“In elke oorlog wordt iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus historica Anne Morelli.

Daar doet DeWereldMorgen niet aan mee. Wij veroordelen heel sterk de militaire invasie van Rusland in Oekraïne. Het is een criminele agressie die ingaat tegen het internationaal recht. Maar wij hoeden ons voor zwart-wit versies. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex. Wij willen aspecten naar voor brengen die in de mainstream media worden verzwegen of onderbelicht, om alzo het debat meer genuanceerd te kunnen voeren. (n.v.d.r.)

De invasie in Oekraïne houdt elk land dat zich schuldig maakt aan brutale bezettingspolitiek een spiegel voor. Dat is zeker het geval voor Israël, dat al meer dan vijftig jaar grote stukken van Palestina bezet en in het verleden al verschillende militaire invasies heeft uitgevoerd.

Maar blijkbaar kijken de Israëli’s niet in die spiegel, of – wat meer waarschijnlijk is – ze hebben die spiegel al lang stuk geslagen.

Verbazingwekkende parallellen

Je kan er niet naast kijken dat Rusland het internationaal recht met de voeten treedt. Maar wat dan met Israël? “Heeft enig ander land de internationale orde zo flagrant en arrogant geschonden gedurende zovele jaren? Is er ook maar één besluit van belangrijke internationale instellingen over zijn aangelegenheden dat Israël niet heeft genegeerd of brutaal heeft geschonden?” zo vraagt Levy zich.

Hij verwijst daarbij naar de invasie en daaropvolgende militaire bezetting in Libanon in 1982, de veelvuldige invallen in Gaza waarbij het dood en verderf zaaide en de bezetting van de Jordaanoever die al meer dan vijftig jaar aansleept. Waarin verschilt dit, zo vraagt Levy zich af, van de invasie op de Krim of de huidige invasie?

Vervang “nazi’s” door “terroristen” en je hebt hetzelfde verhaal voor de invasies van Israël in Libanon en Gaza.

Beide landen rechtvaardigen hun invasies en bezettingen onder het mom van ‘zelfverdediging’, maar in beide gevallen is dat niet waar. Net zoals Rusland Oekraïne beschouwt als de bakermat van het Russisch-zijn, ziet Israël de Westelijke Jordaanoever als de bakermat van het Judaïsme. Zoals Rusland het ontstaan van de Oekraïners probeert te ontkennen doet Israël dat met de Palestijnen.

Parallellen genoeg. Rusland beweert dat het om zelfverdediging gaat en wil Oekraïne “ontazificeren” en demilitariseren. Vervang “nazi’s” door “terroristen” en je hebt hetzelfde verhaal voor de invasies van Israël in Libanon en Gaza.

De legers zijn volgens Levy bijna even gewelddadig, “hoewel de laatste dagen het Russische leger zelfs het Israëlische leger lijkt te overtreffen in wreedheid en in het vermeende plegen van oorlogsmisdaden tegen een onschuldige burgerbevolking”.

Dat is nauwelijks een troost. In beide gevallen worden onschuldige burgers gedood en er gaat geen dag voorbij zonder flagrante schendingen van het internationale recht door Israël. Denk maar aan de bouw van nederzettingen, de deportatie van gevangenen, het verduisteren van natuurlijke hulpbronnen, detenties zonder proces,

De hypocrisie van het Westen

Het gedrag van Rusland en dat van Israël lijken heel sterk op elkaar, maar het grote verschil zit hem in de houding van het Westen en meer bepaald in de twee maten en twee gewichten als het op economische sancties aankomt.

“Israël, de lieveling van Europa en de VS, mag doen wat Rusland niet kan.”

Na de bezetting van de Krim kondigden Europa en de VS onmiddellijk sancties af tegen Rusland. Hetzelfde gebeurde een week na de invasie in Oekraïne. De sancties waren ongemeen streng. Bij Israël daarentegen “wordt een bezetting die meer dan een halve eeuw oud is, geconfronteerd met wereldwijde onverschilligheid en passiviteit. Israël, de lieveling van Europa en de VS, mag doen wat Rusland niet kan.”

Blijkbaar durft niemand Israël te straffen. Het Internationaal Strafhof is na een maand invasie al begonnen met een onderzoek. Datzelfde hof aarzelde jaren over een mogelijk onderzoek naar oorlogsmisdaden tegen Israël. “Als dit geen internationale ethische dubbele standaard is, wat is het dan wel?”, vraagt Levy zich af.

De kameel die de bult niet ziet

Het is voor Levy verbazingwekkend hoe veel Israëli’s de gelijkenissen niet zien tussen de Russische invasie en de bezetting en invasies van hun eigen land. Kort na het begin van de Russische inval verklaarde Yair Lapid, minister van Buitenlandse Zaken van Israël, dat de invasie “een ernstige schending van de internationale orde” was. Een merkwaardige uitspraak volgens Levy: het lijkt wel “een kameel die zijn eigen bult niet kan zien”.

“Israël lijkt wel een kameel die zijn eigen bult niet kan zien”.

Een Oekraïense tiener die een molotovcocktail naar een Russische tank gooit, is een heldendaad die alleen maar aanmoediging verdient. Een Palestijnse tiener die hetzelfde doet wordt door het Israëlische publiek veroordeeld als een terrorist. In beide gevallen gaat het nochtans om een legitieme daad van verzet tegen een bezetter.

“De Oekraïner is een held, de Palestijn een terrorist. Rusland is een wrede indringer en bezetter, terwijl Israël gebieden bevrijdt en het land van zijn voorouders terugvordert.”

Hoop

Gideon Levy is niet cynisch. Hij haalt zelfs wat hoop uit deze “vervloekte Russische oorlog in Oekraïne”. Als die oorlog voorbij is zullen Israëli’s misschien erkennen dat er geen verschil is tussen de beide bezettingen en zullen zij mogelijk de nodige conclusies durven trekken.

Ook de wereld zal misschien de juiste lessen trekken. Als men ziet dat harde sancties effectief werken tegen Moskou, dan zal men misschien begrijpen “dat dit de manier is om weerstand te bieden aan elke bezetting”, dus ook die van Israël, “die al meer dan een halve eeuw duurt en de wereldvrede bedreigt”.

“Als de oorlog voorbij is zullen Israëli’s misschien erkennen dat er geen verschil is tussen de beiden bezettingen en zullen zij de nodige conclusies durven trekken.”

Levy suggereert om Israël net zoals Rusland af te sluiten van het internationaal bankverkeer (via SWIFT). “Misschien zal de wereld eindelijk begrijpen dat [dit] de enige weg is om een einde te maken aan de Israëlische bezetting.”

Gideon Levy is voormalig adjunct-hoofdredacteur van de Israëlische krant Haaretz. Hij ontving tal van onderscheidingen en is auteur van verschillende boeken.

Het artikel waaruit we citeren verscheen op 14 maart in Middle East Eye.