Tram 3

The Night Of The Proms is, zo voelt het althans aan, op korte tijd – het lijkt wel alsof de eerste editie pas gisteren was – een volwassen, zelfzekere jongedame geworden die een zekere aantrekkingskracht heeft, bijzonder zelfzeker overkomt en bovendien een geweldig libido heeft.

Elk jaar in de herfst maakt deze dame een nieuwe cocktail. De Proms heeft daartoe een aantal vaste ingrediënten in huis: het orkest Il Novecento onder leiding van Robert Groslot, het koor Fine Fleur, The Electric Band, de vaste backing vocals, de presentatie in handen van Carl Huybrechts en Mr Proms ofte John Miles.

Voeg daar een mistery guest en een drietal headliners aan toe, goed mixen en daar is je herfstcocktail. Dit jaar stond nr. 29 op de kaart. Hiromi, klassiek artieste (piano). Wyclef Jean, Amy MacDonald en Gloria Estefan waren eveneens ingrediënten van dienst dit jaar.

Gloria Estefan lijkt op het eerste zicht een wat vreemde eend in deze bijt en dat blijft ook op het tweede en derde zicht zo. Wekenlang hebben we erover nagedacht: welk publiek kan je enthousiasmeren met Estefan als headliner en tegelijkertijd voldoende tickets verkopen om toch minstens een aantal avonden uit te verkopen? Geen idee en eerlijk: er zijn al jaren geweest met meer dan 7 concerten. Benieuwd in welke richting de keuze volgend jaar uitgaat, wanneer de Proms meerijden met tram 3. 

De show van dit jaar nam een vliegende vaart start met twee bijzonder knap uitgevoerde klassieke werken. Il Novecento demonstreerden dat ze er nog steeds staan. Dirigent Groslot, een grote glimlach op het gezicht, was in topvorm. Kort na aanvang mochten we al een keer meekijken naar het erg grote videoscherm, opgesteld achter het koor, waarop doorheen heel de show knappe beelden vertoond werden ter ondersteuning van de muzikale beleving. De beelden werden bovendien nog zeer dynamisch in mekaar gemengd met leuke fade-ins en fade-outs. Dat gaf soms erg leuke effecten, zo keken we naar een prachtig landschap met bergen aan de zijkanten en een knap wolkendek waar dan het gezicht van Robert Groslot werd doorheen gemixed. Het leek alsof Groslot als een god de vader van tussen de wolken het Sportpaleis inkeek. 

De show ging op hetzelfde elan verder. We mochten een eerste keer genieten van het ongelimiteerde talent van de Japanse pianovirtuoze Hiromi, die bij momenten behoorlijk stevig op de toetsen van haar piano sloeg. Energieke performance en goed uitgekozen muziek. Het Sportpaleis ging meteen overstag voor de kleine Japanse.
 

Mistery guest

Als u nog naar de show gaat kijken en niet wil weten wie de mistery guest is, scroll dan door naar de volgende paragraaf. We zullen nog minstens één tekstregel inleiding geven alvorens de naam te noemen. Voor zover wij uit ervaring weten, komen mistery guests meestal naar het einde van de eerste helft, begin tweede helft of nog later op het podium. Maar dit jaar was het letterlijk een echte verrassing zo vroeg in de show de mistery guest te mogen begroeten. Er vanuit gaande dat diegenen die de naam nu nog niet willen weten ondertussen wel verder zullen gescrolled hebben kunnen we nu wel zeggen blij verrast te zijn geweest toen Bent Van Looy (deze keer zonder porno-acteur-snor), erg stijlvol gekleed en duidelijk op z’n gemak met dat grote orkest als begeleiding twee knap uitgevoerde nummers bracht. En dan kwam vaste waarde Carl Huybrechts voor het eerst echt in actie toen hij het publiek mocht instrueren hoe ‘het slavenkoor’ uit Nabucco van Verdi mee te zingen. U kent de melodie ongetwijfeld. 
 

Zweven

De sfeer zat er ondertussen goed in en zo zweefden we richting The Choir Battle. Het koor Fine Fleur vs het orkest Il Novecento: het was een mooie gelegenheid om er wat bekende popnummers op korte tijd door te jagen. We hoorden onder meer Queen, Paradise by the dashboard light (Meatloaf), Coldplay, enz. In die battle zat ongetwijfeld voor elk wat wils en inderdaad, een blik op het publiek bevestigde dat. alleen maar breed glimlachende mensen. Stilaan tijd voor de grote finale van het eerste deel. We zagen Mr Proms – John Miles – een eerste keer op de catwalk en werden daarna nogmaals getrakteerd op Hiromi, die zich dan al tot publiekslieveling had ontpopt.
 

Schotse Engel

Het leek wel alsof ze kwam neergedaald als een engel vanuit de nok van het Sportpaleis want ineens stond daar op het podium de ravissante Amy MacDonald.

Er is een lange traditie van goede exportproducten uit Schotland: denk maar aan Whisky en Simple Minds, Texas (de groep uiteraard), Celtic en Glasgow Rangers, om er een paar te noemen. Sinds enkele jaren kan je aan dat lijstje ook zonder veel scrupules Amy MacDonald toevoegen. We zijn er zeker van dat vele harten in de zaal sneller begonnen te slaan toen zij het podium betrad. Was het niet omwille van haar absolute schoonheid dan was het wel omwile van haar erg gesmaakt optreden. Het leek alsof haar nummers geschreven waren om uitgevoerd te worden met deze orchestrale ondersteuning.  De cover van ‘Dancing in the Dark’ (origineel Bruce Springsteen) was een hele portie kersen op de taart. Alleen met haar stem en haar gitaar bleef de fragiele Amy vlot overeind temidden van die massale stroom door het orkest geproduceerde muzieknoten. Eén plus één was hier duidelijk meer dan twee. Een knappe afsluiter van een al bij al heel sterke eerste helft.
 

Brel était Bel

We hadden het van te voren ergens wel verwacht: Wyclef Jean zou wel eens dé verrassing van de avond kunnen worden. Wyclef, die het tweede deel echt mocht opentrekken, begon aan zijn set met één lange medley waarin zijn grootste hits verwerkt zaten. En dat werkte ook, eerder dan telkens opnieuw het publiek op te zwepen bleef dat publiek nu heel die medley door uitzinnig juichen.

Dat Wyclef Jean een natuurtalent is en als geen ander weet hoe een publiek te bespelen – hij bespeelde dat publiek trouwens letterlijk door zeer rijkelijk handjes te schudden – is daarvoor natuurlijk erg handig meegenomen. Wyclef Jean had overigens een juweeltje van een gitaar meegebracht (zie foto), een gitaar die hij ooit cadeau kreeg van niemand minder dan gitaarheld Carlos Santana. Wyclef weet zijn vrienden goed uit te kiezen want hij mag ook bijvoorbeeld Bono tot z’n intimi rekenen.

‘Ne me quitte pas’ van onze Jaques Brel was de cover waar Wyclef Jean zich aan waagde. Het werd een zeer eigenzinnige versie met de alweer ijzersterke Hiromi aan de piano. Brel’s muziek is heilig voor ons en we zijn dan ook zeer streng in onze beoordeling van covers van zijn songs. Alles is toegelaten, alles kan, maar het eindresultaat moet respect voor Brel uitademen, en het moet goed gebracht worden, geen half werk. Wyclef Jean heeft dit voortreffelijk gedaan. Wilt u nog een superlatief ? Hij is met vlag en wimpel geslaagd. Mochten we de kans krijgen om het hem zelf te zeggen dan zou ons advies zijn: neem dit aub op en breng het uit als single zodat zoveel mogelijk mensen over heel de wereld dit kunnen horen want dit is onwaarschijnlijke topklasse. 
 

Waar is Hiromi?

Hiromi, de erg begaafde Japanse pianiste met een heus punk-kapsel, maakte verspreid over de show drie doortochten op het podium waarin ze in totaal 4 schitterende mini-optredens bracht. Wat ons betreft mochten dat er gerust nog meer geweest zijn.

Er was echter een probleem.  Hiromi is klein van stuk, daar kan ze uiteraard zelf weinig aan doen.  Als ze vooraan op het podium achter haar piano gaat zitten kan een groot deel van het publiek haar niet zien. Het videoscherm bracht soelaas, maar dat is toch niet the real thing.  Ik hoorde hierover af en toe wat gemopper. Hiromi was voor veel mensen de reden geweest om, soms zelfs vanuit het verre Wallonië, naar Antwerpen af te zakken.  Niet verwonderlijk dat er wat teleurstelling was, omdat de zangeres amper ‘live’ te zien was.  Technisch zou het nochtans mogelijk geweest zijn daar een mouw aan te passen, maar daar was jammer genoeg niet aan gedacht.   In ieder geval zouden wij het niet erg vinden om Hiromi een van de komende jaren nog eens terug te zien als gast. Erg goede keuze van de organisatie !
 

Gloria Estefan

De Proms 2013 zette zwaar in op Estefan want ze mocht de helft van de tweede helft voor haar rekening nemen. En wat een lange helft werd dat.

Estefan kwam onder de beste omstandigheden op het podium.  De zaal was door de haar voorgaande artiesten geheel opgewarmd. Ze begon met één van haar grootste hits ‘The Rhythm is gonna get you’ en aanvankelijk leek de vonk over te slaan. Maar al gauw sputterde de motor en mede door haar songkeuze (twee niet eens geslaagde covers van ‘Smile’ en ‘What a wonderful world’) zakte de sfeer volledig weg en leek het publiek het allemaal wat te ondergaan. De magie was weg.  

De grootste naam op de affiche stond, onder begeleiding van een gewelding orkest, niet minder dan zes nummers ‘af te raffelen’. Estefans percussionist liet zich bij momenten glorieus opvallen maar La Estefan viel vooral op door onopvallendheid. Tot ze aan haar zevende nummer begon: ‘Conga’. Toen veranderde de situatie. Het leek wel of het publiek vooral daar zat op te wachten en dat was goed te zien op het middenplein. Voor het eerst sinds een tijdje was ambiance terug het sleutelwoord. Daar was dus het spreekwoordelijke ‘feestje’.  

De Proms ’13 werden afgesloten met ‘let’s get loud’, gebracht door alle artiesten samen. Het nummer is geschreven door Estefan maar wellicht bij de meesten gekend in de versie van Jennifer Lopez. Met iets van heimwee dacht ik terug aan de tijd dat de Proms werden afgesloten met een échte klassieker.