(adamm hilarius meersmens) wil eigenlijk geen regering waar zijn vlaamsche medeburgers voornamelijk voor gestemd hebben. zo een regering die werkgevers nog meer flexibiliteit gunt, zo een regering die besparen zal waar net niet nodig, zo een regering die ervoor zorgen zal dat we werken voor het pensioen van eerdere plunderende generaties en zo een regering die de gediplomeerde kloof nog harder bewerkstelligen zal. sorry, liefste vlaamsche medeburgers. en avant!

jammerlijk en pijnlijk is het dus dat in tijden waar het overduidelijk is dat het kapitalisme rooft en brandmerkt de aarde, de fauna, flora en de zich het liefst van alles onderscheidende menselijke soort, kiesgerechtigden net voor die partijen kozen die nog meer van hetzelfde eisen. nog meer zogezegde rationalisering, responsabilisering,…

jammerlijk is het dat veel kiesgerechtigden onwetend zijn over het werkgeversprogramma van een partijtje als de nva,
dat ze zich lieten vangen door een communautair discours dat schreeuwt om eigenheid. historisch gezien is het ook dramatisch dat vlaanderen uitgeschreeuwd zou worden door antwerpenaren en brabanders, of limburgers. dit terzijde, natuurlijk.

met deze dus zou ik graag afstand doen van mijn burgerschap, de uitburgering kracht bij zettend.

voortaan zoek ik, eens de mogelijkheid zich aandient hier weg te wezen, naar een mogelijke gemeenschap van gelijkgestemden, geresponsabiliseerden, aardbewoners.

aangezien ook ik maar gewoon een ongediplomeerd dichter ben en braak van alle kleine mensen die schreeuwen dat het goed is het eigen geluk na te lopen, verdicht ik de kloof met kollektieve adempauzes een berg te begaan.

het waait als weeral woorden in de mond van mijn ervaren weereld
dans rond mij zegt een muur die misleidt en niet weet van gebouwen
dans rond mij zucht een vuur dat verleidt en niet kent de kern van heel de aarde ziek van waarde
ook te hechten aan ontaarde ver van oorsprong weeral woorden, ik en het geluid van voetstappen wij bomen.

met deze vorm van openheid, mede te delen dat ik economie beschouw als wreedzame verderzetting van oorlog en dat ik hopeloos verloren ben door alle vormen van optimisme vermengd met egoïsme en hoop en wenselijkheid, tracht ik enkel te weten te komen of het aan mijn – wat psychologen noemen – overgevoeligheid, of aan andermens – ook door entertainment geschapen – ondergevoeligheid. mijn tovergevoeligheid is mijn wapen en wat ik vuur dient het doven.

het geine kleluk.

theorie: het grote geluk – kollektief langdurig welbehagen – geplaatst tegenover het kleine geluk, de eigen toestand, open-stand, midden-stand, af-stand, etc.-stand
liberalisme: eigenbelang als motor van vooruitgang, het kleine eigen geluk vooropstellend als motor voor het grote geluk.
een geloof in concurrentie, eigenheid, vrije markt (die slaven maakt),…

om kort te stellen: velerlei mensen kennen niet eens het grote geluk, maar raken verstrikt in het najagen van het eigen kleine geluk. des morgens op het perron, afgeschreven gezichten vol hopeloosheid en functionaliteit. werk-elijkheid. werklooslijkheid. misschien willen ze wel weten hoe de wereld werkt?
daarnaast zijn er oeverloze profeten die het grote geluk kleineren en het vermaken tot regio’s, geloofs-overtuigingen (wat een samenstelling…), kleuren, …

terwijl het enige echte grote geluk zijn kan te bestaan met zoveel mogelijk mensen in een zo optimaal mogelijke levensstandaard. wat mogelijk zijn zou.

echter, door het voortdurende najagen van het geine kleluk, zoals ik het noem, wordt het onmogelijk gemaakt voor veel mensen op de hoogte te zijn van onrecht, recht (wat de voorwaarde biedt voor onrecht). ik wil wel geloven in de kracht van gewone mensen iets te veranderen kunnen. ik wil wel geloven in de mogelijkheid van elk individu zich gelijkmatig te ontplooien ten behoeve van het kollektieve welbehagen.

echter, word ik niet overtuigd. steevast betoont de grijze massa haar obsessie voor de zwartwitte kant van het spreken.

en dus wil ik geen regering.
en dus ben ik geen vlaming belg europeaan westerling.
en dus ben ik een mens en is dit misselijk makend genoeg reeds.

(en dan een hele rits aan kritieken die stellen dat ik negeer wat ik ben en negeer wat me gemaakt heeft, mijn eigen omringende cultuur.) wel, so be it. dat is net de kracht van de mens, te herkennen dat het maar talige verzinsels zijn,
te erkennen dat het maar spreken is.

discours. macht. werk’nemers’. ‘samenleving’. ‘maatschapmij’.

machteloosheid is mijn grootste opportuniteit, misschien.

woedend elke wagen te haten, ook. ook dat is het. natuur te zijn, natuur te herkennen. omgeving. umwelt.
enkel natuur te voelen willen als het warm genoeg is om de ruiten van wagens te openen. enkel natuur te voelen willen als het mooi weer is en zondag is. vrijetijdsbesteding.
enkel mens te willen zijn als het past binnen vooropgelegde kaders.

etcetera. ik juich omdat ik een mooi lied beluisteren mag, ook daar draait het om, en stilte.