Zondag 4 november stapt de karavaan met vluchtelingen uit Honduras, Guatemala en El Salvador door de Mexicaanse provincie Veracruz, richting de hoofdstad Mexico City. 

In een interview met de Amerikaanse alternatieve zender Democracy Now! wijst Noam Chomsky er op dat deze mensen op de vlucht zijn voor de repressie door regimes die volledig door de VS worden gesteund. Vooral in Honduras heerst een onderdrukkend regime, sinds de door de VS gesteunde staatsgreep van 2009, dat herinnert aan de gruwelijke repressie in Centraal-Amerika van de jaren 1980 ten tijde van president Ronald Reagan.

Op de vlucht voor VS-repressie

“Deze mensen vluchten voor de miserie en de horror waar wij verantwoordelijk voor zijn … dit zijn mensen die vluchten voor onderdrukking, geweld, terreur, extreme armoede uit drie landen – vooral Honduras, in de tweede plaats Guatemala, in de derde plaats El Salvador – tussen haakjes, niet uit Nicaragua – drie landen die onder brutale VS-dominantie leven.”

“Deze landen gingen al gebukt onder de terreur van Reagan in de jaren 1980 die vooral El Salvador en Guatemala verwoestte en in iets mindere mate Honduras. Nicaragua werd natuurlijk ook aangevallen, maar er was een verschil, daar hadden ze een leger om de bevolking te verdedigen. In de andere landen was het leger de terreurorganisatie, met ruime ondersteuning van de VS.””

“De grootste groep migranten (van de karavaan) komen uit Honduras. Waarom? Dat land leefde altijd al onder een brute repressie. In 2009 kwam president Zelaya echter met een zeer bescheiden sociaal hervormingsprogramma. Dat kon de machtige elite van Honduras niet toelaten. Na een militaire staatsgreep werd hij het land uitgezet. Die werd over heel de wereld streng veroordeeld, met één uitzondering: de VS. Obama weigerde het een staatsgreep te noemen. Dat moest hij wel doen, want anders was hij door de Amerikaanse wetgeving verplicht de financiële en logistieke steun aan het leger stop te zetten. Nu vluchten de mensen daar voor de miserie en de horror waar wij verantwoordelijk voor zijn.”

“Hier heb je dan die ongelooflijke maskerade waar de rest van de wereld met verbazing op toekijkt. Arme mensen, gezinnen, moeders, kinderen die terreur en repressie ontvluchten, waar wij verantwoordelijk voor zijn en als reactie sturen wij troepen naar de grens. Met een merkwaardige campagne maken ze het grootste deel van de bevolking hier bang dat we voor een invasie zouden staan met terroristen die gefinancierd worden door Georges Soros en zo.”

“Dit herinnert ons aan wat hier in de jaren 1980 al gebeurde, toen Ronald Reagan zijn cowboylaarzen aantrok en op tv een nationale noodtoestand afkondigde want het Nicaraguaans leger stond op twee dagen van Texas. En dat werkte toen. De capaciteit om dit nu opnieuw te doen is verbazingwekkend en zegt veel over de politieke cultuur hier.” 

“Dit is al zeer lang een onderdeel van het Amerikaanse propagandasysteem – niet alleen van extreem-rechts – die zeer ver teruggaat in de tijd en een pathologisch kenmerk is van de dominante politieke cultuur (in de VS).”

Op weg naar Mexico City

De karavaan van ongeveer 5.000 à 7.000 mensen stapt nu te voet door de Mexicaanse provincie Veracruz. De gouverneur had bussen beloofd om de provincie te doorkruisen tot in Mexico City maar heeft die belofte ingetrokken. Als excuus zei hij dat de komst van zoveel mensen de watervoorziening in de hoofdstad in gevaar zou brengen. Mexico City heeft meer dan zeven miljoen inwoners.

In een brief aan de gouverneur weerleggen de vluchtelingen zijn argumentatie: “De mensen van de karavaan hebben nu al weken onder regen en zon vanuit Centraal-Amerika gestapt, waar we onze huizen en families achterlieten. Zij werden gedwongen hun landen te verlaten voor het geweld, de dood, de honger … Op dit ogenblik zijn tientallen kinderen en zwangere vrouwen ziek, velen hebben verwondingen. Onze komst naar Mexico City is essentieel om te overleven.”

Vele vluchtelingen in de karavaan zeggen dat ze gevlucht zijn voor de chantage van paramilitaire groepen die gefinancierd worden door de oligarchie. Die dreigen met fysiek geweld als de mensen durven protesteren tegen uitbuiting in de plantages en tegen de bouw van dammen over hun akkers. Meerdere mensen werden zo al vermoord door doodseskaders.

Honduras is in verhouding tot de grootte van de bevolking (ongeveer 9 miljoen) het gevaarlijkste land ter wereld voor journalisten, voor milieuactivisten en voor leiders van autochtone volkernen zoals Berta Cáceres. Twee jaar nadat ze werd vermoord, is het proces tegen de fysieke daders onder zware internationale druk begonnen. De rechter heeft echter beslist dat geen enkele van de verzamelde schriftelijke getuigenissen aanvaard wordt. Bovendien weigert hij te erkennen dat de daders ook opdrachtgevers hadden.

Interview Noam Chomsky door Democracy Now!: