Damanaki belooft dat ze de Europese vissers op een milieuvriendelijker koers zal dwingen en dat de akkoorden tussen de EU en Afrika meer zullen opleveren voor de armste bevolkingslagen in Afrika.

Maria Damanaki: “Ik ben geboren op Kreta, een eiland. Vis eten was doodnormaal. Maar toen ik naar Brussel kwam, realiseerde ik me dat iedereen almaar meer vis wil eten en dat de bestanden achteruitgaan. Mijn eerste bekommernis is dat die bestanden overleven. Mijn kinderen moeten ook vis kunnen eten en niet alleen vis zien op foto’s in de kranten.

“Ik heb een wetenschappelijke studie besteld om duidelijke cijfers over de toekomstige ontwikkelingen te hebben. Volgens die studie zullen tegen 2022 maar 6 van de 136 soorten waarvoor we een beleid hebben, nog gezond zijn. Als we ons beleid niet veranderen, zullen we geen vis en geen vissers meer hebben.”

IPS: Zullen uw hervormingen niet getorpedeerd worden door de Europese regeringen?

“We moeten samen beslissen. Als de regeringen de cijfers zien, moeten ze zich realiseren dat er geen alternatieven zijn. Ik ben niet zeker dat ik succes zal kennen, maar we moeten het op zijn minst proberen.”

Volgend jaar loopt het visserijakkoord tussen de EU en Marokko af. Een van de omstreden passages is dat Europese schepen het recht krijgen voor de kust van de sinds 1975 door Marokko bezette Westelijke Sahara te vissen, voor zover die activiteiten tastbare voordelen opleveren voor de plaatselijke bevolking. Heeft u aanwijzingen dat de Sahrawi concreet baat hebben gehad bij het akkoord?

“Ik heb de visserijakkoorden geërfd toen ik hier arriveerde. En ik vrees dat het kader waarin die teksten werden opgemaakt, ons toeliet een akkoord te tekenen dat geen mensenrechtenpassage bevat. De hervorming zal ons dwingen ook humanitaire en mensenrechtenbepalingen op te nemen.

“In het akkoord met Marokko staat inderdaad dat er toegevoegde waarde moet zijn voor de plaatselijke bevolking. Ik heb de Marokkaanse regering gevraagd me daarover te informeren. Ze hebben geantwoord, maar ik moet zeggen dat ze niet erg willen samenwerken rond dit onderwerp.

“De komende twee maanden moeten we beslissen wat we gaan doen. Als we het akkoord niet vernieuwen, betekent dit dat onze schepen er niet meer mogen vissen. Maar op dit ogenblik ben ik niet overtuigd over de toegevoegde waarde voor de plaatselijke bevolking. En ik zal niet overtuigd zijn vooraleer ik gegevens hierover krijg van de Marokkaanse regering.”

U moet ook beslissen of een hele rij akkoorden met andere Afrikaanse landen de komende maanden wordt vernieuwd. Sommige milieu- en ontwikkelingsactivisten zeggen dat die akkoorden meer op het profijt van een klein aantal Europese vissers gericht zijn dan op het helpen van Afrika. Ziet u dat ook zo?

“Ik heb beslist geen nieuwe akkoorden te ondertekenen tot het nieuwe beleidskader klaar is. Tot dan zal ik de akkoorden respecteren die mijn voorganger, Joe Borg, ondertekend heeft met Mauritanië en andere landen. Maar ik zal zien of de lokale bevolking voordeel haalt uit de akkoorden.

“We moeten er zeker van zijn dat het geld dat we uittrekken, naar de plaatselijke bevolking gaat. Volgens het nieuwe kader zal de visserijsector betalen voor de toegang tot de Afrikaanse wateren, terwijl de Europese Unie geld zal vrijmaken voor de kustbevolking. Wij zullen niet langer betalen voor de toegang.”

PD