Er zijn altijd stemmen geweest in Frankrijk die er voor pleiten de NAVO te verlaten. De Oekraïne-crisis is voor hen een zoveelste aanleiding om het debat opnieuw te openen. Hun wens is niet ingegeven door een of ander pacifisme maar vertolkt heimwee naar de vergane glorie van Frankrijk als wereldmacht. Zij tonen met hun discours wel dat de NAVO allesbehalve een eensgezinde organisatie is.

In een opiniestuk pleiten Peter Dittus en Hervé Hannoun voor de terugtrekking van Frankrijk uit de geïntegreerde militaire commandostructuur van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). Zij waren respectievelijk secretaris-generaal en adjunct-directeur-generaal van de Bank voor Internationale Betalingen.

Er zijn altijd stemmen geweest in Frankrijk die er voor pleiten de NAVO te verlaten.

In 2009 brak Frankrijk met de strategie van ongebondenheid van de presidenten de Gaulle, Giscard en Mitterand. Na 43 jaar werd het opnieuw lid van de geïntegreerde militaire commandostructuur van de NAVO. De Franse burgers kregen niet de kans om zich daarover uit te spreken via een referendum.

President de Gaulle ontvangt president Kennedy in 1961. De Gaulle was een koele bondgenoot van de VS. Hij zag voor Frankrijk een eigen rol als wereldmacht. Foto: jfklibrary.org/Public Domain

De huidige crisis in Oekraïne maakt duidelijk aan welke gevaren Frankrijk zich blootstelt door zich te binden aan een collectieve defensieve veiligheidsorganisatie die steeds meer naar expansionisme neigt en geleid wordt door de VS.

Sinds november 2021 werden de Fransen, net als andere Westerse landen, meegesleurd in een ongeziene voorbereidingsoperatie aangevoerd door de VS en de NAVO met als motief: de ‘dreigende Russische invasie van Oekraïne’.

Op 5 februari 2003 presenteerde VS-minister van buitenlandse zaken Colin Powell de ‘onweerlegbare bewijzen’ van chemische wapens in Irak. Er klopte niets van. Foto: US Government/Public Domain

Deze episode zou de geschiedenis kunnen ingaan als een periode van desinformatie in de aard van de verzonnen berichten over de massavernietigingswapens van (Iraaks dictator) Saddam Hoessein in 2003.

Maar hoe zit het nu echt?

Miljoenen Russisch-sprekende Oekraïners in de twee zelfverklaarde volksrepublieken van de Donbass (het bekken van Donetsk en Loegansk) worden sporadisch beschoten en gebombardeerd door het Oekraïense leger in hun strijd tegen separatistische milities.

De concentratie van Russische troepen aan de grens van Oekraïne is eigenlijk een niet mis te verstane boodschap aan Kiev: “Hou op met jullie pogingen om de enclaves Donetsk en Loegansk met geweld onder controle te krijgen.

De Fransen werden net als andere Westerse landen meegesleurd in een ongeziene voorbereidingsoperatie aangevoerd door de VS en de NAVO.

De NAVO-desinformatie over Oekraïne bestaat erin dat ze de morele verplichting van president Poetin om Russisch-sprekende volkeren te helpen – volkeren die Oekraïne steeds meer verhindert om hun eigen taal te spreken – voorstelt als een eerste stap naar de volledige annexatie van Oekraïne.

De mythe van een dreigende Russische invasie

De NAVO slaagt erin om de concentratie van Russische troepen die de Russisch-sprekende Oekraïners van Donbass te hulp willen komen voor te stellen als een dreigende Russische invasie van heel Oekraïne, compleet met de steden Odessa, Charkov en Kiev. Een waanzinnige invasie die Rusland absoluut niet van plan is… tenzij Oekraïne eerst Donbass zou aanvallen.

De enige oorlog die de NAVO lijkt te winnen is de informatie oorlog. In ons boek Stop OTAN laten we een sensationele propagandakaart van de Duitse overheid zien die werd gepubliceerd in het weekblad Bild van 4 december 2021.

De enige oorlog die de NAVO lijkt te winnen is de informatie oorlog.

Deze plattegrond schetst een gedetailleerd beeld van de ‘mogelijke Russische invasie’. Zulke propaganda is zeer beangstigend omdat leugens van beide kanten alleen maar meer haat uitlokken. Aan de kant van de NAVO doet de agressieve oorlogstaal van secretaris-generaal Jens Stoltenberg vanzelf denken aan de Orwelliaanse omkering: ‘Vrede is oorlog.’

En als Frankrijk nu eens de oplossing had?

Parijs mag zich door de VS en de NAVO niet laten verleiden tot militaire deelname. In de komende weken mogen de Fransen zich niet laten meeslepen in een oorlog in het oosten van Europa, die niet de hunne is.

Binnen de NAVO heeft Frankrijk er al in toegestemd een gevechtseenheid van honderden manschappen naar Estland te sturen. En op 1 januari 2022 heeft het de leiding genomen van de snelle reactie-eenheid van de NAVO (NRF) waarin minstens 7700 Franse soldaten worden ingezet.

President Macron heeft net aangekondigd dat er waarschijnlijk duizend Franse militairen onder NAVO-vlag naar Roemenië worden gestuurd, de oostelijke flank in de regio van de Zwarte Zee. Een gevaarlijke militaire escalatie. Voor de veiligheid van de Fransen moet juist vermeden worden dat het Franse leger onder NAVO-vlag betrokken raakt bij de oorlog in Oekraïne of Wit-Rusland.

De Amerikanen en NAVO houden sinds 2018 koppig vast aan een sluipend proces om Oekraïne tot de NAVO te laten toetreden.

Frankrijk beschikt nochtans over een diplomatiek wapen om de bijzonder ernstige crisis tussen de NAVO en Rusland te ontmijnen. Zeker als je bedenkt dat de lont is aangestoken door Jens Stoltenberg en de Amerikanen die sinds 2018 koppig vasthouden aan een sluipend proces om Oekraïne tot de NAVO te laten toetreden, als onderdeel van wat zij een ‘open door policy’ noemen.

Die toetreding ziet Rusland net als een bedreiging van zijn veiligheid. Macron kan een eind maken aan het conflict dat hier in de maak is, als hij in naam van Frankrijk verklaart dat zijn land zich zal verzetten tegen de vraag van Oekraïne om toe te treden tot de NAVO.

Oekraïne, Georgië en Bosnië staan op de NAVO-verlanglijst. Map: statista.com/CC

Omdat volledige unanimiteit nodig is voor de beslissing om een nieuwe NAVO-lidstaat op te nemen, kan Frankrijk zijn veto stellen. Daarmee zou de president zijn verkiezingsbelofte van 2017 nakomen, namelijk dat hij de uitbreiding van de NAVO met Oekraïne niet zou steunen. Dat zou een elegante uitweg zijn uit deze crisis.

Helaas heeft de Franse president deze eenvoudige oplossing niet aangekaart bij zijn bezoek aan Moskou en Kiev op 7 en 8 februari 2022 omdat de Franse diplomatie zich binnen de instellingen van de NAVO niet gekant heeft tegen de waanzinnige opendeurpolitiek in verband met de toetreding van Oekraïne en Georgië.

Trouwens, Frankrijk schaart zich achter de eis van de NAVO en de G7 om de Krim terug te geven aan Oekraïne, terwijl iedereen weet dat zoiets niet zal gebeuren zonder een oorlog, misschien zelfs een kernoorlog.

Onderworpen aan de VS

In 1992, op het moment van het referendum over het Verdrag van de Europese Unie, had niemand kunnen denken dat dit grote vredesproject van president François Mitterand en Duits bondskanselier Helmut Kohl vanaf 1998 gekaapt zou worden voor het geopolitieke project van de VS die de facto controle willen over het defensie- en veiligheidsbeleid van de Europese Gemeenschap.

Frans president Mitterrand (l) en Duits bondskanselier Helmut Kohl op 24 september 1987. Zij waren de laatsten om een eigen militaire alliantie rond hun beider landen na te streven los van de NAVO. Foto: Bundesarchiv/CC BY-SA 3:0

Dat kregen ze voor elkaar omdat tien lidstaten uit het oosten van Europa tussen 1991 en 2007 lid zijn geworden van zowel de EU als de NAVO. En ook omdat president Sarkozy in 2008 de beslissing nam – met verstrekkende gevolgen – om de strategische gaullistische positie te laten varen waarbij Frankrijk niet wilde deelnemen aan de geïntegreerde militaire commandostructuur van de NAVO.

Vanaf het moment dat 21 van de 27 landen van de EU, waaronder Frankrijk, volwaardig lid werden van de NAVO, werd de geest van het Verdrag van Maastricht geschonden, want het ‘Europa voor de vrede’ zou onvermijdelijk in botsing komen met de bemoeizucht van de Amerikanen die hun eigen doelstellingen hebben wat betreft de Europese defensie- en veiligheidspolitiek.

Vanaf het moment dat 21 van de 27 landen van de EU volwaardig lid werden van de NAVO, werd de geest van het Verdrag van Maastricht geschonden.

In werkelijkheid kun je niet spreken van een onafhankelijke Franse of Europese defensie binnen het huidige kader van deelname aan de geïntegreerde militaire commandostructuur van de NAVO door Frankrijk en de 21 andere Europese lidstaten.

Het idee van een autonome Europese strategie binnen de NAVO is een illusie als je denkt aan de wurggreep die de Amerikanen uitoefenen op de Alliantie. De EU probeert deze fundamentele zwakte te verhullen achter het vage concept van het ‘strategische kompas’.

De fundamentele onverenigbaarheid tussen de door de VS gecontroleerde NAVO en een onafhankelijke Franse of Europese defensie weerhoudt onze leiders er niet van de stelling van complementariteit tussen de EU en de NAVO op defensiegebied te verdedigen, zoals de Franse minister van Buitenlandse Zaken het verwoordde op 11 december 2021:

“We willen dat de EU en de NAVO elkaar aanvullen en wederzijds versterken om een bijdrage te leveren aan het vergroten van de veiligheid en de defensie van Europa. Tijdens het Franse voorzitterschap van de Europese Raad zullen we de richting van het strategische kompas aanhouden.”

Een NAVO die wordt gecontroleerd door de VS is niet compatibel met een onafhankelijke Franse of Europese defensie.

Defensie is geen en-en-verhaal

Het ‘strategische kompas’ van de EU is in de eerste plaats een poging om een denkkader te scheppen voor het foutieve idee dat de strategische autonomie van Europa ten opzichte van de VS verenigbaar zou zijn met het feit dat de meerderheid van de Europese lidstaten ook bij de NAVO zijn aangesloten.

Het denkbeeld dat de NAVO en de EU elkaar aanvullen en het idee dat je dat en-en-verhaal kunt toepassen op defensie is een illusie. De strenge logica van nationale onafhankelijkheid heeft plaatsgemaakt voor het wazige en misleidende concept van de strategische autonomie en de zoektocht naar onderlinge afhankelijkheid en samenwerking met onze ‘bondgenoten’.

Het denkbeeld dat de NAVO en de EU elkaar aanvullen en het idee dat je dat en-en-verhaal kunt toepassen op defensie is een illusie.

Los van de huidige crisis rond Oekraïne moeten de komende presidentsverkiezingen van 10 en 24 april 2022 een oplossing bieden voor de NAVO. Al wie het niet eens is met de NAVO-koers in de richting van een sluimerende oorlog aan de oostelijke grenzen van de EU, krijgt met de presidentsverkiezingen van 2022 een unieke kans om een heldere en simpele boodschap te sturen aan de gezagdragers van ons land: OTANEXIT¹, een exit uit de NAVO.

VS-president Biden, Brits eerste minister Johnson en Australisch ambassadeur in Groot-Brittannië George Brandis tijdens de G7 in Cornwall. De aankoop van nieuwe VS-kernduikboten door Australië op 10 september 2021 ging gepaard met de unilaterale opzegging van de bestelling van 12 Franse onderzeeërs. Foto: Twitter @AusHCUK

Het gaat erom een vredeskandidaat te kiezen als president, iemand die een eind maakt aan de verplichting van Frankrijk om zich te schikken naar de NAVO-richtlijnen.

Maar natuurlijk zal de zetelende president tijdens de verkiezingscampagne liever niet ingaan op de kwestie van onze militaire alliantie in de NAVO, net zoals de alliantie met de voortvarende Anglosaksers.

Hun arrogantie is pijnlijk duidelijk geworden tijdens het incident met de Australische onderzeeërs. De tegennatuurlijke alliantie met het islamistische Turkije, met het nationalistische Polen en morgen misschien met een Duitsland dat de NAVO als springplank zou kunnen gebruiken voor herbewapening. Of een alliantie met Kosovo tegen Servië.

Deze opsomming laat op zich al zien hoe groot de risico’s zijn van een collectief veiligheidssysteem van dertig zodanig verschillende landen, dat dan nog heel erg gedomineerd wordt door één bepaalde lidstaat.

Een ongrondwettelijke defensie-unie

Op 7 januari 2022 was er in Parijs een gezamenlijke persconferentie van president Macron en de voorzitter van de Europese Commissie. Ursula von der Leyen legde er een federalistische verklaring af waarmee ze haar bevoegdheid te buiten ging.

Ze zei: “We zijn het erover eens dat we een echte defensie-unie nodig hebben”. In aanwezigheid van president Macron droomde ze hardop van een uitbreiding van de economische en monetaire unie met een defensie-unie zonder er rekening mee te houden dat dat indruist tegen de Franse Grondwet die gebaseerd is op nationale onafhankelijkheid en soevereiniteit, en op nationale defensie.

We moeten ons verzetten tegen het heimelijk Europees federalisme dat tegenwoordig normaal lijkt, en dat nooit in de plaats mag komen van een democratisch federalisme dat door middel van een referendum aanvaard of eventueel verworpen werd.

We moeten ons verzetten tegen het heimelijk Europees federalisme dat tegenwoordig normaal lijkt.

Dat was de procedure die François Mitterand in 1992 heeft gevolgd bij de overdracht van de monetaire soevereiniteit zoals die in het Verdrag van Maastricht stond. De Fransen moeten de defensie-unie onder de vlag van de NAVO, die Ursula von der Leyen hen wil opleggen, verwerpen.

De huidige verplichting van Frankrijk om zich te schikken naar de NAVO-richtlijnen, omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van de geïntegreerde militaire commandostructuur onder leiding van de Amerikanen, is een doodlopend straatje voor een land met een universele roeping als Frankrijk.

Ons land kan vandaag een historische rol spelen als het erin slaagt om de slaapwandelaars van de NAVO te behoeden voor een oorlog in Europa. Als Frankrijk zich terugtrekt uit de NAVO, en zijn buitenlandse veiligheidsbeleid niet meer hoeft af te stemmen op dat van de VS, zal dat een enorme weerklank krijgen in de hele wereld.

Het zal het signaal zijn van de onafhankelijkheid van de EU tegenover het exceptionalisme van de VS, de heropleving van het multilateralisme, de geboorte van een multipolaire wereld en de snelle afschaffing van het verouderde kader van de NAVO.

Ons land kan vandaag een historische rol spelen als het erin slaagt om de slaapwandelaars van de NAVO te behoeden voor een oorlog in Europa.

Op die manier zal Frankrijk zijn universele roeping terugvinden en een bijdrage leveren aan het mondiale evenwicht voor de vrede. Dankzij zijn hervonden onpartijdigheid kan het een verbindende rol spelen in de schoot van de P5, de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad (naast de VS, Groot-Brittannië, China en Rusland). De samenstelling van de P5 moet behouden blijven en zijn rol als behoeder van de wereldvrede moet nog groter worden.

“Face à la crise ukrainienne, l’Otanexit de la France est une urgence absolue” van 11 februari 2022 werd vertaald door Bea De Koster.

Note: