De meningen op de betoging in Brussel waren zondag duidelijk verdeeld. Veel manifestanten vreesden terecht voor een nieuw Irak of Afghanistan (no war for oil).
Ook op het wereldtoneel werden verschillende klemtonen gelegd. Het viel op dat zowel premier Poetin (hij werd later door zijn president teruggefloten) als Kaddhafi zelf teruggrepen naar de middeleeuwse kruistochten. Het deed pijnlijk denken aan de Bush periode die zich eveneens een dergelijke missie had aangemeten. Het heette toen tegen het terrorisme.
Pas na verder overleg met de Arabische Liga werd de militaire opdracht internationaal duidelijk: “het stoppen van het bloedvergieten”. Een beperkte opdracht. En al deden Cools en Pauwels nog verwoede pogingen, maandagavond was De Crem bij de les : “het vliegverbod laten respecteren ter bescherming van de burgerbevolking”.
Dezelfde opstelling bleek in het nationaal parlement. Voor NV-A was het zonneklaar: “naast het vliegverbod ook het gaan halen en berechten van Kaddhafi”. Zijn de vlaams-nationalisisten hun AVV-VVK aan het IJzermonument vergeten ? Of was de discussie er vooral voor binnenlands (1) gebruik: het counteren van de franstaligen, en een wig proberen te drijven tussen De Crem en Van Acker? In alle geval werd de missie, zoals de regering van lopende zaken (2) ze formuleerde, , nagenoeg unaniem goedgekeurd.
Het weze duidelijk : de Arabische landen vrezen voor de gevolgen van de interventie en leggen zwaar de nadruk op de zelfbeschikking van de Arabische bevolking. Of zoals Mo journaliste Samira Bendadi zegt : “de oplossing moet in handen van de Libiërs zelf liggen” om, zoals Samu Zemni het uitdrukt “openheid, pluralisme, democratie en mensenrechten te realiseren”.
Natuurlijk speelt de ongelijke militaire machtsverhouding tussen het Libisch regime en de opstandelingen een dominante rol (3). Kaddhafi’s vliegtuigen, tanks en schiettuig (zelfs tweedehands), door landen (4) en wereldwijde wapenindustrie geleverd en gekocht met oliedollars, zijn zeker goed genoeg om de slecht bewapende rebellen makkelijk uit te schakelen. Inclusief het massaal afslachten van de burgerbevolking.
De volksbewegingen in Noord Afrika en de Arabische landen maken de uitserst belangrijke rol van het leger duidelijk. In Egypte en Tunesië was deze factor cruciaal, Nu ook in Jemen, om maar te zwijgen over de interventie van Saoedi-Arabië in Bahrein.
Wat, zoals Rik Coolsaet zegt, het westen in Libië echter vooral moet vermijden is in de nabije toekomst “een nieuwe oefening in nation building op te zetten”. De belangrijkste rol is weggelegd voor de landen en zijn burgers, eventueel voor de Arabische Liga.
Ondertussen echter is in het heden de oorlogsmachine volop aan het werk. En zoals diezelfde Coolsaet zegt : “Je weet waar je begint, maar niet waar het eindigt”. Eén ding is zeker : oorlogen kennen vooral veel verliezers. Eigenlijk houdt oorlog voor alles altijd de bevestiging van een mislukking in. Alleen daarom is elk rambogedrag of vlaggengezwaai alleen maar pervers te noemen.
(1) Eenzelfde polarisatie die wij merken in het communautair debat. Ook daar probeert NV-A met een populistisch discours zoveel mogelijk conservatieve appels (vooral die van CD&V zijn welkom) in zijn mand te vangen. Of hoe buitenlandse gebeurtenissen hun licht werpen op inlandse toestanden.
(2) Of de ondraaglijke lichtheid van de (nationale) politiek : een regering van lopende zaken beslist over oorlogsdeelname. Dat kan geen probleem zijn, maar BHV…
(3) Het doet denken aan de Israëlische massale bewapening (tot en met kernwapens) en daar tegenover de stenen gooiende Palestijnen.
(4) een van de grote wapenlevenanciers is het Frankrijk van Sarkozy (we hebben hem altijd al een beweeglijk manneken gevonden) dat nu waarschijnlijk zijn eigen producten aan het vernietigen is. De geschiedenis herhaalt zich telkens weer.
