Meneer de voorzitter,
Twee federale verkiezingen geleden boekte de regering Di Rupo onverwachts, na een zeer moeilijke periode, toch nog een lichte vooruitgang. Niks leek een voortzetting van de klassieke tripartite in de weg te staan.
Dat dit samenviel met een algehele terugval van het Vlaams Belang was niet toevallig, maar deed de ultrarechtse kiezer massaal overstappen naar de N-VA, de partij die het dichtst hun visie benaderde. Hierdoor werd N-VA de grootste partij in Vlaanderen. Dat Open Vld zat te springen om zonder socialisten te kunnen regeren, was te verwachten. Centrumpartij CD&V speelde nu een sleutelrol. De rechtse afdeling in die partij kreeg de overhand en de Zweedse regering was geboren.
Reeds van bij de start werd de bedoeling van de N-VA-leiders duidelijk. Zo zeiden ze het ook in de toespraken tegen hun volgelingen. Ze hadden nu 5 jaar om te bewijzen dat België een verloren zaak was, niet te besturen en dat de weg naar een vrij Vlaanderen wijd open lag.
De ganse geschiedenis van de vorige regering is er een van bakkeleien en zoveel mogelijk asociale maatregelen forceren. Bart De Wever, de geestelijke leider van deze Zweedse schande was altijd heel erg duidelijk in zijn visie. De enige ruimte die hij zag voor bezuinigingen, was de sociale sector. Op het moment dat hij het electoraal voordelig vond, liet hij de regering vallen op een belachelijke manier: een verklaring van mensenrechten waar zijn eigen mensen aan meegewerkt hadden, mocht opeens niet meer getekend worden. Toen voelde hij blijkbaar al aan wat zijn partij boven het hoofd hing.
Bij de nieuwe verkiezingen werd hij dan ook samen met de andere regeringspartijen langs beide zijden van de taalgrens afgestraft en zie, vijf jaar schrikbeleid met de N-VA leidde tot een gigantisch succes voor het Vlaams Belang. Doordat deze de tweede partij in Vlaanderen werd, vond De Wever het maar normaal dat hij met hen aan tafel ging om te zien of er mogelijkheden waren hen in de leiding van het land te betrekken. Iedereen, ook de beide partijen, wisten dat dit een onmogelijke zaak was, maar hij was al bezig met de volgende verkiezingen en met de druk op de andere Vlaamse partijen om een aantal punten uit het ultrarechtse gedachtegoed in het beleid in te voeren. Dat dit in Vlaanderen gelukt is, bleek uit de initiale regeringsverklaring. Nationaal houdt (gelukkig) de PS het been stijf.
Ondanks het feit dat ze vijf jaar ruzie gemaakt hebben met elkaar en de ravage die veroorzaakt werd door al die tijd met hen te regeren, weigert CD&V de N-VA te laten vallen en blokkeren ze eenzijdig een logische Vivaldi. Dit zou nochtans de ideale kans zijn om het land te tonen dat er op een redelijke en serene manier kan geregeerd worden zonder aanwezigheid van nationalisten.
Gezien een regering met N-VA en PS duidelijk niet mogelijk leek, stond Bart De Wever buitenspel. Hij woog niet meer op het beleid en werd nu eindelijk afgestraft voor zijn tactische keuzes in het recente verleden.
Nu had hij opeens een briljant idee. Uit zijn aangeboren groothartigheid bood hij aan om, gezien de speciale omstandigheden veroorzaakt door corona, opnieuw aan tafel te gaan zitten. Natuurlijk oordeelde hij, als geheide politieke strateeg, dat dit de enige manier voor hem zou zijn om alsnog in een federale regering te stappen. Wat er allemaal aan die tafel verteld werd, is niet belangrijk. De uitkomst was altijd in zijn voordeel. Als het lukte, verwachtte hij zelf als eerste minister het beleid in handen te krijgen. Geleidelijk kon hij dan de tijdelijke oplossing een definitieve wending geven. En als de PS en Ecolo niet in de val trapten, zou iedereen hen met de vinger wijzen.
Het is dus het tweede geworden. De Vlaamse pers en centrumrechtse politiekers sprongen zoals verwacht op de kar en gaven Magnette de volle laag. Dat u daarin meedeed, toont het verschil in socialisme tussen Wallonië en Vlaanderen. Dankzij uw standpunt kreeg u enkele optredens in duidingsprogramma’s op tv waarin u braaf mocht uitleggen hoe onredelijk Magnette reageerde op het groothartig voorstel van De Wever. Daarbij zei u dat u op alle kritische oprispingen van uw kiezers reageerde met één woord: corona. Zou u de reactie met dat ene woord niet liever besteden aan uw CD&V collega’s, die het vormen van een legale regering tegenhouden uit schrik voor nog meer electorale schade?!
Na de aanstelling van een regering met volmachten waarbij iedereen, met wisselend succes, aan een oplossing voor de huidige coronacrisis werkt, is er nog één partij die op onbeschaamde wijze constant electoraal en politiek voordeel probeert te halen uit deze noodsituatie: de N-VA. Getuige onder andere de vaudeville rond de levering van de mondmaskers waarbij ’s morgens heel vroeg een N-VA-politica aanwezig moest zijn bij de landing van het vliegtuig om dit succesje op te eisen. Ook de manier waarop het Het Journaal, Terzake en de Afspraak overstelpt worden met N-VA-prominenten en de praktisch dagelijkse verschijning van Keizer Bart op ons scherm, toont aan wie in onze media de touwtjes in handen heeft.
Nu is hij daar weer om zo snel mogelijke oplossingen te eisen voor de economische terugval en stelt hij weer voor aan tafel te gaan om deze noodregering te vervangen door een langdurige. Gaat u daar opnieuw aan meedoen? Het feit dat de S.pa in Antwerpen aan zijn lippen hangen, geeft nu al zo’n slechte smaak in de mond van echte socialisten. Meewerken aan een regering met zijn partij op federaal niveau zal de definitieve doodsteek zijn voor uw partij. Bij een volgende verkiezing zal u afzakken naar de derde plaats aan de linkerkant na Groen en PVDA.
Het moet me trouwens van het hart dat na de uitslag van de vorige verkiezingen de rechterkant naar het Vlaams Belang is gaan luisteren, maar dat u niet openstond voor dialoog met de winnaars aan de linkerzijde. Ik ben ervan overtuigd dat we enkel een sociaal beleid en een herstel van onze sociale waarden kunnen bekomen als de linkse partijen aan hetzelfde zeel gaan trekken en een bestand sluiten om niet meer in mekaars vaarwater te roeren.
Ik ben 70 jaar oud, rood in hart en nieren. Vanaf mijn tweede levensjaar deelnemer aan de 1 mei-optocht, lid van de Rode Valken, bestuurslid van de Jongsocialisten. Ik groeide op in de Partij met een vader die lokaal secretaris was van de oude BSP, opkijkend naar de grote namen van ons verleden. Ik zat op schoot bij Achiel en Frank Van Acker, en zelfs eenmaal bij Louis Major, en was levenslang trouw aan de socialistische gedachte. Daarom zou ik nu op PS stemmen moest het federaal mogelijk zijn, maar wil ik geen deel uitmaken van eender welke partij die overweegt met N-VA in zee te stappen in een nationale regering. Met pijn in mijn hart deel ik u dan ook mee dat u mijn stem kwijt bent.
