De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Oorlogstaal

Oorlogstaal

dinsdag 29 juli 2014 12:20
Spread the love

Oorlogen
blijken vaak een bron van verrijking voor een taal. Bij de media
verliezen woorden die gebruikt worden om over oorlog te schrijven en
te praten vaak hun oorspronkelijke betekenis vanaf het ogenblik dat
de eerste kogel afgevuurd is. Buskruit laat verbrandingssporen na in
woordenboeken, wit betekent plots zwart en omgekeerd. Vandaag kunnen
journalisten hun semantiek uitgebreid beoefenen in twee regio’s,
Oekraïne waar Poetin “Hitler” is en Israël waar de
beleefdheid die aan een “bevriende natie” betoond word tot
gevolg heeft dat militaire taal als waarheid verkondigd wordt.

Vermits
ik in Frankrijk woon kan ik hier de praktijk toetsen maar ik vermoed
dat het in België en vele andere Europese landen niet anders is.

Een
praktische, willekeurig gekozen, oefening als voorbeeld van dat
onbegrensde.

Zondagavond,
20 juli, vernam ik op i>Télé, een Franse 24-uurs nieuwszender,
dat “strijders”, uiteraard van “Hamas”, een
soldaat” van Benjamin Netanyahu hadden “ontvoerd”.
In de studio zitten drie individuen, die om een of andere reden
journalisten worden genoemd en deze informatie naar elkaar toespelen
als de bal in een flipperkast. Waar het voor de een om een
ontvoering” gaat, spreekt de andere van een “kidnapping”.
Even terzijde wil ik opmerken dat het woord dat “kid
inhoudt daardoor normaal gezien slechts gebruikt kan worden wanneer
er een kind ontvoerd wordt. Het beste moet echter nog komen.

Een
jonge journaliste gebruikt het
woord “gijzelaar”.
We zijn er! We bevinden
ons in het gekende schema van de soldaat
Shalit
die
ondanks het feit dat
hij gewapend werd
gevangen genomen, voor de Westerse pers toch
een “gijzelaar
was. Opnieuw is voor
een journaliste van i>Télé een soldaat die oorlog voert en met
de wapens in de hand wordt gevangen genomen geen (krijgs)gevangene.
Hij is een “gijzelaar”,
het slachtoffer van een “ontvoering
zoals wijlen in België de ongelukkige Paul Van den Boeynants.

Opmerkzame
kijkers, luisteraars en lezers weten ook
sinds lang dat er geen
Israëlisch leger bestaat. In België praten we over het IDF (Israel
Defence
Forces). In Frankrijk wordt er eerder gesproken over “Tsahal”,
het Hebreeuwse acroniem. Een lief onschuldig woord, het lijkt wel de
naam van een mooie bloem of een lekker gebak, dat de bom iets minder
wreed maakt als die valt

Op
France 2, de VRT van Frankrijk, word ik geconfronteerd met een andere
journalist die ‘live’ vanuit Israël bericht. Het grootste risico dat
hij loopt is een eventuele zonnesteek maar toch draagt hij een
kogelvrij vest voorzien van een ‘Press’-logo. In zijn geval is het
trouwens best dat hij zich als dusdanig identificeert want als je
naar hem luistert zou je aan zijn beroep durven twijfelen. Deze
verslaggever zegt “Tsahal heeft nog werk, veel werk om
tientallen tunnels te ontmantelen.
” Hij, met
zijn ‘Press’-logo vooraan op zijn kogelvrij vest, weet dat. Hij kent
de reden en het nut ervan. En hij rechtvaardigt dat zonder met de
ogen te knipperen.

Laat
ons even terugkeren naar de historiek van deze zich steeds herhalende
tragedie in het Midden-Oosten. Je weet dat op de Westelijke
Jordaanoever enkel een muur Palestina van Israël scheidt. Een muur
die volgens de VN illegaal is maar wie maalt daar verder om? Een
schande in beton die door onze ongecompliceerde journalisten op zoek
naar goede woorden omgedoopt is tot “scheidingsmuur” of
zelfs “veiligheidshek”. Een detail dat alles verandert en
je doet denken aan je gebuur die zijn tuin heeft afgesloten zodat
zijn hond niet zou ontsnappen om zijn gevoeg te doen op je pas
gemaaid gazon.

En
nog. Als de Palestijnen al bestaan, bestaat Palestina niet. In de
media wordt gesproken over “Palestijnse Gebieden”. Ook
Amnesty International, DeWereldMorgen, Mo-Magazine en vele anderen
hebben het te vaak over de “Bezette Gebieden” of de
Bezette Palestijnse Gebieden” en te weinig over
Palestina. Ze zouden beter moeten weten en de Balfour-verklaring er
nog eens op nalezen. Palestina is geen uitvinding van Arafat.

Wanneer
een Israëlische soldaat Gaza binnenvalt (op de Westelijke
Jordaanoever hoeft dat niet eens, hij is er sowieso altijd thuis)
praten we niet over een inval of een invasie maar over een “campagne
of een “grondoffensief”, dat is veel hoffelijker. .

Je
kan je ook afvragen hoe de bommen, granaten, obussen en raketten
zoveel (burger)slachtoffers
kunnen maken in Palestina, het gaat immers om
zelfverdedigingsacties
en “gerichte
precisieaanvallen
”.
Als
er dan doden vallen (het kan altijd gebeuren) moeten we daar niet
over zeuren, dat is “collaterale
schade
”,
je kan nu eenmaal geen omelet bakken zonder eieren te breken. En
bovendien, zegt
Netanyahu
,
zoveel doden zijn net wat Hamas wil want het levert perfecte
tv-beelden op.

Om
eerlijk te zijn, het “IDF” is niet alleen om deze
vorm van fluwelen taal te gebruiken. Sinds er geen oorlogen meer
bestaan en ze vervangen zijn door “defensieve operaties“,
interventies” en “humanitaire oorlogen
loopt de taal in de pas.

Net
zoals “Tsahal” stellen in de Franse pers de legionairs van
Serval in Mali niets anders dan goede daden via “precisieaanvallen
en “opdrachten”. Af en toe verspreekt de Minister
van Oorlog, pardon “Defensie”, zich wel eens als hij het
heeft over een “zuiveringsoperatie” en “doodgeschoten”
mensen. We mogen hem die ruwe taal echter niet kwalijk nemen, hij is
immers slechts een product van de Franse Sectie van de Arbeiders
Internationale, die later opging in de PS, de Franse Socialistische
Partij.

Het
is ook nuttig om weten dat als er gepraat wordt over het
Israëlisch-Palestijnse
conflict

(vooral niet over “kolonisatie” praten),
de jacht op woorden een constante bekommernis is van censoren. Zo
werden
twee Amerikaanse verslaggevers
uit Gaza en
Israël teruggeroepen
omdat ze beschreven wat ze zagen, het is te zeggen massale
moordpartijen. Een van deze idioten, niet in staat om de juiste
lexicon van de oorlog te leren, een CNN-journalist, werd snel
verplaatst naar Moskou, de andere verslaggever voor NBC werd naar
Chicago teruggeroepen. Na
massaal protest bij beide zenders via de “sociale
media

zijn
ze inmiddels teruggekeerd naar het slagveld.

Het
is belangrijk te weten dat het kiezen van de juiste woorden de oorlog
aanvaardbaarder maakt.

take down
the paywall
steun ons nu!