Zeven dagen de belangrijkste berichtgeving gevolgd. Elke dag een dwarse kijk met vraagstellingen. Arcelor en Ford, de ‘uit de context gerukte’ uitspraak van de gedelegeerd bestuurd van UNIZO. Vakbonden en hun fraude, of wacht geen fraude volgens IVV en EVV. Uren van publiceren en keuze van koppen. Ook SALK, VDAB en de RVA ontbreken niet. Paul De Leeuw zong ooit:”Vlieg met mij mee naar de regenboog” maar ik koos alvast voor een andere regenboognummer. Niet te vergeten wat over nutteloze berichtgeving, fiscaliteit en langer werken. Om te eindigen bij een gelijkenis tussen GOD en Telenet zijnde”Op de zevende dag werkte ze niet”. 

 Het eerste media-week overzicht, alvast veel leesplezier!

Gezocht: politieke moed (zondag 27 januari 2013)

In de Vlaamse media konden we vorige week volgende titel lezen:”Laatste vijf lijnen worden niet gesloten.” Wat een kut titel!”, schreef ik op mijn facebookpagina. ” Er moeten immers krachtigere koppen te bedenken zijn die de ernst van de ramp eerlijker inschatten. Nu moeten we precies met z’n allen blij zijn dat er uberhaupt nog werk is daar bij de staalgigant in Flémalle. De 3 miljard euro winst die het bedrijf sinds 2010 wist te maken verdwijnt in het media vacuum, de miljarden euro’s gemeenschapsgeld vinden maar met mondjesmaat hun weg. Net zoals Ford zal nu ook Arcelor enkele weken, maanden een deel van het medialandschap beroeren.

Uit het Zuiden van het land werden in de zevende dag de voorzitters van het franstalige VOKA en de Ptb (Pvda) uitgenodigd rond het dossier Arcelor Mittal. Nog even meegeven in de marge dat…

Daags ervoor de hoofdredacteur van knack nog had liggen tweeten dat de sluiting van de lijnen in Arcelor het logische gevolg zijn van de te hoge loonkost. Jammer voor hem was het de CEO van Arcelor zelf die dit ontkende. Iedereen weet dan ook dat werknemers in de staalnijverheid over de jaren heen al heel wat hebben ingeleverd en zowat de meest flexibele werknemers zijn ook. Iedereen buiten de hoofdredacteur van knack dan blijkbaar.

De discussie op de zevende dag was echter op zijn minst interessant te noemen. Al dan niet nationaliseren staat eindelijk op de agenda. Alleen blijft de discussie een beetje hangen in de marge. Nationaliseren is geen goed idee klinkt het bij ondernemers en sommige politici. De andere kant van de tafel schoof het idee naar voor om de bedrijven Ford en Arcelor te nationaliseren en ze te laten samenwerken. Ik vind dat een eventuele samenwerking een piste is waar het politieke landschap op zijn minst zou moeten over durven nadenken en waag alvast zelf een poging rond de vraagstelling: “Ondernemers en energiebeleid.”

Waarom zouden wij niet zelf windmolens beginnen bouwen? Aan beginnende bedrijven zou je dan een studie kunnen vragen voor het geschatte energieverbruik. Probeer dan als overheid zelf zoveel mogelijk van die energie te produceren en laat het bedrijf de windmolen op termijn terug betalen. Op de terreinen van Arcelor, Ford en zelfs Opel Antwerpen kan je opleidingen geven beginnend van het maken van zulke windmolens tot het onderhoud ervan. Spreek af met die bedrijven dat ze onderhoudscontracten moeten afsluiten met Belgische firma’s. Je verschaft sowieso al een hoop werkgelegenheid in de privé doordat er nieuwe bedrijven zullen ontstaan die dat onderhoud willen organiseren.

Als het bedrijf dan op een gegeven moment rendabel is dan kan je er zelfs nog over nadenken om het te verkopen onder gereguleerde afspraken. “Je mag het kopen maar: je zal belastingen betalen, je bent verplicht om te blijven ontwikkelen via O&O,…”

Of het windmolens kunnen zijn dat weet ik niet. Treinen lijkt mij ook wel iets om momenteel eens over na te denken bijvoorbeeld. Maar voor mij ligt er wel degelijk een politieke uitdaging op de plank. Verkozenen die gezworen hebben om te zorgen voor hun burgers zouden op terzake geen uitspraken mogen doen waarbij ze stellen dat het geen taak is van de overheid om zelf jobs te creëren. Allez, het is te zeggen. Ze mogen dat wel doen maar zouden dan op zijn minst onderworpen mogen worden aan vraagstellingen. “Hoezo, jullie willen zelf geen jobs creëren?”

Révolution des entrepreneurs?  (maandag 28 januari 2013)

Laat ons maar meteen met de deur in huis vallen. In het Nederlands financieel dagblad deed de gedelegeerd bestuurder van Unizo enkele wel heel straffe uitspraken. Bovendien sleurde hij er zonder verpinken een Vlaamse partij bij, die jammer genoeg op de dag zelf niets van de gedane uitspraken probeerde te ontkrachten. Ik geef graag volgend stukje mee:

“Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale gevolgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week ondernemers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zo’n schok organiseren”

Er zijn dus mensen in België die er over nadenken om zelf wat Spaanse miserie te organiseren onder de bevolking. Massale werkloosheid, mensen die hun huizen niet langer kunnen betalen, stijgende armoede,… Zelf ben ik er nog niet uit of ik dat nu abnormaal moet vinden dat ondernemers daar over nadenken. Dagelijks bewijzen sommige onder hen immers dat zij bewust miserie durven creëren uit winstbejag.

Wat mij wel verontrust is het feit dat we blijkbaar op een punt zijn aangekomen dat die mensen dat ook zomaar mogen stellen zonder dat er in de reguliere media zelfs één voetnoot van kritiek te lezen is? Waar blijven de politieke vraagstellingen in het parlement over zulke uitspraken? Is het morele kompas zo ver uitgeslagen dat een bepaalde groep van mensen openlijk mag zeggen dat zij een sociale staatsgreep willen organiseren om collectieve armoede te creëren, zonder dat er enige reactie komt op die uitspraken?

“All I know is just what I read in the papers, and that’s an alibi for my ignorance.”   (dinsdag 29 januari 2013)

De quote op zich is van Will Rogers, een humorist uit het begin van de 20ste eeuw. De beste man kende zijn hoogdagen rond de jaren 1920 tot 1930. Zijn quote heeft helaas, tot op de dag van vandaag, nog niets aan waarheid ingeboet.

Buiten één open brief gericht aan de gedelegeerd bestuurder van Unizo verscheen er niets van inhoudelijke commentaar in de media. Dat op zich is om bij te huiveren. Wat mij echter nog meer verontrust is dat de partij die in één adem wordt genoemd ook niet reageert. Je kan van de teloorgang van een gans land toch geen politiek project maken richting, wat steeds weer de moeder aller verkiezingen wordt genoemd, 2014?

Een politieke voorzitter legt vandaag, negen maanden na een andere politieke voorzitter, de vinger op de journalistieke wonde. De ene laat de gevleugelde woorden optekenen:”De pers speelt haar rol niet meer.” De andere fulmineerde enkele maanden terug:”Geen hond gelooft de journalisten nog…” Zelfs ideologische tegenstanders hebben raakpunten.