Mijn ouders zijn flinke, toch zeer eenvoudige mensen.  Mijn vader, noch mijn moeder hebben langer dan de leeftijd van 12 jaar onderwijs genoten.  Onderwijs, dat heet de plaatselijke dorpsschool waar je in het beste geval leert rekenen en schrijven, de onderwijzer met de regel in de hand om tucht te bewaren, aan de kop.
De tijden zijn op het vlak van onderwijs sterk veranderd.  Ook gewone mensen kregen toegang tot langer en degelijk onderwijs en da’s menselijk gezien een goeie zaak.  Maar terug naar het verhaal van mijn vader.
Op zijn 12de ging mijn vader in de leer bij een vakman.  Dat was, slim of niet slim, de strategie van het thuisgezin.  Die vakman moest hem een beroep aanleren waarmee hij zich als volwassene uit de slag kon trekken.  En zich uit de slag trekken, is wat hij een levenlang, zonder al teveel omhaal, deed.  Ook toen zijn vrouw chronisch ziek werd en hij er nagenoeg alleen voorstond met 4 jonge kinderen.  Voor hem waren die zaken simpel.  Een vader, een man zorgt voor de zijnen.  Mijn vader is een vrijbuiter, een beetje Robin Hood, David tegen Goliath.  Hij leidde een hard leven met veel tegenkantingen en tegenwind maar ik heb mijn vader nooit moedeloos gezien.  Ik ben mijn vader in al zijn eenvoud zeer dankbaar.

Het verhaal van mijn vader is geen uitzondering binnen zijn generatie en vandaag in een hoogtechnologische samenleving nagenoeg ondenkbaar.  Vandaag staan hooggeschoolde, goed opgeleide jonge mensen aan den dop.  Niet goed opgeleide jongeren, iedere generatie heeft de zijne, dreigen terecht te komen in een onderklasse en vormen een probleem.  Een probleem dat zich in de toekomst wellicht nog uitbreid.  Maar laat het ons hebben over de ‘gelovigen’, de succesvollen.  In het Duitsland van Angela Merkel aanvaarden goedopgeleide jonge mensen een weinig interessante en slecht betaalde job.  Misschien wel in een van de toeleveringsbedrijven van de Lidl, een hel voor wie er De Nieuwe Wereld van Gunther Walraff op naslaat.  In Tunesie en Marokko steken dergelijke mensen zichzelf in brand en beginnen ze revoluties.  De welstand die ons ten deel viel na WO II en expo’58, het jaar dat de wereld zich ontsloot, is voorbij.  De aarde is nagenoeg leeggeroofd en de slachtoffers van de rijke manier van leven zijn talrijk.  Tijd om het tij te keren.  Het liefst een beetje snel graag.  Wie gaat dit betalen?  Degene die dat nog kan tiens.