Beste minister De Block,

Beste minister Beke,

U heeft het misschien al gezien: veel jonge professionals bieden via sociale media eindejaarsstudenten van middelbare scholen aan om hen te contacteren voor studiekeuzeadvies, nu beurzen en infodagen opgeschort werden. Wel, er is alvast één sector waarvan u niet moet verwachten dat de jeugd er met veel enthousiasme naar zal overlopen: de zorg. Hoe kan het ook anders? Zorgverleners trekken al jaren de aandacht naar de penibele omstandigheden in hun werkveld. Naar hoe ze met steeds minder middelen een grotere vraag naar hulp het hoofd moeten bieden. Zonder resultaat.

Maar kijk nu! Nu een epidemie ons overspoelt, moeten de regeringen in zeven haasten maatregelen afkondigen om het ergste te voorkomen. Plots worden we als maatschappij terug erg afhankelijk van de mensen waar we onze oren al lang voor gesloten hadden: experts en zorgverleners. Mensen die we al jaren over verschillende thema’s vakkundig negeren, geld ontnemen en onder druk zetten, schuiven we plots naar voren in de frontlijn van de nu woedende strijd. In normale tijden worden ze geacht zonder mopperen door te werken. Nu worden ze ertoe gedwongen.

De achterliggende reden van uw verwaarlozing van de zorg is simpel. Regeringen geven deze mensen te weinig omdat ze weten dat ze toch blijven werken. Het gaat om beroepen die noodzakelijk zijn. En de mensen die deze beroepen beoefenen, zullen niet zomaar stoppen en hun patiënten in de kou laten staan. Ze kunnen dit niet. En u weet dit, dus laat u hen verder werken in omstandigheden die onomwonden slecht zijn.

U heeft nochtans geen enkele goede reden om dit te doen. Investeringen in de zorg besparen immers geld! Het is niet alleen verdomd logisch, maar er is ook meer dan genoeg bewijsmateriaal voor te vinden. Het principe dat voorkomen beter is dan genezen, weet u wel. Dat luidt dus ook op gebied van kosten. Normaal toch, dat het minder kost om preventief de besmetting of het ziek worden van de inwoners te verhinderen, dan het is om wekenlang te behandelen en te monitoren?

En het is niet dat u hier politiek voordeel uit zal halen. Het zijn niet alleen de mensen in de zorgsector die deze situatie schandalig vinden. Een van de leidende beginselen van moderne samenlevingen, is dat de overheid zich gedraagt als een goede huisvader. De term is nogal verouderd, maar het principe is nog altijd geldig: de overheid tracht verantwoord te handelen en alles te doen om schade te voorkomen, in het bijzonder aan de inwoners. Onze overheid gedraagt zich momenteel echter als een heel andere soort huisvader. Het type dat zich in de zetel genesteld heeft met een voorraad pils in de koelkast en dat naar tv zit te kijken zonder naar zijn huishouden om te kijken. De ‘huisvader’ geeft graag geld aan blitse salariswagens en vliegtuigen maar draait elke euro die naar de gezondheid van de kinderen moet gaan meer dan vijf keer om.

Onze huisvader kwijt zich niet van zijn taak en de mensen weten dit, niet alleen de zorgsector. Beleid waar een gigantisch democratisch draagvlak voor is, zoals financiering van de gezondheidszorg, wordt vervangen door onlogische, onnodige en ondermijnende besparingen. Elke partij blijft ondertussen zeggen dat deze financiering belangrijk is. Het verschil is dat u dit ook zegt terwijl u het omgekeerde doet. En dat u elk tegenargument vakkundig begraaft onder een berg technicalities en drogredenen. U verkoopt reeds gepland beleid in de zorg als nieuwe investeringen, bedriegt-den-boer van jewelste. Wanneer we een Vlaamse investeringsnood van ruwweg tweeënhalf miljard hebben, voorziet u daar nog geen tiende van. En toen het federale parlement 400 miljoen euro aan extra uitgaven voor het zorgpersoneel goedkeurde, noemden uw partijen dat “met vuur spelen”, ook wel “totaal onverantwoord”. Dat maakt de mensen cynisch.

Het oude adagium luidt dat “wie jong is en niet links, geen hart heeft, wie oud is en niet rechts, geen hoofd”. Wat hadden wij jongeren graag gehad dat dit voor ons gold! Wat zouden we graag ons geweten en ons linkse hart zorgeloos kunnen nastreven! Maar helaas. Het was al zo voor het klimaat, en al heel wat langer voor de internationale politiek, maar nu geldt het ook voor de zorg: de regeringen denken er liever niet over na en beperken zich tot een irrationele manier van handelen, tegen beter weten in. De kortetermijnwinst primeert, en ze laten de wantoestanden liever op hun beloop dan dat ze de problemen aanpakken. En het valt op de jeugd om te protesteren en om degelijke oplossingen te eisen. Jammer dat wij jongeren ons hart niet kunnen nastreven omdat de ouderen hun hoofd niet willen gebruiken.

Het lijkt erop dat deze situatie nog wel even zal duren. Dat er nog enkele weken volgen waarin onze zorgkundigen harde, lange uren zullen moeten kloppen. Waarin ze, opnieuw, een maximale prestatie trachten neer te zetten. Waarin ze alles geven om de situatie het hoofd te bieden. En waarin de bevolking met lakens en handengeklap probeert te tonen dat wij deze mensen als maatschappij niet vergeten zijn, dat we hen appreciëren. Het lijkt erop dat ook onze huisvader even uit zijn zetel gekomen is, dat u de zorgkundigen voor de verandering eens voluit ondersteunt. Maar bedenk even dit: voor de zorgverleners is de dagelijkse realiteit niet veel beter. En wanneer het handengeklap verstomt en de lakens binnengehaald worden, wat zal u dan doen? Een pintje opentrekken en terug in de zetel ploffen?

Jongsocialisten

(De jongerenpartij van Sp.a.)

Foto: Han Soete, Flickr / CC BY-NC-SA 2.0