Met de trein is het altijd een beetje reizen – mijn reisverslag
Deze week is de werkweek goed begonnen, maandag was ik namelijk op tijd op mijn werk, om 8.25u. Tegenwoordig is dat iets zeldzaam. Er werd me altijd geleerd de zeldzame dingen te koesteren, zoals een goed lief of een bedreigde diersoort. Eergisteren en gisteren(woensdag) was het iets minder leuk om naar het werk te gaan. De reden? Vertraging!
Ik kijk terug naar de tijd van vroeger, waarin vertraging een uitzondering was en geen regel.
Mijn reisverhaal begint in Izegem met een overstap in Kortrijk en Gent om dan aan te komen in Evergem. Vanaf Kortrijk beginnen meestal de grootste problemen. Volgens de planning heb ik in Gent normaal gezien tien minuten tijd voor een overstap, dit is jammerlijk genoeg een utopie. Nog nooit heb ik om 7:51 kunnen afstappen in Gent. Onlangs heb ik me iets sportievere schoenen aangeschaft om de overstap te maken. Vaak gebeurt het dat ik maar twee minuten tijd heb om over te stappen. Met gewoon schoeisel is dit een gevaarlijk onderneming om de trein nog maar net op tijd te halen. Helaas, mijn schoenen hebben deze maand al enkele malen bewezen dat ze niet zo nuttig zijn. We zijn vier werkweken ver in het nieuwe schooljaar en ik ben al drie maal te laat aangekomen op mijn werk. Aangezien ik een gezonde geest in een gezond lichaam predik, vind ik het niet erg om te lopen, als ik maar mijn trein haal.
De trein heeft vertraging, het is bijna als 1+1=2. Voor het laatste kan er een uitleg gegeven worden, maar als de trein weer eens zijn afspraak mist komt er geen uitleg, enkel de stilte is een antwoord. Gisteren(woensdag) moest er gewacht worden op aansluiting en werd er vertraging opgebouwd in bijna iedere halte, vandaag gingen de deuren niet open. De passagiers, in de wagon waarin ik zat, konden zelfs niet uitstappen aan hun halte: De Pinte. In Gent-Sint-Pieters aangekomen zag ik de trein richting Eeklo staan, wat verwonderlijk was gezien het tijdstip (die trein vertrekt altijd stipt om 8.01u), maar wederom de deuren gingen niet open. Even dacht mijn collega er nog er nog aan om door het raam naar buiten te klauteren, gelukkig heeft ze dat niet gedaan want ze zou zich een boete geriskeerd hebben. Een slimme ziel heeft dan maar de noodhendel opengedraaid, op straffe van misbruik, zodanig dat we naar buiten konden, het mechanisch probleem was op slag opgelost. De noodhendel is een fantastisch instrument, mijn schrijven is ook een noodhendel. Ik wil een nood aan de kaak stellen en een eis naar voren brengen, die hopelijk, vroeg of laat, ingelost zal worden: op tijd komen. De situatie is uitermate verslechterd in de vier jaar tijd dat ik het traject benut. Dit heeft als gevolg dat ik steeds minder begrip heb voor de NMBS-Groep, maar niet per se voor de werklui, eerder voor de bestuurders en wees gerust, ik spreek niet over de machinisten. De bestuurders beschikken mijns inziens niet over voldoende competenties om het steeds drukker wordende netwerk op een intelligente manier te benutten. Ze kennen het werkveld niet!
De bestuurders zouden kunnen beslissen om de conducteurs een opleiding in communicatieve training te laten volgen, want vaak zijn de reizigers nergens van op de hoogte als er weer eens iets mis gaat. De bestuurders zouden ervoor kunnen zorgen dat de drie delen van de NMBS-groep beter kunnen communiceren.
Ik hoop op verandering met de nieuwe spoorbaas, maar ik vrees het ergste, hij denkt namelijk dat hij aan de leiding van het bedrijf niet genoeg heeft en wil méér. Als ik mensen hoor die in treinmiddens werken dan is er amper iemand tevreden over de manier van werken. De verloning is goed of redelijk, maar de communicatie, het delegeren en coördineren is een ramp. Het beeld van de ivoren toren komt hierbij goed van pas. In de mate dat mijn verworven kennis correct is, kan ik zeggen dat bij Infrabel mensen werken (ik heb het niet over alle werknemers) die enkel en alleen maar defecten herstellen en de rest negeren. Onderhoud is niet aan de orde dan, men wacht gewoon tot iets stuk gaat om te herstellen.
Meermaals is het me al overkomen dat conducteurs me eerlijk zeggen: ”ik weet het zelf niet meer.” Mocht ik met deze wanhopige kreet als leerkracht op die manier voor de klas staan, dan ben ik ver van huis, wat met de NMBS ook nog eens lang van huis betekent.
Niet alles wat misloopt is de schuld van de NMBS, zelfdodingen, een orkaan of een koperdiefstal, of een storm (in een glas water (ik vermoed dat mijn brief op die manier bij de bazen onthaald zal worden)) daar heb ik begrip voor. Dat men die reden beter communiceert is in alle geval zéér belangrijk, mensen kunnen dan namelijk zelf het probleem begrijpen en hun bazen of collega’s op de hoogte brengen als er iets fout loopt bij ‘het op weg zijn naar het werk’. Deuren die niet open gaan, overvolle treinen met passagiers die zich moeten wringen als zwijnen, een defect aan de locomotief, de machinist vergeet te stoppen aan een halte en die dan maar na de halte eventjes vijf minuten nutteloos stil staat, de conducteur die nergens blijkt te zijn of de remmen die naar de hel gaan. Het is allemaal al gebeurd en bij de meeste zaken was ik er zelf aanwezig. Bruikbaar materiaal aankopen of het bestaande materiaal onderhouden is een heuse opdracht en daarom is het belangrijk dat er in geïnvesteerd wordt.
Ik vrees dat de problemen morgen niet zullen opgelost zijn, evenmin volgende maand of volgende jaren, maar ik hoop dat het binnen één of twee decennia beter zal zijn. Spijtig dat een log en lam bedrijf als de NMBS-groep de problemen van de toekomst ook niet zal aankunnen of zal oplossen, daar hebben de grootverdieners binnen het bedrijf vooral schuld aan.
Met vertraagde groeten,
Tom De Waegenaere (25/09/2013 – Izegem)
