Zwarte cirkelvormige schimmelplekken in allerlei groottes banen zich een weg doorheen de verschillende slaapvertrekken en maken zich stilaan meester van dit huis. In ijltempo hebben ze zich op muren en plinten vastgezet en breken door dunne lagen verf. Het was uitstekend verdoezeld, dit probleem, want zo gaat dat met huisjesmelkers. Gedreven in dit soort zaken door jarenlange ervaring.

Vandaag verhuizen we de Shino’s. Twee jaar geleden besloot dit jonge gezin om hun Verenigd Koninkrijk droom voorgoed achter zich te laten en asiel aan te vragen in België. Het was een nacht gevuld met intense emoties. Diepe oerkrachten in Siber haar zwangere lichaam kondigden aan dat het tijd was om haar kind te baren en dus gingen we ze halen uit het kamp in Duinkerke, uit Camp de la Linière. Lange tijd waren ze op de vlucht, verdreven door Islamitische Staat, uit hun Khorsabad, een dorp ten noorden van Mosoel. Maar het tij keerde eindelijk en dit prille leven luidde een nieuwe toekomst in, voor hen allemaal. 

Nadat hun asielaanvraag was goedgekeurd ging een moeizame zoektocht van start om een woning te vinden. Een beperkt budget, een exotische familienaam, twee jonge kinderen,.. het moet niet gezegd dat deze elementen niet in hun voordeel werkten. Het lot leek hen echter goed gezind. Ze vonden een ruime woning net langs een riviervallei in Hoegaarden, met net genoeg slaapkamers voor wanneer de kinderen bij het opgroeien nood hadden aan hun eigen stekje. Er werden meubels gezocht want die hadden ze niet en spulletjes om kasten te vullen.

En op het moment dit gezin eindelijk kon uitkijken om op eigen benen te staan en samen te smelten in de samenleving waar ze nu deel van uitmaken, zonder daarbij al hun gewoontes en tradities aan de kant te schuiven, drong zich een geur van vochtige zwammen en ontbindende herfstbladeren op. Drie maanden nadat ze hun eerste woning in België hadden betrokken bladderde de verf van de muren, wurmde schimmelvlekken zich door kasten heen en krulde plinten zich langzaam aan in allerlei vreemde bochten, gezwollen van opklimmend vocht. Het vergeelde behang hield verkruimelde muren bijeen en door de kleine scheurtjes liep bruinig zand als uit een zandloper op de oude vloer. 

Het zoeken kon opnieuw beginnen. Hun woonst beperkte zich tot slapen in de woonkamer. En bij het vertrekken hangt hen nog een boete boven het hoofd wegens contractbreuk.

Dit is helaas geen alleenstaand geval. Ook een gezin met drie kinderen uit Syrië kreeg te maken met beschimmelde muren door optrekkend vocht in hun eerste huurwoning. Nu we plots massaal verontrust zijn door de luchtkwaliteit in onze Vlaamse steden kunnen we misschien ook voor gezonde lucht pleiten in goedkope huizen verhuurd door huisjesmelkers?

Een deel van de vox populi eist haast een vlekkeloze integratie van nieuwkomers. Maar zijn we ons wel allemaal bewust van de obstakels en valkuilen die nieuwkomers te wachten staan? Nu huisjesmelkers in Leuven bijvoorbeeld terrein verliezen door eerlijke studentenresidenties verhuren ze hun panden -in soms bedenkelijke staat- aan vluchtelingen die net positief kregen.

Is het niet onze taak hen te behoeden en beschermen voor deze valkuilen of blijven we gefocust op het eisen van dat vlekkeloos integratieparcours?