Berlijn, 14 augustus 2012.   Occupy leeft. En wie het tegendeel gelooft, moet zijn TV eindelijk maar eens uitzetten en de straten opgaan. Antwerpen, Brussel, Londen, Berlijn, … overal verheffen mensen hun stem, jong en oud. Wie nog wacht op de overheid om het tij te keren, die komt bedrogen uit. Directe actie, van onderuit.

Tijdens mijn tweeweken-verblijf in Berlijn zag ik overal occupy’ers. En het is nodig. Bij valavond zie je elke dag overal mensen systematisch de publieke vuilbakken ondersteboven keren op zoek naar PET-flessen, want die brengen een paar eurocenten op als je ze naar de supermarkt brengt. Geld dat broodnodig is voor ouderen die niet van hun pensioen kunnen rondkomen, en jongeren die niet aan werk geraken. Welkom in het trotse Duitsland, het zogenaamde toonbeeld van hoe het moet.

Kunsthaus Tacheles werd onlangs gesloten, en overal zie je spandoeken met de slogan ‘Wir bleiben’, omdat de huurprijzen zodanig opgetrokken worden, dat gewone mensen het niet meer kunnen betalen en gedwongen worden om weg te trekken naar in het beste geval woningen die deze naam niet waard zijn, of erger, de straat.

Aan Kottbusser Tor wordt het plein bezet door vooral Turken die het niet langer pikken dat ze uit hun appartementen verjaagd worden om plaats te ruimen voor prestigeprojecten. En ook de Berlijnse oma’s en opa’s van het Klubhaus in de Stille Strasse 10 in Pankow kwamen in opstand.

“Sinds 29 juli bezetten we het Klubhaus,” zegt Brigitte Klotsche. Zij is één van de zes bejaarden die tot spontane actie is overgegaan toen de overheid besliste dat hun centrum onmiddellijk moest sluiten, omdat er zogenaamd geen geld meer voor was. Dagelijks werden hier workshops georganiseerd voor de bejaarden uit de buurt, het was, en is, er een komen en gaan van ouderen die niet voor hun TV in slaap willen vallen, maar actief zijn, en willen blijven.

“We slapen hier op geïmproviseerde bedden, en de buren komen ons massaal helpen met boodschappen doen, het huis netjes houden, de pers te woord staan, en lezingen organiseren. We gaan gewoon door met onze cursussen en workshops. Vanmiddag is er een danssessie in de tuin, vorige week kwamen ze hier filmen, en we kregen zelfs bezoek van de plaatselijke filmster Jasmin Tabatabai. Niemand wil het centrum weg, het is voor iedereen belangrijk.”

Als ik vraag hoe de politie heeft gereageerd, wordt me verteld dat zij onmiddellijk de telefoonlijn hadden afgesloten, en ook de sleutel van de sportruimtes in de kelder werd afgenomen. Sporten mag niet meer. Voor de rest worden de senioren met rust gelaten, maar er wordt verondersteld dat dit vooral te wijten valt aan enerzijds de hoge leeftijd van de occupy’ers (de gemiddelde leeftijd is 70 jaar) en het feit dat er massaal belangstelling van de pers is. Het zou hoegenaamd niet goed staan moest men oma’s en opa’s zomaar op straat kieperen.

“Onze kinderen en kleinkinderen zijn apetrots op ons, ze bellen elke dag en komen regelmatig langs om te kijken of we oké zijn. We zijn moe, er is zoveel te doen, maar we geven niet op. Momenteel komt er hier en daar een klein beetje positieve respons vanuit de politieke wereld, niet omdat ze ons gelijk geven, maar omdat de belangstelling te groot is geworden om het domweg te negeren. We hopen dat er iets positiefs uit de bus komt vallen vanuit die hoek, en wel snel. Het gaat echt niet goed met deze wereld, waar alles om geld en prestige draait, en de mensen niet langer tellen. We moeten samenwerken, jong en oud, voor onze toekomst, en voor onze planeet. Niet bang zijn, met velen kan je heel wat bereiken. En de groeten aan Occupy Antwerp!”

(tekst en foto’s: Sarah Wagemans)

Dit artikel zal binnenkort ook verschijnen in de gloednieuwe krant van Occupy Antwerp.

Meer info over OA vind je hier: http://www.facebook.com/OccupyAntwerp

Meer info over Stille Strasse 10 en hun petitie vind je hier: http://www.change.org/StilleStrasseBleibt en  op Facebook: http://www.change.org/StilleStrasseBleibt