(foto Indymedia UK)
Nieuws, Wereld, Samenleving, Politiek, Dewereldmorgen.be, 2010, Tmd, Music For Life, Watmet -

Nieuwe generatie pikt politieke stilstand niet langer

Het slechte nieuws is dat de politiek in vele landen, en zeker mondiaal, de kunst van de stilstand tot in de morbide perfectie beheerst. Erger nog, het is de politiek van de overgave. Het goede nieuws is dat er een generatie opkomt die dit niet langer pikt, van de jonge Britten die Londen overhoop zetten en de WikiLeaks activisten tot de Tunesische betogers.

zondag 2 januari 2011 21:06
Spread the love

“We zijn geen generatie die om het even wat pikt.” (Barnaby Raine, 15-jarige Britse scholierenleider)

Eerst het slechte nieuws. Neem Cancun.

De Cancun-verdedigers willen ons wijsmaken dat we goed bezig zijn op ons aardse schip… dat recht op de ijsberg vaart.

Al wie er vrede mee neemt dat het proces om een klimaatakkoord te bereiken toch is gered, belazert daarmee de kluit. Het zogenaamde akkoord van Cancun is een gevaarlijke lege doos. Want het bevat niets bindends dat zelfs maar enig perspectief biedt op het beperken van de opwarming tot minder dan 2 graden Celsius. De politiek faalt hier jaar na jaar, en nu meer dan ooit, omdat ze ons wetens en willens overlevert aan een gevaarlijke klimaatverandering. Dit lijkt wel het verzamelde orkest op de Titanic dat lustig deuntjes blaast over hoe goed het toch is dat het schip verder vaart … ook al is dat dan recht op de ijsberg.

Of neem de financiële crisis

De politieke regressie inzake sociaaleconomische politiek neemt ronduit hallucinante vormen aan.

En is het wel een crisis? Of is het een permanente vrijbrief voor het financieel kapitaal om het eigen belang na te streven zonder ook maar aan iets of iemand verantwoording te moeten afleggen?
In elk geval, elke dag is duidelijker dat de politieke regressie, de weigering zelfs om samenlevingen na te streven waarin het goed om leven is voor iedereen, ronduit hallucinante vormen aanneemt.

Hun intellectuele gemakzucht

De intellectuele gemakzucht waarmee politici in tal van landen de banken redden zonder te voorzien in een deugdelijk en veilig financieel systeem dat niet kapseist bij het minste financiële onweer en dat geen voortdurende hold-up is van honderden miljarden euro op de kap van de echte economie, van de werkende mensen en van de planeet, is een hemeltergende abdicatie.

Hun schuldige medeplichtigheid

Hun schuldige medeplichtigheid om de grootbanken zelfs niet tot enige verantwoording te verplichten, getuigt van ongeziene onverantwoordelijkheid. Dit is het geval in tal van landen – ook waar de publieke opinie andere beloftes kreeg van haar net verkozen president – het is hetzelfde liedje in de Europese Unie, evenzo bij het Internationaal Monetair Fonds.

Heb ik daarmee gezegd dat er geen goed gemotiveerde politici zijn? Neen, er zijn er zelfs heel wat. Maar jammer genoeg slagen zij er niet in om de toon te zetten en de beleidsbakens voor onze wereld werkelijk te verzetten. Terug dus naar die politici die het wanbeleid bepalen.

De abdicatie van de politiek

Hun onkunde, hun zelf georganiseerde politieke onmacht

Nog is het erger, want – na de overval door de grootbankiers waarvoor deze politici met verbazende welwillendheid de publieke kassa openmaakten – vertellen zij doodleuk aan de samenlevingen dat het geld nu op is. Nu is er geen ruimte meer om aan politiek te doen, om nuttig en goed betaald werk te scheppen, om te zorgen voor goede gezondheidszorg, pensioenen, onderwijs of wegen, om honger en armoede echt te bestrijden en iedereen te laten meedelen in de welvaart, om de samenleving te steunen in haar ambities, om cultuur te laten bloeien, om de economie op het spoor van duurzaamheid te zetten. Kunnen ze nog meer de eigen onkunde onderstrepen waarmee ze hun politieke onmacht organiseren, de abdicatie van de politiek?

Deze schoothondjes die de grootbankiers ongestoord op het graf van samenleving en planeet laten dansen

En ergst van al, de politici als schoothondjes: ze tolereren eerst dat de grootbanken de staten chanteren en blut maken, ze blijven vervolgens weigeren om ook de rijken eerlijke belastingen te laten betalen, en dan durven ze zelfs koudweg komen vertellen dat het financieel systeem nu eist dat de samenleving en de gewone mensen de rekeningen moeten betalen… terwijl de grootbankiers alweer ongestoord op tafel dansen, grote sier maken, bonussen incasseren en samenleving, planeet én economie even lustig naar de afgrond voeren.
De waarheid heeft haar rechten. Daarom blijf ik bij wat schreef in Van eiland tot wereld over de koers die we met de wereld aan het varen zijn: de rijken en de egoïsten zullen het voorrecht hebben als laatste te sterven.

Stop die maskerade van deze politici die de toekomst zouden voorbereiden

Wie dit alles te horen krijgt in onze parlementen en in de kabinetten van onze ministers en commissarissen, kan niet anders dan ontzet zijn over de complete naaktheid van hun politieke bestaan, moet de kwade gedachte voelen opborrelen: zet hier dan simpele boekhouders als ‘politiek’ er alleen nog in bestaat van de crisisfactuur door te spelen aan de samenlevingen en de staatsboekhoudingen te doen kloppen, dat is veel goedkoper. En stop met die schone schijn, stop die maskerade van politici die bezig zouden zijn de toekomst voor te bereiden. Want zij die elke ideologie overboord hebben gekieperd en weigeren een betere samenleving te maken, zij die kiezen voor het geldestablishment en niet voor de samenleving, verdienen niet politici te worden genoemd.

Stilaan tijd voor het goede nieuws

Daarom is er woede in de straten en in de harten

Denk echter niet dat mensen dit niet kunnen zien en inzien. Geloof toch niet dat alle kritiek te smoren is in nietszeggende newspeak – we mogen de financiële markten niet verontrusten – of dat alle kritische zin is weggemasseerd door volgzame media, pulp en spelletjes.

Want daarom is het dat er woede heerst in de straten van Athene, Dublin, Tunis, Londen, Cairo, Washington, Brussel en zovele andere steden. Daar groeit een nieuwe generatie die de koude leugens van de politiek niet langer pikt, die af wil van de maatschappelijke stilstand die ons regelrecht, crisis na crisis na crisis, de dieperik induwt.

Deze generatie verwacht, nee, eist dat politici aan politiek doen, namelijk het samenspel tussen samenleving, economie en planeet zo boetseren dat iedereen er wel bij vaart. Ze willen dat alle rechten worden geëerbiedigd, zowel van de mensen die welvaart creëren, als van de mensen die welvaart nodig hebben als van de planeet die we niet mogen overvragen.

“We zijn geen generatie die om het even wat pikt.”

Voorbeelden? Er zijn er genoeg. Neem de 15-jarige Britse scholier Barnaby Raine die eind november een korte maar indrukwekkende speechklik hier – weggaf tegen de verdrievoudiging van het inschrijvingsgeld aan de universiteiten tot meer dan 10.000 euro: “We zijn geen post-ideologische generatie. We zijn niet langer die generatie die nergens om geeft. We zijn niet langer een generatie die afwacht en om het even wat pikt. We zijn nu de generatie van de kern van het verzet. Ze kunnen ons niet beletten te betogen en ons te verzetten. Hoe hard ze ook hun best doen om ons op te sluiten in de straten van Londen, dit zijn onze straten. We zullen er altijd zijn om te betogen, altijd om ons te verzetten.”

Operation Payback legt Mastercard plat

Denk aan WikiLeaks. Toen de moedersite door onophoudelijke aanvallen zo goed als onbereikbaar werd, hebben vele honderden andere websites – waaronder DeWereldMorgen.beklik hier – plaats geboden op hun servers om de WikiLeaks informatie toegankelijk te houden voor het grote publiek.

En overal ter wereld antwoordden cyberactivisten met ‘Operation Payback’ tegen bedrijven die overschrijvingen voor WikiLeaks blokkeerden. Onder andere vloerden ze de site van Mastercard.

Schiet Music for Life zijn goede doel voorbij?

Of Music for Life, en alle gelijkaardige liefdadigheidsacties de wereld rond. De vele fans argumenteren: “Het is toch voor een goed doel? En mogen we ons ook eens goed voelen?” Natuurlijk, maar maak toch niemand wijs, ook jezelf niet, dat liefdadigheid echt helpt.

Denk liever mee met de 16-jarige Jana die, anders dan de massamedia, niet zomaar aanvaardt dat Music for Life met gemak miljoenen euro’s inzamelt zonder dat mensen weten wat er met dat geld zal gebeuren. Ze gaat dus zelf op zoek, en moet tot haar ontgoocheling ontdekken dat het niet altijd om duurzame ontwikkeling gaat.

In een heel lezenswaardig artikelklik hier – argumenteert ze haar verontwaardiging over alle Vlamingen die geven zonder daar verder over na te denken, over de media waar elke kritisch analyse ontbreekt, over het Rode Kruis dat zelfs niet is voorbereid op de vraag waar de opbrengst voor dient… en haar grootste verontwaardiging: is het niet schandalig dat een 16-jarige op transparantie moet aandringen?

Luister naar de schreeuw van de Tunesische jongeman die zichzelf in brand stak, naar de woedende betogers in Tunis

Luister toch eens naar de jongeman die zichzelf uit wanhoop in brand stak omdat zijn handeltje in beslag werd genomen, aanhoor de woedende betogers in Tunis: geef ons werk, geef ons waardigheid. Zij willen dat hun regering overal in het land echt werk maakt van ontwikkeling, en niet langer het land, zijn bedrijven en zijn rijkdommen uitverkoopt aan een corrupte elite die zich daarmee schaamteloos verrijkt en aan het buitenland – klik hier

Een scherp kijkende nieuwe generatie

Het boeiende aan al deze voorbeelden is dat niet iedereen in slaap wordt gewiegd door feel good deuntjes die niets oplossen. Je ziet in de hele wereld een generatie opkomen die scherp in het oog krijgt dat we de wereld echt anders moeten organiseren; die het niet fantastisch vindt wanneer multimiljardairs vele miljoenen weggeven voor goede doelen maar zich afvraagt hoe het kan dat superrijken amper belastingen betalen; die vindt dat ontwikkeling ook echt moet betekenen dat mensen het blijvend beter hebben; die het niet pikt dat de universiteit er enkel is voor zij die kunnen betalen; die ten aanval trekt tegen wie de wereld onwetend wil houden en vrije informatie aan banden wil leggen.

Mee met De Wereld Morgen

Er is nog meer goed nieuws uit het voorbije jaar. DeWereldMorgen.be is succesvol uit de startblokken geschoten, met als uitdrukkelijk doel een bewegingsmedium te willen zijn, een autonoom medium voor een sociale, ecologische en democratische samenleving en economie, een medium dat bericht over wat echt belangrijk is, en dus ook over wat de samenleving en haar bewegingen belangrijk vinden.

Daarom is het dat u hier de speech van de 15-jarige Brit Barnaby kon ontdekken, de Music for Life bijdrage van de 16-jarige Jana vinden, het nieuws over WikiLeaks alsook tal van WikiLeaks zelf lezen, en de berichtgeving over de Tunesische betogers aantreffen.

Overheden moeten waken over de mediademocratie nu de commercialisering alles wat echt belangrijk is dreigt onder te sneeuwen

Ook met DeWereldMorgen.be beleefden we al wat ontgoochelingen in de politiek. Een positieve evaluatie krijgen en als ‘beloning’ niet 2 of 3 procent maar liefst 25 procent minder inkomsten krijgen, dit is geen betrouwbare overheid meer. Zou het echt antipolitiek zijn om toch even het voorstel te opperen dat parlementen en kabinetten het zeker vandaag met een kwart minder moeten doen?

Dit alles is des te erger omdat wij als beweging en als medium opkomen voor meer overheid, overheidsinitiatief en overheidssteun, namelijk overal waar de privésector en de markt – vooral waar ze enkel op financiële winst uit is – de samenleving in de steek laat. Net omdat door de huidige commercialisering van de media alles wat echt belangrijk is ondergesneeuwd geraakt, moeten overheden onafhankelijke, betrouwbare en in de samenleving verankerde media ondersteunen… in plaats van ze in de steek te laten.

Is het misschien een immanente rechtvaardigheid dat commerciële media het geld van de samenleving kunnen inpikken?

Eigenlijk hoeven we zelfs niets te vragen; neen, wij eisen enkel minstens dezelfde behandeling als de commerciële mediaconcerns die onverminderd 350 miljoen euro per jaar aan subsidies van de overheden van dit land blijven krijgen, onvoorwaardelijk dan nog. Zij leveren niets in, geen enkele euro, zelfs niet wanneer een krant elke dag de wetten van dit land overtreedt. Begrijpe wie kan: alhoewel wij niet-commercieel zijn, hebben wij – met welke maatstaf men ook meet – onnoemelijk veel minder ondersteuning, en moeten we daarenboven nog 25 procent inleveren.

Is het misschien een immanente rechtvaardigheid dat commerciële media met het geld van de samenleving kunnen gaan lopen? En dus, zelfs zonder enige verantwoording, kunnen leven op kap van en ten koste van die samenleving?
Onze overheden kunnen gerust zijn. Wij zullen dit – samen met vele andere bewegingen – niet pikken. Wij willen overheden die het waard zijn de samenleving te dienen, en we zetten elke dag onze inspanningen verder om ze op het rechte pad te krijgen, om ze ervan te overtuigen dat ze wel degelijk verantwoordelijkheid moeten dragen, zie ook onze petitieklik hier

In 2011 verder bouwen aan een sterke mediabeweging

En waarom zou het niet kunnen dat de honderden steungevers van DeWereldMorgen.be aangroeien tot duizenden?

Dan kunnen we op onze lezers pas echt betrouwen, de politiek kan er een voorbeeld aan nemen. Want gelukkig begrijpen die lezers wel dat DeWereldMorgen.be verder moet kunnen groeien en dus meer inkomsten nodig heeft. Elke dag verwelkomen we nieuwe steungevers die willen dat we dit unieke mediaverhaal verder kunnen schrijven. De vaste steungevers zijn intussen al met meer dan 450. Om DeWereldMorgen.be te laten uitgroeien tot het medium dat ons land echt nodig heeft, zullen dat er duizenden moeten worden.
En waarom zou dat niet kunnen? Alleen al in dit land zijn honderdduizenden, zelfs miljoenen bij een vakbond, een milieubeweging, een mutualiteit, een consumentenvereniging, een gezinsbeweging of een cultuurvereniging? Gelijk hebben ze. Nu nieuws meer dan ooit koopwaar is, wordt het nu even belangrijk dat veel mensen samen een krachtige mediabeweging vormen. Dat kunnen ze door even duurzaam hun steun te geven aan hun medium, aan DeWereldMorgen.be – klik hier

Al even belangrijk om DeWereldMorgen.be te laten uitgroeien tot het stevige medium dat we nodig hebben, zijn de nu al veertig verenigingen, bewegingen en organisaties die DeWereldMorgen.be hun steun geven. Zeker in onzekere subsidietijden is het engagement van deze partners dubbel belangrijk. We belonen ze graag met een bannerplaats op de website. Momenteel zijn we druk bezig om het aantal partners uit te breiden. Dat vraagt tijd en energie maar het lukt, heel recent zijn er nog enkele cultuurpartners bijgekomen. Als uw vereniging, organisatie of beweging belangstelling heeft om te worden van DeWereldMorgen.be, laat het ons snel weten. – klik hier

Zo bouwen we allemaal samen aan een ander medium en aan een andere wereld.

Dirk Barrez is auteur van het boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!