Koninklijke Geneesherenvereniging van Oostende
in samenwerking met “de Antenne” en O.H.K.

vrijdag 4 februari 2011
“De Oostendse Hobbi Klubs vzw, OHK,
een jeugdhuis niet als de andere”
Begeleiding van sociaal kwetsbare jongeren

Het is mij een eer om hier vanavond over de OHK te mogen spreken.
De OHK is een jeugdhuis gesticht voor en gericht op in hoofdzaak kansarme jongeren maar open voor alle jongeren tussen 14 en 25 jaar.
Ongeveer 35 à 40 maal per jaar, dus net niet elke week, organiseren wij een muziekoptreden.
Voor de rest zijn wij + 34 uren per week open. Wij werken met 2 professionele jeugdwerkers die een A1-diploma hebben.
Wij beschikken over ongeveer 400 lidkaarten met adres.
Wij zijn met 7 vrijwillige bestuursleden die om de maand samenkomen met de 2 beroepskrachten. Om de 14 dagen komen de beroepskrachten samen met mij voor intervisie.
De kern van onze werking bestaat uit het persoonlijk contact met de jongeren, leden.
Zij brengen voortdurend hun problemen aan en soms ook de zaken waarin ze slagen.
Sinds wij in 1967 gesticht zijn, werken wij fundamenteel op dezelfde wijze: een jeugdhuiswerking met bijzondere aandacht voor jongeren met problemen. In de praktijk is dat bijzonder moeilijk: open staan, oplossingen helpen zoeken, en doorgaans werken aan de emancipatie.
Wij werken met zo weinig mogelijk regels en reglementen. De nadruk ligt op de instuifwerking: de jongeren komen vrij gedurende de openingsuren.
Er is een aanbod van repetitielokalen voor (meestal) jonge muziekgroepen.

Omdat wij het voortdurend met weinig middelen moeten rooien, houden wij de kosten zo laag mogelijk: lidmaatschap kost 3 euro per jaar. Onze drankprijzen, vooral voor niet-alcoholische dranken, liggen zeer laag. Maar ook de prijs van de pintjes ligt beneden de prijs van de commerciële oorden.
Met onze inrichting pogen wij te voldoen maar in vergelijking met de commerciële plaatsen zijn wij niet up to date.
Het is een moeilijk en veeleisend werk. Het gezag zowel van de beroepskrachten als van het bestuur is met de jaren wel achteruitgegaan, onder de druk van de tijden.

Ook de jongeren zijn slachtoffer van wat de Amerikaanse socioloog Richard Sennett noemt ‘de cultuur van het nieuwe kapitalisme’. Ook de jonge mensen verkeren in een werkonzekere situatie. Dat tekent hun hele leven en maakt hen ook zeer kwetsbaar. We moeten benadrukken dat werk vinden in de Oostendse regio moeilijk is. Het werk dat jongeren toch vinden, geeft hen veelal geen waardering. Wij zien de fierheid van het stielmanschap verdwijnen. Aangezien materiële armoede bij veel van onze jongeren aangroeit, worden ook alle relaties aangetast. En zeker ook de deugden als eerlijkheid en solidariteit.

Dit geeft ons weinig om op te steunen bij de begeleiding en opvang van de jongeren.
Af en toe steken problemen als vandalisme en diefstal de kop op. Bij de begeleiding speelt de moraal bij de jongeren niet of weinig mee. Ook engagement speelt weinig mee. De begeleiding is ook zeer moeilijk. In het onderwijs spelen structuur, reglementen, kennis en examens een eerder steunende rol. In het vrijetijdsmilieu als het jeugdhuis speelt dat allemaal niet mee. Wij worden overstelpt door vragen en problemen. Steeds nieuwe uitdagingen opzetten is zeer moeilijk. Wij geloven dat de eisen aan onze beroepskrachten terecht zijn, maar wij betalen een hoge prijs met onze A1-lonen…

Ikzelf kom uit een beroepsloopbaan in het sociaal hoger onderwijs, waar er amper tijd was of is om grondig te vormen. Het verschil valt dagelijks op. Ook mijn beste oudstudenten mijden jobs als jeugdwerker bij de kansarmen.

Het dagelijks beleid in de OHK vereist sterke persoonlijkheden die bereid zijn tegen een eerder lage vergoeding, zich blijvend in te zetten.
Wij vinden ook steeds minder vrijwillige medewerkers en nog het minst van al, sponsors en investeerders.

En toch is het werken aan de jongeren in de OHK een boeiende onderneming.
Wij pogen voortdurend nieuwe initiatieven te organiseren. Wij weten reeds jaren dat wij ook ten voordele van onze jongeren ook met hun gezinnen zouden moeten werken, maar er ontbreken ons de middelen voor.
Dat is voortdurend onze rem. Wij pogen ons blijvend op de hoogte te houden van wat de diverse wetenschappen ons te leren aanbieden. Ik geef één voorbeeld: het recente boek van de Amerikaanse socioloog Richard Sennett: The culture of the new capitalism (2006) .

Maar wij beseffen voortdurend dat wij vanuit ons jeugdhuiswerk geen vat krijgen op de maatschappelijke ontwikkelingen. Wij kregen onlangs de slag op ons: wij hadden een lening bij Triodosbank, wij zaten aan onze grens, en moesten 140.000 euro betalen.
Onze jaarlijkse subsidie is + 80.000 euro, daarvan gaat het gros naar de lonen en de verwarming. Door een regeling betaalt de Stad een deel van onze schuld, betalen wij als bestuurders ook een deel (net als gedurende het hele bestaan van de OHK), en zitten we nog met 35.000 euro tekort.
Onze medewerkers-jeugdwerkers zijn overeengekomen om op 4/5 te gaan werken, om onze begroting 2011 en verder tegemoet te komen, wat wij dankbaar aanvaard hebben. Zo zouden wij op 7 jaren onze totale overgebleven schuld kunnen afbetalen.

Ik zou liever eindigen met een positieve noot; maar wat betekent ons werk voor de Oostendse jongeren? Tot op heden krijgen wij positieve reacties van oudleden…

Historische noten

Er moeten wij enkele verhalen van het hart. Zoals het verhaal van de oorsprong van de OHK.
Wij waren in oorsprong Chiroleiders. Naast het werk elke zondag in de jeugdbeweging hadden wij ook minstens om de maand een bredere werking, bedoeld voor de niet-georganiseerde jongeren. Het waren vooral zaterdagnamiddagen. Er bestonden in Oostende 2 grote jeugdclubs waar er vooral gedanst werd vanaf 16 jaar, en ook aan sport gedaan werd. In het kader van de Gewestleiding van Oostende kwam een werkgroep samen om ons eigen antwoord op te stellen. Deze werkgroep kwam een jaar lang om de 14 dagen samen.
Het resultaat was dat we in september 1967 van start gingen met de Oostendse Hobbi Klubs. We huurden de bovenverdieping van een toonzaal voor bureaumeubelen van de Internationale Boekhandel in de Kleine Weststraat. We werden snel een vzw.
Jongeren vanaf 14 jaar konden lid worden van maximaal 3 hobbyclubs.
Aangezien het vanuit de Chiro kwam, was het een kristelijk initiatief. Er waren diverse instuiflokalen en hobbylokalen.
Het doelpubliek was de ongeorganiseerde jongeren van beide geslachten, vooral moeilijke jongeren.
We werkten de woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag, en reeds snel ook de zondag.
De permanenties verdeelden we samen. We moesten nog alles leren en dit gebeurde pragmatisch met vallen en opstaan. Het was een zware dobber met + 30 openingsuren per week. We droegen ook de kosten samen. Maar niet met geld van de Chiro.
Snel hadden we een hele schare leden. Zij waren in hoofdzaak wat men toen heette, moeilijke jongeren, vooral de jongens.
De lokalen werden snel te klein. Wij gingen op zoek naar andere lokalen. Door de goede zorgen van de toenmalige schepen voor de jeugd, Jan Felix, konden wij beschikken over een leegstaand gebouw van Marcel Friederichs in de Van Iseghemlaan. Er werd met man en macht gewerkt om dit gebouw klaar te krijgen…
Maar ook de openingsuren wogen zeer zwaar. Wij dienden bij Cultuur en bij de stad een uitgebreid dossier in. Binnen de 2 jaren kregen wij een erkenning van het ministerie, als jeugdhuis. We moesten nog een vol jaar werken vóór we in aanmerking kwamen voor subsidies. Het was geen grote som, maar door het verschil tussen het loon van Sociaal Assistent en dat van licentiaat in het onderwijs, konden wij een halftijdse beroepskracht aanwerven. Dit verlichtte ons werk. Het bureauwerk geschiedde bij ons thuis in de bureau.
Wij begonnen ook lidgeld te vragen aan de leden: 100 BEF per jaar, met nog een aantal andere (extra) voordelen.
We hadden toch elk jaar een tekort. Ook dat droegen we samen.
Na een paar jaren moesten we weg uit de Van Iseghemlaan. Weer door de goede zorgen van Schepen Jan Felix kregen we de beschikking over een stadsgebouw in de Schippersstraat. Weer kwamen het werk en de kosten van de nieuwe inrichting op onze nek.
We kregen van in den beginnen tafels en stoelen in bruikleen van een brouwerij. In de nieuwe lokalen was dat te weinig. We hebben doorheen heel de geschiedenis van de OHK zetels bijeengeschooid.
Wij werden getroffen door een smartelijk ongeluk waarbij onze halftijdse jeugdverantwoordelijke dodelijk getroffen werd. Het werd weer aanpassen en aanwerven.
Ondertussen hadden wij vanuit dezelfde groep, een dienst geestelijke gezondheidszorg en een vormingsvereniging opgericht. Het werden verdienstelijke samenwerkingen.
Het jeugdhuis kampte elk jaar met tekorten. De subsidies werden ondertussen vanuit Stad Oostende betaald.
In 1987 konden wij ons laatste lokaal inhuldigen, met dank aan het stadsbestuur.
Wij hebben nooit geestelijken in ons bestuur gehad. In den beginne vonden wij wel af en toe een priester die in het jeugdhuis om het jaar een misviering wilde komen geven. In dit verband zijn we (wijlen) E.H. Notredame dankbaar.
Ondertussen werden we een pluralistisch jeugdhuis.
Wij hebben zeer veel leden bereikt. Maar de financiën bleven voortdurend erg moeilijk.
Wij hebben een lening, een kaskrediet, bij Triodos afgesloten. Dat betalen, met intresten, is een heel moeilijke zaak…
We moeten ook ons bestuur danken voor niet alleen de zorgen maar ook voor de financiële steun door de jaren heen.

Stefaan Lievens,
Afgevaardigd bestuurder