Dat men de spoorbonden door het slijk haalt, daar kan ik mee leven. Het hoort tegenwoordig bij de job. Maar dat het spoorpersoneel wordt beschreven als een bende luieriken, is onaanvaardbaar. Not on my shift!

De onwaarheden in een bepaalde media zijn schokkend. Ik som slechts enkele voorbeelden op, mijn emotionele beheersing heeft grenzen.

Het administratief personeel heeft een middagpauze van twee uur, las ik. Neen, het personeel heeft een middagpauze van 30’ die ze kan nemen tussen 12 en 14 uur.

Het spoorpersoneel heeft twee maanden verlof, hoorde ik op de radio. Neen, overuren worden vereffend met compensatiedagen.

Een onderbureauchef krijgt het loon van een bureauchef in verlof, ook als die niet het werk doet, las ik. Neen, men krijgt een hoger functieloon, maar pas vanaf een lange periode van afwezigheid en indien men daadwerkelijk de taken overneemt.

Premies voor tweetaligheid, weekendwerk en productiviteit worden als voordelen bestempeld. Hallo, mag het even? Is dat geen normale zaak dan?

De parlementsleden en vele kaderfuncties bij multinationals hebben een eigen fitnesszaal waar ze tijdens ‘hun diensturen’ kunnen sporten. De personeelsleden bij het spoor die sporten tijdens de diensturen, zeer beperkt trouwens, doen dit om de sociale banden te versterken tussen collega’s en internationale spoorwegbedrijven. Ze steken er zelf veel vrije tijd in. Vele bedrijven houden teambuilding dagen. Bij de spoorwegen is dat niet voor iedereen. Mijn echtgenote neemt samen met haar collega’s een dag verlof om samen een activiteit te doen om de samenhorigheid te bevorderen. Teambuilding in vrije tijd. Hoeveel liefde voor het bedrijf kan je nog meer opbrengen?

Lesgevers die door personeelsgebrek hun lessen thuis voorbereiden en evaluaties verbeteren. Personeelsleden die verlof geweigerd worden, zelfs wanneer het maanden op voorhand werd aangevraagd? Spoorleggers die continu weekend- en nachtwerk doen. Gepensioneerde werknemers die teruggeroepen worden om basisdiensten te bestendigen. Ik kan uren doorgaan.

Het personeel moet de nieuwe kennis zichzelf actualiseren in vrije tijd, want er rest nauwelijks tijd hiervoor tijdens de diensturen. Een treinbestuurder kan onderweg niet even stoppen om de zoveelste wijziging van veiligheidsregelgeving door Europese richtlijnen tot zich te nemen.

De technische vooruitgang voorziet nieuwe procedures en veiligheidskennis; een seinhuis is geen gokkantoor. Geen gokwerk daar. Dat vraagt een hoog verantwoordelijkheidsgevoel dat niet stopt na de diensturen. Veiligheidspersoneel wordt trouwens periodiek getest. De voorbereiding hierop gebeurt in eigen tijd, door de besparingen worden opleidingen immers beperkt.

Wat we als vakbond aanklagen is het verminderen van tewerkstelling en absurde situaties rond de driedelige structuur van het bedrijf. Absurde toestanden die leiden tot een lamentabele dienstverlening.

Denkt men nu echt dat we ons bezig houden met 15 november? De kans dat de familie van Laken lid wordt bij ACOD Spoor is – geloof me – redelijk klein. Deze regering vindt het daarentegen niet opportuun om de dotaties aan een prins te beknotten. Dotaties in functie van de reizigers zijn wel problematisch.

Wij eisen opnieuw één spoorwegbedrijf wat niet alleen kostenbesparend en efficiënt is, maar vooral een betere dienstverlening garandeert aan de reiziger. Men schaft personeel af dat bijvoorbeeld een belangrijke rol speelt ten gunste van minder-mobiele reizigers. Zijn dat dan tweederangsreizigers? “Not on our shift”, zeggen we bij het spoor!

Ik stel u de vraag: op welke onderhandelingstafel in de zakenwereld moet één partner alles slikken zonder ‘return’? Wij zijn geen onverantwoorde wilden. Waarom zouden we ons steeds moeten aanpassen aan neoliberale dogma’s in functie van oneerlijke concurrentie door sociale dumping? Dat ze verdomme die ongelijkheid aanpakken in plaats van de gewone burgers verder tegen elkaar op te zetten ten gunste van een kleine elite. Een kleine elite die vandaag alles bepaalt, ook een bepaalde pers, me dunkt.

Het plan van Galant is de doodsteek voor een openbare dienst als de spoorwegen. Dit is doelbewust. Maak het onwerkbaar en de mensen vragen om privatisering. De reizigers gaan het scenario beleven van de Britse spoorwegen waar ze na 20 jaar leed opnieuw om nationalisering roepen. De Britse belastingbetaler betaalt nu meer voor basismobiliteit dan vroeger.

Minister Galant eist volgens haar plan 90% stiptheid. Wij komen verdorie van 95% toen we nog één bedrijf waren. Die 90% is voor een spoorbediende een belediging. Wij gaan voor meer!

Ik weiger nog langer op te draaien voor de schandaalpraktijken waaruit de bankencrisis is ontstaan (meer dan 20 miljard euro belastingsgeld alleen al in 2008) en de besparingen die daaruit vloeien.

Deze regering spreekt steeds over ‘verantwoordelijkheid opnemen’, wel dat ze dat eens doet! Openbare diensten afbreken om een bepaalde elite met privileges te vriend te houden is ronduit onaanvaardbaar. Investeren in bedrijfswagens (4 miljard op jaarbasis) en het totaal negeren van het openbaar vervoer in tijden van een klimaatcrisis is onverantwoord. De volgende generatie telt dan niet meer mee, blijkbaar. Als het om de winsten van enkelen gaat, dan is de regering zeer flexibel: Electrabel, Uplace, multinationals…

Het volk heeft recht op volksvertegenwoordigers, geen elitevertegenwoordigers.