Elke keer opnieuw als ik de bus mis, passeer ik datzelfde villaatje, ooit van mensen in goede doen, nu compleet vervallen. Iemand zal met die grond ooit zijn voordeel doen. Dat is, als het terrein niet ten prooi valt van de industrie die in dat gebied sterk uitbreidt. Er bestaat niet zoiets als vooruitgang, behalve in ware beschaving en medemenselijkheid. Er is alleen het cirkelvormige zijn en een eeuwig meanderende rivier, al dan niet vervuild met zware metalen. We zijn slaven van ons geld en onze welvaart geworden en we vergeten op wiens kap en onder welke inspanningen die welvaart gebouwd is (wordt). Dat komt ons duur te staan. Ons en de generaties na ons. Eenvoud siert, wisten heler generaties voor ons. Wat zijn de waarden die deze generatie aanhangt? Zorg en verantwoordelijkheid maken een verschil, misschien bij machte om het tij te keren. Ondertussen loont het om onze vraatzucht in te tomen, te beheersen. Dat is, in de mate dat we in staat zijn tot zoiets als ‘graag zien’?.