Het begint al met de eerste paragraaf. “Nieuwkomers, zoals u, zijn vaak afkomstig uit landen met een andere culturele achtergrond. Zij wensen hun leven in dit land uit te bouwen. De inwoners van dit land zijn echter gehecht aan bepaalde rechten, plichten, vrijheden en waarden.” De waarden van dit land worden dus expliciet tegenover de waarden van mensen met een andere culturele achtergrond geplaatst.
Vervolgens wordt verwezen naar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens waar dan een aantal rechten worden uitgelicht. De manier waarop die rechten omschreven worden is daarenboven vreemd. Zo staat er bijvoorbeeld: “niemand kan in dit land gedwongen worden om deel uit te maken van een vereniging of géén deel uit te maken van een vereniging.”
In de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens wordt dat positief omschreven: “Een ieder heeft recht op vrijheid van vreedzame vereniging en vergadering. Niemand mag worden gedwongen om tot een vereniging te behoren.”
In het stukje over seksuele geaardheid duikt de ‘we’ letterlijk op. “Een relatie tussen twee mannen of twee vrouwen beschouwen we in dit land als gelijkwaardig aan een relatie tussen een vrouw en een man. Twee vrouwen of twee mannen kunnen met mekaar trouwen, en samen kinderen grootbrengen.”
Technisch klopt die zin niet. Uit de meest recente SCV-gegevens van de Vlaamse overheid over de houding van Vlamingen tegenover holebi’s blijkt bijvoorbeeld dat 16 procent van de Vlamingen vindt dat het ‘niet goed is dat mannen seks hebben met mannen’. Maar liefst één op drie Vlamingen vindt het aanstootgevend als 2 mannen in het openbaar zoenen.
Eén op vijf Vlamingen zou het een probleem vinden als hun kind zou samenwonen met een partner van hetzelfde geslacht. 27 procent vindt niet dat kinderen moeten leren dat het normaal is om holebi te zijn. Een kwart van de Vlamingen vindt niet dat koppels van twee mannen het recht hebben om kinderen te adopteren.
‘We’ beschouwen in dit land een relatie tussen twee mannen of vrouwen dus helemaal niet als gelijkwaardig.
Over intrafamiliaal geweld gaat het ook in de verklaring. Dat laat uitschijnen dat dergelijk geweld België vreemd is. Nochtans worden er jaarlijks 40.000 aangiften gedaan van intrafamiliaal geweld. Uit een onderzoek in 2010 bleek bovendien dat slechts 13,9 procent van de vrouwelijk slachtoffers een klacht indiende. In de loop van 2010 kreeg één vrouw op zeven in dit land te maken met minstens één daad van geweld van hun (ex-)partner.
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens bevat nog andere rechten zoals: “Als je slachtoffer wordt van mensenrechtenschendingen, heb je het recht om naar een ander land te gaan en dat land te vragen om jou te beschermen.” Dat laatste recht wordt door het recente akkoord met Turkije geschonden.
Nog ééntje: “Een ieder, die wegens een strafbaar feit wordt vervolgd, heeft er recht op voor onschuldig gehouden te worden.” Theo Francken tweette over Faycal C., die even terreurverdachte was maar ondertussen werd vrijgelaten: “Knus was het dan toch niet, zeker niet met zo’n extremistische jihadgriezel als ‘medecoördinator’ vh tentenkampje.” Dus niet alleen de man zelf maar ook het geïmproviseerde vluchtelingenkamp waar hij door de VRT opgemerkt werd, werd aan de schandpaal genageld.
Volgens Didier Vanderslycke, directeur van Orbit vzw, is de verklaring een eenzijdig instrument van de regering om de publieke opinie te sussen en legitimeert de verklaring ook allerlei vooroordelen die over vreemdelingen heersen.
“Met deze verklaring neemt men afstand van eerdere methodieken, zoals de interculturele dialoog. In die zin is de lijst niet valabel want ze wordt dwingend aan welbepaalde mensen opgelegd en komt uit de pen van één man. Het is daarom een onwerkbaar instrument zonder algemeen maatschappelijk draagvlak”, zegt Vanderslycke aan Deredactie.be.
