Ik, zoon van een onthaalouder die werkt voor i-mens weet precies wat ze ervaren. Onthaalouders worden onrechtvaardig behandeld, ze moeten zich vaak overwerken en worden niet gelijk berecht. Bijgevolg willen onthaalouders protesteren in Brussel aan het kabinet van minister Wouter Beke (CD&V) op 25 maart. Op deze manier willen ze gerechtigheid creëren en minder kinderen onder hun hoede hebben.

Ik zag mijn moeder er zelf onderuitgaan, ze kreeg een depressie door de werkdruk. Wegens herhaaldelijk 8 kindjes per dag onder haar hoede te nemen, ondanks dat ze er helemaal alleen voor staat. Tevens komt daar het gejammer van de ouders ook nog is bij kijken. Wanneer de ouders hun kind komen ophalen, kunnen ze het niet laten om nog een woordje te laten vallen:

“We zijn eerst nog gaan winkelen voordat we ons kind kwamen ophalen” of “Ik ben later, want ik heb even rust genomen.” (Wanneer nemen onthaalouders hun rust?). Ouders veronderstellen dat mijn moeder een babysit is, echter is ze aangesteld om de kinderen op te vangen wanneer de ouders opereren.

Indertijd bezat mijn moeder geen vast loon, maar werd ze betaald per kind. Een genre van pakjesbezorger, hoe meer pakjes, hoe meer geld. In tegenstelling tot pakjes hebben kinderen wel gevoelens, benodigdheden en aandacht nodig. Bijgevolg dat je minder aandacht kan besteden aan de kinderen, om zo meer geld te ontvangen. Vandaag bevinden zich nog steeds onthaalouders in deze hartverscheurende situatie. Ze leven in ernstige onzekerheid: “Hoeveel kindjes zijn er vandaag aanwezig en hoeveel verdien ik dan nog?” of “Hopelijk word ik niet ziek.”

Op het ogenblik werkt mijn moeder tien uur per dag en heeft ze een vast loon van €1500 (netto), aangezien ze in het statuut verkeert. Mijn moeder leeft momenteel met de onzekerheid of ze elke maand genoeg geld zal binnenkrijgen om de maand door te komen.

Onthaalouders willen enkel en alleen meer respect krijgen van de ouders, minder werkdruk ervaren en gelijk behandeld worden.

Met vriendelijke groeten,

Mathias Vandenbroeck