Een jaar voor zijn herverkiezing, in 1983, trok Ronald Reagan snel alle troepen terug uit Libanon. George Bush begon de oorlog tegen Irak in 2003, deels omdat hij het een jaar later niet meer wilde doen. En Bill Clinton begon pas hard te trekken aan vrede tussen Israël en de Palestijnen aan het eind van zijn tweede termijn.

Het is bijna een regel: de president zal in zijn laatste jaar van zijn eerste termijn niet meer met grootse doorbraken komen, ook Barack Obama niet. De bevolking maakt zich vooral zorgen over binnenlandse zaken.

Israël

Vooral ten aanzien van Israël zal dat te merken zijn. Hij heeft er vanaf het begin veel tijd en energie in gestoken, meer dan zijn voorgangers, en hij stelde meteen na zijn inauguratie een prestigieuze gezant aan, George Mitchell, die druk uitoefende op Israël om het nederzettingenbeleid te veranderen. De resultaten vielen tegen. Obama en zijn adviseurs trokken zich wat meer terug op de achtergrond, ten dele om joodse kiezers niet van zich te vervreemden, maar ook omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. 

“De situatie is niet houdbaar, maar voor nu wel stabiel”, zegt Hussein Ibish, onderzoeker bij de American Task Force on Palestine. Volgens hem kan alleen een crisis nog een proactievere rol van Amerika uitlokken, en hebben de Palestijnen dus gelijk dat onderhandelingen met Israël nu weinig zin hebben, als Israël niet met specifieke toezeggingen over de brug komt. “Het heeft de Amerikaanse regering drie jaar lang politiek kapitaal gekost, maar ze zijn nergens uitgekomen. Ze zijn verward en weten niet goed hoe ze nu verder moeten.”

Syrië en Iran

Ook ten aanzien van Syrië en Iran zijn van Obama geen avonturen meer te verwachten. Interventies in Syrië, zoals in Libië, heeft hij uitgesloten. Volgens de Amerikaanse ambassadeur, Robert Ford, is het gevaar van een sektarische strijd in Syrië te groot. Met alle banden die de buurlanden met Syrische groepen hebben zou dat tot een groot conflict leiden.

Voor Iran geldt hetzelfde. Na het mislukte moordcomplot tegen de Saoedische ambassadeur riepen verschillende haviken in Washington op tot oorlog. De regering gebruikt de zaak alleen maar om de internationale gemeenschap te overtuigen van strengere financiële straffen.

Met de dood van Osama bin Laden, Anwar el-Awlaki en nu zelfs Khadaffi, en de zwaarste sancties tegen Iran in de geschiedenis, zal het moeilijk zijn voor Republikeinen om Obama slap te noemen. Zelfs al zou hij nog grote ambities hebben voor het buitenland, zijn campagnestrategen zullen hem adviseren om die te bewaren voor een tweede termijn.