Amerikaanse troepen in Irak

 

Opinie, Nieuws, Politiek, Verkiezingen, Irak, Abdul Ilah Albayaty, Regering-Maliki -

“Obama wil dictatuur in Irak voortzetten”, zegt Abdul Ilah Albayaty

Maandag 10 mei was weer een uiterst bloedige dag in Irak. Bij een golf van aanslagen op verschillende plaatsen zijn meer dan 65 mensen om het leven gekomen. De Iraakse politieke analist en linkse verzetsman, Abdul Ilah Albayaty, maakte een uiterst kritische persoonlijke overweging over de toestand in zijn land. Een standpunt dat in de westerse media bijna nooit aan bod komt.

dinsdag 11 mei 2010 17:04
Spread the love

Bagdad werd maandag opgeschrikt door een reeks van brutale aanvallen tegen politieagenten en militaire controlepunten. Daarbij vielen zeker negen doden en 24 gewonden. Volgens het Iraakse ministerie van Binnenlandse Zaken waren de meeste slachtoffers leden van de veiligheidsdiensten.

In Suwayra, een stad op ongeveer 60 km ten zuiden van Bagdad, ontplofte een bom bij een sjiitische moskee. Toen omstanders de slachtoffers ter hulp snelden, deed zich een tweede explosie voor. De dubbele aanslag kostte aan minstens elf mensen het leven. Er vielen ook 70 gewonden.

Later op de dag vielen bij een andere dubbele aanslag, in Hilla, nog eens minstens 30 doden en meer dan 100 gewonden. De overige dodelijke slachtoffers vielen verspreid over Irak, onder andere in Fallujah, Iskandariya en in de noordelijke stad Mosul.

De recente verkiezingen hebben de spiraal van politiek en sectarisch geïnspireerd geweld duidelijk niet kunnen stoppen.

“Alleen een radicale breuk met de huidige politiek kan Irak redden”

De Iraakse politieke analist en linkse verzetsman, Abdul Ilah Albayaty, maakte onlangs een uiterst kritische persoonlijke overweging over de toestand in Irak. Een standpunt dat in de westerse media bijna nooit aan bod komt. Hij werkt ook mee aan het BRussells Tribunal.

“President Obama heeft ervoor gekozen om de Iraakse samenleving op een bijna misdadige manier te blijven beïnvloeden. Alleen een radicale breuk met het huidige politieke proces kan Irak en zijn volk redden”, schrijft Abdul Ilah Albayaty, als reactie op de verkiezingsuitslag in Irak.

De inwoners van het bezette Irak leven in troosteloze omstandigheden. Het ontbreekt hen aan de middelen om een normaal leven te kunnen leiden. Als die toestand, die het gevolg is van de inval door het Amerikaanse leger in 2003, blijft voortduren, missen de Irakezen ook elke hoop dat de toestand in de nabije toekomst zal verbeteren.

Dat zeggen alle waarnemers, de VN, enkele internationale instellingen en organisaties, bepaalde Arabische en internationale partijen en bewegingen, en de Irakezen die niet tot de groep van machthebbers in dit land behoren.

Regering-Maliki handhaaft zich door onderdrukking en leugens

Toch handhaaft de door de VS, de Koerdische leiders en de pro-Iraanse sektarische partijen gesteunde regering-Maliki haar beleid van algemene onderdrukking, omkoperij en feitenvervalsing. Een beleid dat wordt goedgepraat door wijdverbreide leugens.

Het aanvankelijke plan om, met de steun van Koerdische onafhankelijkheidsstrijders, Iraanse godsdienstige fanatici en de Israëlische geheime dienst, Irak te vernietigen en het land in drie delen op te splitsen, was niets meer en niets minder dan een misdadige vorm van maatschappelijke manipulatie, in tegenspraak met het volkenrecht.

Aangezien het Iraakse leger en het Iraakse volk weerstand boden tegen de bezetting, ondernamen de bezetters en hun medestanders acties die als ‘volkerenmoord’ bestempeld kunnen worden. Deze werd niet enkel rampzalig voor de Irakezen, maar ook voor de VS, de buurlanden van Irak, de wereldeconomie, de internationale betrekkingen, normen en waarden.

Het werkelijke doel van het zogeheten ‘politieke proces’ was de opsplitsing van Irak. Iedereen die de politiek in de regio een beetje kent, wist echter van begin af aan dat de vernietiging van de Arabisch-islamitische eigenheid van Irak, en de opsplitsing van het land in een sjiitisch, een soennitisch en een Koerdisch deel, niet meer was dan een luchtspiegeling die de VS parten speelde, en enkel tot een mislukking kon leiden.

Die luchtspiegeling leidde naar zeven eindeloze jaren van dood, vernietiging en terreur voor de Irakezen. Voor de Amerikanen was het gevolg van die zinsbegoocheling een zeven jaar durende nederlaag bij het bestrijden van het Iraakse verzet.

Het bloedvergieten in Irak betekende voor de VS eveneens een aderlating, maar dan een financiële. Het enige wat de Amerikanen bereikten, was schaamte, een financiële crisis, de dood van honderden van hun soldaten, onvergeeflijke agressie, een smet op hun imago, en een wijdverbreid wantrouwen jegens hun waarden en hun beleid.

Nieuw Irak opbouwen is onmogelijk met VS

Zeker, de VS is erin geslaagd om Irak als geheel te vernietigen, maar een nieuw Irak opbouwen dat drie half onafhankelijke delen omvat, is een onmogelijke taak gebleken die de Amerikaanse conservatieve denktanks voor zichzelf en voor Israël hadden uitgestippeld. Irak is immers onverwoestbaar. Het Iraakse volk, de Iraakse eigenheid, de belangen en de wil, en de geopolitieke realiteit van de regio staan niet toe dat Irak verdeeld wordt.

Na zeven jaren van mislukkingen onder president George W. Bush besloot de regering-Obama om niet te onderhandelen met het verzet over vrede en terugtrekking, noch om het land terug te geven aan zijn volk, zodat de Irakezen hun land, hun maatschappij en hun leven opnieuw zouden kunnen opbouwen, maar wel om het mislukte politieke proces nieuw leven in te blazen via nepverkiezingen.

Onder Obama stelde de VS – nog steeds de belangrijkste verantwoordelijke voor de intrieste toestand in Irak – verkiezingen in Irak voor als de remedie voor alle problemen. Die problemen hebben de Amerikanen daar zelf geschapen en blijven ze in stand houden.

In werkelijkheid zorgden de regels van het politieke proces, de onderdrukking en het aan de kant schuiven van al wie er tegen was, en de gedwongen uitwijzing van het grootste deel van de Iraakse middenklasse, dat de verkiezingen een echt drama werden.

Het doel van dit alles is het politieke proces te rekken, zodat de VS de controle over Irak kan behouden en haar verantwoordelijkheid voor de tragische situatie in het land weg kan wuiven. Eén verkiezingsdag zegt echter niets over de martelgang die de Irakezen elke dag moeten ondergaan.

Troepen geleid door dieven, krijgsheren en spionnen

De handtekening van de regering-Maliki onder de SOFA-veiligheidsakkoord (Status of Forces Agreement) en de oliecontracten zorgden ervoor dat de VS zich geen zorgen meer moet maken over wie in Irak aan de macht is. Welk beleid de regering in Bagdad ook voert, zolang de Amerikanen hun eigen plannen maar kunnen blijven uitvoeren.

Ondanks ronkende verklaringen over de terugtrekking van gevechtstroepen zijn al die overeenkomsten wettelijk van geen enkele betekenis. De VS is zelfs van plan tot 50.000 soldaten in Irak te houden, samen met duizenden speciale eenheden en meer dan 100.000 huurlingen die onder VS-bevel staan.

Ook binnen het Iraakse politieke proces beschikt de VS over troepen, die geleid worden door dieven, krijgsheren en spionnen, die garanderen dat niemand tegen de VS op kan staan zonder onmiddellijk te worden uitgeschakeld door tussenpersonen of direct door de overblijvende Amerikaanse troepen of speciale eenheden.

De VS laat toe dat de krachten binnen het politieke proces elkaar bestrijden en uitmoorden, op voorwaarde dat die krachten tegen het uitbouwen van een echte eenheidsstaat zijn gericht, en niet tegen de bezetting zijn gekant.

Veelzeggend in dit verband was de toespraak van ambassadeur Hill in Washington. Alle kandidaten voor de laatste verkiezingen, met inbegrip van Allawi, zijn dezelfde mening toegedaan. Als ze het ergens over oneens zijn, is het over hun aandeel in de macht. Iran en zijn handlangers weigeren soennieten op te nemen in het politieke proces, de Koerden willen niet dat de Arabieren samenspannen en willen vooral hun invloedssfeer in het noorden uitbreiden tot de oliestad Kirkoek.

Fanatisme beu

Allawi en de zijnen zijn het fanatisme en religieus fascisme beu, maar hij is voor de Amerikaanse inval en voor het wegvegen van de Baathpartij (nvdr: dit was de partij van dictator Saddam Hoessein).

Maliki, ten slotte, wil premier zijn, verkozen of op aandringen van Amerika. Blijkbaar dient het resultaat van de vervalste verkiezing het plan van de VS. Het parlement blijft uiterst verdeeld, en ook de toekomstige regering zal net zo zwak zijn als de regering-Maliki dat was voor de verkiezingen.

Twee dingen zouden de zelfvoldane plannen van de VS in gevaar kunnen brengen. Terwijl de VS niets deed om de tragische situatie in Irak te veranderen, maar hun plaatselijke medestanders het vuile werk lieten opknappen – onderdrukking, corruptie en het verspreiden van leugens – weigeren die laatsten iets aan de toestand te veranderen.

Ze gebruiken alle mogelijke wettige en onwettige middelen, waaronder moord, arrestaties, uitwijzingen en terreur, zodat de macht in de handen kan blijven van een verbond van de twee Koerdische en de twee sjiitische partijen. De Koerdische ‘stand-by’, de tussenkomsten van Iran, de terugkeer van het godsdienstige geweld, en Maliki’s dreigementen dat hij de resultaten van de verkiezingen niet zou erkennen, gaan duidelijk in die richting.

Volksverzet tegen bezetting

Het tweede element dat de Amerikaanse plannen in gevaar kan brengen, is de houding van het volksverzet tegen de bezetting in de aanloop van de verkiezingen. Van de betreffende bewegingen diende geen enkele een lijst met officiële kandidaten in, om zo het onwettige karakter van de verkiezingen aan te tonen.

De Baathpartij, noch de Taa’sisee, noch de Vereniging van Moslimgeleerden in Irak, noch de linkse beweging tegen de bezetting namen deel aan de verkiezingen. Ze lieten hun aanhangers de vrijheid om al dan niet te gaan stemmen, afhankelijk van de plaatselijke situatie. Als we het aantal stemmen die elke lijst behaalde, naderbij bekijken, en nagaan welk standpunt het over het algemeen het beste deed, zien we dat de meeste kiezers zich achter een verenigd Irak tegen de bezetting schaarden.

De stemming in Kirkoek, Mosul, Diyala en Salaheddin, bewees dat de Koerdische uitbreidingsplannen niet de steun van de lokale bevolking genieten. De zuiver godsdienstige partijen, die hunkeren naar een godsdienstige staat naar Iraans model, kregen minder dan 2,5 miljoen van de 12 miljoen stemmen, ondanks het feit dat ze zeven jaar lang met de steun van de VS aan de macht waren.

Iraqi National Accord

De aanhangers van een splitsing van Irak in een sjiitisch, een soennitisch en een Koerdisch deel – het Iraqi National Accord (INA) en de Koerdische Alliantie, met andere woorden, overtuigden niet meer dan een vijfde van de stemgerechtigden. Bovendien zeggen de sadristen (nvdr: aanhangers van het blok van Moqtada Al-Sadr), die deel uitmaken van het INA, dat ze niet achter de verdeling van Irak staan.

Het aantal kiezers dat een Iraans bestuur over Irak aanvaardt, is buitengewoon klein. Het INA, dat de belangrijkste bondgenoot is van de VS, kreeg iets meer dan twee miljoen stemmen van de achttien miljoen stemgerechtigden en de twaalf miljoen mensen die daadwerkelijk gingen stemmen.

Als Maliki’s lijst uiteenvalt, kunnen we daar wellicht de helft van die lijst aan toevoegen. Maar Maliki, een stroman van Amerika, zei dat hijzelf tegen een Iraans overwicht gekant is. We zullen zien wat er met zijn lijst zal gebeuren nu hij de macht verloren heeft.

Irak staat op een kruispunt. Eén mogelijkheid is dat het Iraakse volk na de voorbije zeven jaar opnieuw vier bloedige jaren tegemoet gaat. De tweede mogelijkheid is dat de wil van de Irakezen eerbiedigd wordt, dat hen wat rust wordt gegund en dat ze in een veilige omgeving kunnen leven, zodat ze opnieuw een verenigde, seculiere staat kunnen opbouwen.

Politiek proces zal geen heil brengen

Uit de verkiezingen is gebleken dat het politieke proces geen heil zal brengen en dat het gewapend verzet, dat in feite het wettelijke Iraakse leger is, samen met zij die de verkiezingen hebben geboycot, de kiezers die voor Allawi hebben gestemd, of voor andere lijsten die voor verandering en een seculiere staat pleiten, zoals de Turkmenen, de armen die voor sadristen hebben gestemd, de christenen, de Yazidi’s, en alle eerlijke intellectuelen van Irak, een publiek vormt voor een heilsregering. Die regering zou aan de heropbouw van een democratisch, onafhankelijk en echt verenigd Irak kunnen beginnen.

Het is de plicht van de VN, de Arabische Liga, Iraks buurlanden en de vooruitstrevende Irakezen om het ontstaan van zo’n land mogelijk te maken.

Door voor vrede, stabiliteit en democratie te vechten, door weerstand te bieden, en door naar een weg te zoeken om hun autonome staat, gebaseerd op gelijke burgerrechten, her op te bouwen, verdedigen ze de belangen van Iraks buren, waaronder Iran, en de hele Arabische wereld, alle volkeren, landen en machten die een einde willen maken aan oorlogen en geweld, aan het westerse overwicht op internationale betrekkingen, waarvan de derdewereldlanden altijd het eerste slachtoffer zijn, en aan verhoudingen die gebaseerd zijn op macht en uitbuiting. In Irak wordt hier en nu beslist over een mogelijk betere toekomst voor wereld.  

Abdul Ilah Albayaty

Abdul Ilah Albayaty is een Iraakse politieke analist die momenteel in Frankrijk woont. Hij behoort tot het linkse verzet tegen de Amerikaanse bezetting van Irak. Hij is bovendien lid van het uitvoerend comité van het BRussells Tribunal.

Op 18 maart 2009 hield hij een toespraak voor het Europees Parlement onder de titel ‘Welke toekomst voor Irak?’ op uitnodiging van EP-vicevoorzitter Luisa Morgantini.

take down
the paywall
steun ons nu!