voor het harde werk dat ze leveren en dat hun toekomst maar fragiel is, dan wil ik niet op mijn geweten hebben dat ik niet op zijn minst iets geprobeerd heb om het te veranderen. Als we nu niets doen, wanneer dan wel? Hoeveel besparingsplannen en hervormingen kan uw huishouden verdragen? Hoe laag mag uw pensioen zijn voor je uit je schulp komt?

take down
the paywall
steun ons nu!