1 september nadert. Binnenkort stap ik, als leerlingenbegeleider, een school vol onbeschreven vellen binnen.

Ook dit jaar mogen wij jonge, getalenteerde mensen een jaar lang leren kennen, begeleiden en proberen hun blik te verruimen.

De eerste schooldag voelt voor elke onderwijsmens een beetje als het échte nieuwjaar. We zitten vol ideeën, goesting, goede voornemens. En dromen.

Het afgelopen schooljaar heeft één van onze leerlingen, die vrij dringend psychiatrische hulp nodig had en daar ook zelf om vroeg, 6 maanden gewacht op een opname. Het CLB en het centrum geestelijke gezondheidszorg hebben hun uiterste best gedaan deze leerling zo goed mogelijk op te vangen, ambulant. Het advies van de psychiater luidde om intussen naar school te komen. Onder leeftijdgenoten vertoeven en nog uitgedaagd en gestimuleerd worden was voor de leerling in kwestie inderdaad beter dan alleen thuis zijn.

Alleen… Dit is geen uitzondering. Te veel jongeren verkeren in dergelijke situaties.

Het aantal zorgleerlingen neemt, om allerlei redenen, alleen maar toe, zo lijkt het.

Zorgverleners doen hun uiterste best, maar er zijn veel te weinig middelen en mensen om adequaat te kunnen inspelen op de noden. De hulpbehoevende jongeren worden bijgevolg opgevangen door hun leerkrachten en leerlingenbegeleiders. Wij praten, zoeken mee oplossingen, proberen te helpen waar het kan. We doen dat met veel overtuiging, medeleven en een warm hart voor onze leerlingen. Maar evident is het zeker niet.

Als ik lees dat Bruno Van Obbergen vaststelt in zijn rapport dat zorgleerlingen in het kader van het M-decreet nog al te vaak geweigerd worden, dan bloedt mijn onderwijshart. Onderwijs is een basisrecht. In mijn ogen de belangrijkste sleutel tot emancipatie en gelijke kansen.

Anderzijds denk ik terug aan alle inspanningen die wij geleverd hebben, en hoe vaak we vaststelden dat de druk op de leerkrachten enorm was.

De verantwoordelijkheid die scholen en leerkrachten krijgen in de opvoeding van kinderen en jongeren wordt steeds groter. Daartegenover staat merkwaardig genoeg dat we soms het gevoel hebben dat de waardering en erkenning van onze pedagogische kwaliteiten steeds kleiner worden. U begrijpt dat we ons in een weinig comfortabele spreidstand bevinden.

Ouders en leerlingen zijn mondiger geworden, wat we alleen kunnen toejuichen. Maar de balans lijkt soms te ver doorgeslagen.

Daarbovenop voelen wij de hete adem van besparingen -zoals iedereen wellicht- in de nek. Gelukkig, leerkrachten zijn een ras dat roeit met de riemen die het heeft en overal het beste van maakt. Elke dag sta ik versteld van de vindingrijkheid, de positiviteit, het onuitroeibaar optimisme en het geduld van mijn collega’s. Hoe zij onvermoeibaar àlle jongeren proberen mee te nemen en begeesteren.

Maar we kunnen het niet zonder u, lieve ouders.

Laat ons de handen in elkaar slaan, ook dit jaar, en meer dan ooit tevoren.

U kent uw kind het beste. Wij luisteren graag naar u.

Laat ons met wederzijds begrip in gesprek gaan, en met oog voor wat realistisch en haalbaar is. Voor uw kind, én voor de school.

Geef ons uw vertrouwen. Wij zijn niet feilloos (gelukkig), maar doen ons werk met hart en ziel.

Samen kunnen wij investeren in de toekomst van onze jeugd.