De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Observaties van een observator op de COP25 – deel 3

vrijdag 13 december 2019 20:21
Spread the love

Het is de laatste officiële dag van de COP, en ik heb een kater.

Niet van de wijn trouwens. Maar van het gevoel dat zoveel energie verloren gaat en zo weinig heeft opgeleverd.

Deze COP heeft mij weer met de neus op de feiten gedrukt, hoe slecht het ervoor staat met de planeet, en hoe weinig kans we hebben om haar te redden. Binnenkort is het Kerstmis, met de feestjes, de cadeautjes. Hoe kan een mens nog Kerstmis vieren, hoe kan je zo gespleten zijn ? En toch, je kan die last niet de hele tijd dragen of je wordt gek. Af en toe moet je, gewoon uit zelfbehoud, het probleem wegduwen en toch jezelf proberen te amuseren met de mensen die je dierbaar zijn.

Nog zoiets … de mensen die me dierbaar zijn. Wat moet ik mijn familie vertellen tijdens de feestdagen ? Moet ik praten over de klimaatcrisis, of zal ik hen de ellende besparen ? Ik begrijp maar al te goed dat er mensen zijn die de klimaatcrisis verdringen. Ik begrijp waarom er nauwelijks over gepraat wordt. Ik merk dezelfde neiging bij mezelf.

We zijn op weg naar meer dan 3 graden opwarming tegen het einde van de eeuw, en dat is dan nog enkel indien alle landen hun gemaakte beloften houden. Zullen ze die beloften houden? De fossiele brandstofsector meent in ieder geval van niet. Ze pronostikeren dat zeker tot 2050 het fossiele brandstofverbruik niet zal afnemen. En dat terwijl de hele wereld tegen 2050 koolstofneutraal moet zijn om het ergste te vermijden.

Alles draait om een effectieve koolstofprijs. Als de carbon markets, dus de emission trading systemen in de wereld niet goed ontworpen worden, dan staan de deuren wagenwijd open voor misbruik: het dubbel tellen van carbon credits, het uitdelen van onnodige carbon credits aan projecten die ook zonder carbon trading wel gerealiseerd zouden zijn, het genereren van credits van bedenkelijke kwaliteit, met bovendien de erfenis van Kyoto : een hele berg credits uit deze periode die, als ze in de toekomst ook nog gebruikt mogen worden de koolstofprijs zullen doen instorten, waardoor er voor de bedrijven geen enkele financiële prikkel meer is om hun CO2 emissies te doen dalen.

Ik hoor dat de VS heeft gevraagd dat landen die geen NDC hebben (dus: geen plan om hun CO2 uitstoot te verminderen) ook deel zouden mogen nemen aan de carbon markets. Het komt er eigenlijk op neer dat ze zelfs nog beloond willen worden voor het feit dat ze geen klimaatambitie hebben. Omdat ze geen enkele verplichting hebben om een uitstootvermindering te realizeren zouden ze al hun gerealizeerde emissiereductie kunnen verkopen als carbon credits. De perversiteit ten top.

Er wordt nog steeds gediscussieerd over Artikel 6 van het Akkoord van Parijs, dat handelt over het ontwerp van de carbon markets. Vele landen zijn ervan overtuigd (en ik ben het ermee eens) dat hierover geen akkoord bereiken beter is dan een slecht akkoord. Maar ook dat is een wanhopige beslissing, want we hebben die regulering wel zeer dringend nodig.

Ondertussen wordt er hier in de hal geprotesteerd door Fridays for Future: What do we want ? Climate Justice ! When do we want it ? Now ! Het is de soundtrack van deze COP. Het vuur en de vastberadenheid van de jeugd staat in schril contrast met de lethargie die ik gezien heb in de onderhandelingskamer.

Ik weet dat deze laatste uren in mijn geheugen gegrift zullen blijven, maar met welke gevoelens zal ik hier later aan terugdenken ? Als het moment waarop alle hoop verloren ging, of het moment waarop er nieuwe hoop gloorde ?

Wat is de hoop die ik nog heb ?

Eerlijk gezegd ?

Ik blijf strijden voor een effectieve koolstofprijs. Het is de enige manier om het grote geld weg te leiden van de fossiele brandstofindustrie, en het te kanaliseren naar klimaatoplossingen. Maar ik betwijfel sterk of dit via de COP bereikt kan worden.

Wat we kunnen doen is een revolutie van onderuit ontketenen. Land voor land, via de burgers, ertoe brengen om de koolstofheffing met dividend in te voeren. Belast fossiele brandstoffen naar de hel en geef de opbrengst aan de mensen. De Citizens’ Climate Lobby heeft nu 180 000 vrijwilligers, in bijna alle landen van de wereld, en er komen nog elke dag mensen bij. De verontwaardiging over de hebzucht en het cynisme van de superrijken bereikt een kookpunt. Ook dit is een “tipping point”, een kantelpunt, waarbij de mensen terug de controle opeisen over de democratie. Laat ons hopen dat dit “tipping point” dichterbij is dan de tipping points van het klimaat.

=================================================================================

De Citizens’ Climate Lobby is een non-profit, apolitieke burgerbeweging die ijvert voor een meer ambitieus klimaatbeleid. Met bijna 500 groepen over de hele wereld werken onze vrijwilligers om de politieke wil te creëren om de koolstofheffing met klimaatdividend in te voeren.

Voor meer informatie, zie: www.citizensclimatelobby.be

Teken hier ons Europees burgerinitiatief

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!