Je kan de vierde digitale revolutie niet tegen houden. Dat hoeft ook niet. Echter zijn de standpunten van zowel Muyters (N-VA) als Peeters (CD&V) nogal hypocriet te noemen. Beiden zingen ze in koor dat ze ‘de ontslagen erg vinden’ en ‘dat ze de personeelsleden van Carrefour zullen begeleiden naar nieuw werk’. Gelijktijdig organiseren ze een beleid dat de concurrentie tussen e-commerce en detailhandel stimuleert, door multinationals extra voordelen te bieden, die de anderen niet krijgen, zoals de kortingen op ploegen- en nachtarbeid. Net deze stelsel die binnen de e-commerce een groot deel van de omzet creëren. ‘Voor 17 uur besteld, morgenvroeg geleverd’ is hun credo.  Ook Carrefour ontdekt nu deze fiscale kortingen aangeboden door deze regeringen.

De transitie naar e-commerce wordt met dergelijk fiscale voordelen gestimuleerd. Op het eerste zicht positief ware het niet dat naast de veroorzaakte ontslagen, zoals nu bij Carrefour, ook de werkomstandigheden binnen die ‘nieuwe’ economieën, ook de e-commerce, een pure sociale afbraak behelzen. Het beleid organiseert een  aderlating voor de sociale zekerheid samen met de multinationals, terwijl de arbeiders flexibeler en goedkoper moet kunnen gaan werken. De werkomstandigheden bij de Bol’s, Amazon’s of Coolblue’s van deze wereld, zijn alom bekend. Hun werkwijze ook. Van dit mechanisme zijn daarenboven alsmaar meer zeer kleine en lokale zelfstandigen de dupe.

Het riedeltje dat de cliënten alsmaar goedkoper, sneller en on-line wil bediend worden klopt natuurlijk niet helemaal. Zowel beleid als arbeidsorganisatie nopen gezinnen ertoe meer en langer te werken. Zo steeg de tewerkstellingsgraad binnen een gezin de afgelopen decennia voortdurend. Meer en meer kent men werkende armen met meerdere flexibele jobs om rond te komen. De (vrije) tijd om zich van de basis levensbehoeften te voorzien verdwijnt. De neerwaartse spiraal is ingezet. De dividenden blijven op peil, dankzij en met deze regeringen.