Leerzaam bezoek aan Brussel van een bewogen, gealarmeerde burger
De Commissievergadering waarbij de drie bij de recente aanslagen betrokken ministers zich zouden moeten verantwoorden, was gepland in de Europazaal. Toen de voorzitter omriep dat de medewerkers zouden plaats maken, als bleek dat vaste leden van de drie commissies geen zitplaats vonden, viel een stilte. Daarin liet ik een heilige zucht horen: “Amen!”. Ik had die uitroep gedaan vanuit de diepe overtuiging dat dit een dag was waarop de Politiek Verantwoordelijken voor een en ander zelf moesten centraal staan en spreken. En ik wilde luisteren, en kunnen oordelen. Nog geen minuut later viel de beslissing, deze vergadering zou doorgaan in het Halfrond van de plenaire zitting. In het heilige der heilige van de Belgische politiek, waar stervelingen vanuit de hoogte ernstig bekeken worden door een plechtstatig beeld van de eerste koning van het land.
Jan Jambon paste samengevat de typische denktrand van zijn partij toe: verantwoordelijkheid afschuiven en een zondebok aanwijzen. De Liaison Officieer alleen was in de fout gegaan. Dat is uiteraard kinderlijk gebrek aan diepgang van inzicht. Alleen in een specifiek heersend klimaat kan een mens tot zulke fouten overgaan. (De laatste dertig-veertig jaar is bijna niemand van ons nog overtuigd geweest van het heilige belang van een principe als dat van Waakzaamheid, toch?) Wat ik daar gehoord heb uit de mond van de christendemocratische minister van Justitie, Koen Geens, overigens om drie uur, (het uur waarop wereldwijd herdacht wordt hoe de meest welmenende en welsprekende wereldverbeteraar die de planeet ooit kende, zijn laatste adem uitblies aan het houten kruis), was een Vloek die al mijn spirituele en morele stekels naar boven deed komen. Geens begon zijn lange toespraak met een nederige houding en met obligate warme dank aan de hulpdiensten en met medeleven aan de nabestaanden (dat zijn dus ook u en ik), en de dodelijke slachtoffers van de bomaanslagen van de gebroeders Ibrahim El Bakraoui van vorige dinsdag, 22 maart, dies irae bij uitstek. Wat mij diep trof, is dat hij wat die jonge desperado’s van Arabische achtergrond hadden gedaan “Laf”.
Moed en Lafheid, een poging tot het maken van duidelijke definities
Wat een mensbeeld vertoon je dan? Dan geloof je dat een lid van de eigen soort, Mens, zonder goede, grondige reden ineens in een soort dodelijke robot kan veranderen? Daar kan ik niet mee leven. Laat ons maar eens naar diepere, betere verklaringen zoeken. Die de assumptie van de noblesse, de waardigheid van elke mens, elke Homo sapiens, intact houdt.
Laat mij met open vizier schrijven. Ik heb veel respect voor de krachtige persoonlijkheid en de geleerdheid van betrokkene. Wat weet echter zo een wetsgeleerde nu, die altijd een groot gehalte “kamergeleerde” heeft, afgemeten aan de natuurlijke mens, van de moed en de buitengewone koelbloedigheid, tegenwoordigheid van geest en zelfbeheersing die je moet hebben om met een zelfgemaakte bom door de drukke straten te wandelen naar de plaats waar je de laatste minuten van je aardse leven gaat meemaken…? Kan zo iemand bij wie het leven van in de kindertijd in feite op rolletjes is verlopen, tot besef komen hoe bij Ibrahim El Bakraoui de gedachten malen terwijl hij terugdenkt aan de goedheid van zijn moeder die je gewiegd heeft, aan de aanmoedigende verhalen die je vader vertelde, niet alleen over de eervolle daden van voorouders, aan de sterke broederlijkheid die je mocht beleven met je broer. Die jonge man van je hart die eenzelfde daad van ultiem protest tegen dit voor bepaalde profielen van mensen soms nogal onleefbare universum gaat stellen op een paar kilometer van hier?
Niet voor niets heeft de filosoof Dirk De Schutter in zijn boek “Een hart voor de wereld. Zes vrouwen” raak geschoten en een lans gebroken voor de Diepe Waarheid die Arundathi Roy tegen de kliek rond president George W. Bush ondanks veel verzet staande hield. Na de aanslagen in New York in het eerste jaar van ons millennium, waarbij opstandige mannen van Arabische mosliminspiratie lijnvliegtuigen in het World Trade Center boorden. Roy kon het niet langer aanhoren hoe die decadente rakkers die de hoogste regionen van de macht onveilig maakten, die al zo veel onrecht hadden begaan tegen eigen mensen, laatdunkend deden over deze ongelofelijk geslaagde militaire actie met hoge symbolische lading. De Twin Tower, waarschijnlijk de best denkbare symbolen van de op geperverteerde commerciële geest en dito macht gestoelde cultuur van de USA, toch? President Bush had de mannen “lafaards” genoemd. Roy had op intelligente wijze protest aangetekend. Op een passend en dus internationaal forum. Dat is toen een Duitse topkrant geworden, want in het land dat bij uitstek het vaandel voorziet van hoge principes als persvrijheid, vrije meningsuiting en burgerrechten, kon haar stem niet aan bod komen. “No country for old men… Indeed, and “No country for a sensitive prophet’s Thruts!”…
De laatste tijd zijn er ook bij ons juist fijngevoelige, moedige vrouwenzielen nodig om te benoemen wat de unieke waarde is van een man van de menselijke soort. Tinneke Beeckman nam het enkele weken geleden in haar column in De Standaard op voor mannen die van nature de kwetsbaren wensen te verdedigen. Die manmoedigheid, het Romeinse Rijk steunde daar sterk op, het heette toen virtus. Ook de Arabische halfnomaden die hun leven bouwden rond “het schip van de woestijn”, de kameel, hebben eeuwenlang een cultuur en ideologie gekoesterd waarin de zin naar moedige daden en avontuur van de man ademruimte kreeg en werd gewaardeerd. Dit gaat intussen zeker ook op voor enkle van de meest nobele en meest spirituele volken ter wereld, de diverse Native Americans. De moed van de Indianenman inspireert ook het logo van voetbalclub AA Gent, dat zullen wij dezer dagen geweten hebben. Ook bij de “oude Belgen” beseften de Menapiërs, de Eburonen en anderen dat het bestaan geen lachertje is, en dat je naast zachte waarden, ook defensieve slagkracht nodig hebt om je groep te laten voortbestaan. Een man moet niet zonder meer ongevaarlijk zijn. (Die heren der schepping laten zich, zo blijkt uit antropologisch onderzoek, in alle culturen dan wel wijsheden en opinies influisteren in de keuken en de slaapkamer, vanwege de vrouw).
Politici die zelf Ruggengraat missen
Vandaag gaat het anders, vrouwen staan meer dan ooit op het forum, in de kring van “wijzen” die de gemeenschap besturen.
1. Soms werkt het goed. Nog maar vijf dagen geleden kroop ik blij in de pen om een filosofe op haar facebookporfiel in de bloemetjes te zetten. Tinneke Beeckman had als een Man in haar tweewekelijkse column in De Standaard als geen ander een licht laten schijnen op de lafheid van de (mannelijke) toppolitici in dit land en de omringende. Hoe deze lui totaal geen kracht of macht meer hebben, geen persoonlijke zekerheden, en daarom juist alles doen om hun imago op te vijzelen, ook juist na de aanslagen in Parijs. De centrale waarden van onze cultuur, zoals waarheidsvinding en vrije meningsuiting, mensenrechten, herverdeling van de rijkdom via een gemengde economie… zowel als de grote problemen en uitdagingen van deze tijd van dit continent, zoals de Vluchtelingenopvang, de Eendracht in de groep landen, het uitbouwen van een interessante Cultuur die jong en oud kan inspireren en gidsen naar de toekomst in complexe tijden… daar zijn die politici in hun limousine vooraan de cavalcade niet mee bezig…
2. In dezelfde zin had Marc Fauconnier, die de strijdlust van zijn naam eer aan doet, er op gewezen in een opiniestuk een tiental dagen eerder, hoe het eigenlijk komt dat “trompetter zonder inzicht of idealen” Donald Trump zo veel aandacht en steun krijgt van kiezers aan de andere kant van de oceaan. De mensen voelen met hun buik telkens weer aan hoe de bovenste laag politici helemaal geen innerlijke voeling meer hebben. “Ze zijn zo snobistisch dat ze hun eigen geslacht niet meer kennen”, las ik ooit over dit soort mensen. Fauconnier, die deze interne keuken terdege kent als marketeer, beschrijft hoe topleiders de hele tijd op eieren lopen om toch maar geen segment van het kiezersvolk voor het hoofd te stoten, en te riskeren stemmen te verliezen. Zij weten het zelf niet meer, en volgen de sluwe (?) adviezen van “spindoctors” die de maatschappelijke trends bestuderen en tegen veel geld dan de politicus, die keizer zonder kleren, iets mogen influisteren. “Politici hebben niet meer de moed om de mensen te zeggen wat zij vinden dat die moeten horen”. Bedankt, Fauconnier en De Standaard.
3. Een week voordien, op 11 februari, was er al een schot voor de boeg gegeven door een vaste redacteur van de krant. Marc Reynebeau klaagde in zijn wekelijkse stukje op donderdag met scherpzinnigheid, en bewonderenswaardige zin voor rechtvaardigheid en bevrijding, aan hoe leidende politici te werk gaan op een laffe manier die de hele maatschappij ziek maakt. Geen van onze politici had de laatste jaren “de ruggengraat” (ik noem dat de ballen) om op te staan en een aantal grote concerns die de mensen schaden tot de orde te roepen. Van de energielobbby (met zieke typen als bestuurder Mestrallet en kompanen bij Suez-Electrabel), over de Loterij, (die casino’s gaat bijbouwen in een tijd dat tienduizenden mannen en vrouwen bankroet gaan door gokverslaving), tot de gewetenloze tabakslobby. De laffe (hier is het woord op zijn plaats!) politici verschuiven de schuld die zij wellicht voelen kriebelen gewetenloos door naar de grass root mensen. Burgers zeggen zij, “U bent zelf de schuld van uw verslavingen, u moet de kosten dragen. En meer nog, wij zijn met u begaan en dus gaan wij u disciplineren en sanctioneren, wij gaan u hoge taksen opleggen!”
Om te besluiten. Op deze meest heilige dag van het jaar, moet ik opmerken dat de chaos, het wegvallen van de bestaande orde van wet en politiek, iets waar zowat alle “leidinggevende figuren” als de dood voor zijn, in werkelijkheid misschien ook iets verfrissend zou kunnen hebben. Wat minder huichelachtige “structuur” zou revitaliserend kunnen zijn. Mensen zouden krachten opdoen. De lege figuren die op dit moment politiek en dus ook ons moreel gehalte “sturen”, doen wellicht meer kwaad dan goed. Ik moet daarin de grote Duitse activist en filosoof Rudolf Bahro (1935-1997) bijtreden. Die werd door jonge Duitse ecofilosoof Ullrich Melle naar het Kardinaal Mercierplein (Hoger Instituut voor de Wijsbegeerte) om ons te helpen klaar te zien in de verbijsterende stinkmachine van de postmoderne samenleving. Bahro spreekt van “de megamachine” die de natuur vernietigd. Van het “schildpadpantser” dat volwassen burgers ontwikkelen, eelt op de ziel. Van de hoop die van kinderen blijft uitgaan, die zuiver geboren worden, nog altijd… Van de werking van verschillende hersendelen, het ene al wat minder primitief dan het andere… Hij zat tegenover een volle zaal en sprak Engels. Na zijn betoog was ik de eerste die het woord nam. Ik bevestigde zijn visie, op basis van eigen lectuur, onder meer van schrijvers als nobelprijswinnaar Konrad Lorenz en Karl Sagan, Jane Goodall, Terence White, de Britse schrijver én op basis van eigen verkenningen in de natuur en veel reflectie. Mijn waardering bleek zelfs in een publiek met overwegend groene activisten niet evident. Een politiek activist nam het woord na de profetische oproep van de filosoof, en vroeg wat de rol van politici kon zijn. Bahro stelde, terwijl hij de hele tijd zijn ogen fixeerde op de mijne, dat wij “van de politici niets mochten verwachten. Politici zijn de waterdragers van de economisten”. Zij hebben geen eigen ruggengraat, geweten, diepgang, ideologie. Zij missen ook de vereiste heilige toewijding. Het schip van de Samenleving sturen zij elke dag meer de gevarenzone in. “Het moet van fijngevoelige spirituele geesten komen!” Woorden die nog lang na die avond hun nagalm behielden.
Waardenschalen hebben nood aan extreme situaties om ijking te ontvangen
Meer ten gronde, is er een probleem met onze waarden, dat komt naar boven als wij ons bezinnen na aanslagen in hoofdsteden in eigen buurt. De waardenschaal die mensen in werkelijkheid voor hun daden blijken te volgen, blijkt krakkemikkig, zij is verslapt. Een herijking is nodig. Begeef u meteen naar de tent van de genezer. Een paradox is dat de waardenschaal ook juist wat kapot lijkt te zijn gaan… omdat er al te lang geen levensbedreigende situaties meer in ons leven voor komen. Men keek duizend keer per week weg van de doden die vielen, de laatste decennia; zoals de tien zelfmoorden per dag. Als een trein een mens aan zijn einde hielp, werd met man en macht elk spoor binnen het uur uigewist, zo benadrukt filosoof Herman De Dijn terecht in een essay over bio-ethiek.
Zelf heb ik al vroeg de televisie kosmos de rug toegekeerd. Wij zijn de grenzen van het speelveld van het menselijke bestaan bewust gaan verkennen. Er gaat niets boven the real thing. Leven moet interessant blijven voor ons. Als palliatieve medewerker, bij het bed van de stervenden en tot in het mortuarium, waar wij met eerbied en tederheid om mochten gaan met de dode lichamen in de koelsleuven en op de tafels bestemd voor de laatste groet… Daarnaast heb grote en minder grote wilde dieren bestudeerd, opgespoord, en geschoten. Wat ik om mij heen zie, is dat de meeste Belgen niet meer weten wat de Grenzen van het Menselijke Bestaan zijn. Dat is niet abstract, dat gaat over krachtige emoties. Mensen zijn vaak niet vertrouwd met de supervreugde-regionen van warme liefde en zorg voor elkaar. En nog minder met lijden en dood. Daardoor is meteen ook de levensvreugde eruit. De ernst én de lach hebben elkaar nodig.
Elk nadeel hep zijn voordeel
Het is niet al duisternis, echter. Sinds Brussel haar eigen zware bomaanslagen heeft gekend, merk ik dat mensen het leven weer ernstig nemen, met grotere, natuurlijke aandacht met elkaar omgaan, bijvoorbeeld. Dat passanten in de stad de ontmoeting weer weten naar waarde te schatten. Mensen ontdekken de kracht van een kort gesprek, bij elkaar op verhaal komen. Op de bus zijn wij meer beleefd en attent dan sinds lange tijd, zo blijkt. De jonge mannen die ik met ernst in de rij wachtenden bij het instappen aanmaan “Doe het eens wat rustiger, jongens, er hangen toch al genoeg zorgen in de lucht!?”, die roepen even later zelf behulpzaam naar de chauffeur, zich ineens bewust van wat solidair, werkelijk goed samenleven is, “Mijnheer! Er is een mevrouw die niet kan afstappen!” omdat de deur dicht blijft. Even daarna staan twee meisjes tegenover ons hun plaats vriendelijk en elegant, bescheiden en met traditioneel aandoende eerbied voor oudere mensen uit eigen beweging af aan twee oude vrouwtjes…
De kwaal heet aliënatie tussen mensen. Het leven is een voortdurende strijd tegen de Vervreemding, zo schreef ook Rik Torfs onlangs nog als slotformule voor een column. En dan is er de desacralisering van Leven en Waarden. De redding zal van onszelf, nederigen van hart, moeten komen. De inspiratie zal van ver, van heel ver moeten komen. Ons land is plat geslagen.
Stefaan Hublou Solfrian Vojvoditz Simanga
Historicus, publicist, actief voor het Vlaams Agentschap Inburgering en Integratie
Brussel-Leuven, Goede Vrijdag – Pasen 2016
NB. Arundathi Roy (°1961) werd de winnaar van de Man Booker Prize met de roman “De God der kleine dingen” in1997.
Addendum – Een stuk Historische Context van de furor Arabicus
De recente etnisch-cultureel-religieuze aanvallen op het Westen in hun ruimer historisch en moreel kader
De eclatante, bloedige militaire acties van allerlei mannen met Arabische achtergrond, zijn in de grond bovenal Wanhoopsdaden. Er heerst, zoals Amin Maalouf, schrijver en lid van de Academié Française op paaszaterdag op La Une zegt, “een nihilisme” bij die mensen. Voor ons is dit zeer goed te begrijpen, als historici met het vermogen enthousiasme op te brengen voor de zaak van anderen. Heel lang hebben toonaangevende figuren in eigen cultuur het bewust of onbewust toegedekt… De golven van agressie, die worden in wezen door niets anders uitgelokt dan het onrechtvaardige, verraderlijke van de Europese Leidcultuur in haar omgang met culturen en etnieën die dichter bij de Natuur en de Traditie staan. Er lijkt een soort spirituele, ideologische vuile oorlog aan de gang. Tegen gemeenschappen die een leven leiden in soberheid en in verbondenheid met landschap, dier en rots en boom, God en familie. In ruimere zin zijn die opstandige explosies van woede, een uiterst gezonde reactie en een logisch gevolg van innerlijke ontreddering… na het op osmotische manier contact maken met enkele van de vergiftigde aspecten van de geest van Europa. Europa dat is geworden: een kapitalistische, geseculariseerde, hebzuchtige, consumentistische gemeenschap zonder geweten. Een Europa en Amerika dat zijn eieren in de mand wenst te leggen, zijn geloof en hoop, van geld, bezit, macht, comfort en groei op technisch gebied. Wie de mammon dient…
Heel concrete historische kantelmomenten in die zin zijn,sinds een drietal eeuwen aan te wijzen.
1.Ten eerste de genocide tegen de Indianen. De vele verdragen die de United States of America gesloten én verraden hebben gesloten met de Native Americans. Vlamingen hebben hier een bijzondere rol gespeeld. Goedaardige, contactvaardige, door menselijke noblesse geboeide eerbiedige zielen als pater Pieter Jan De Smet, de grote Zwartrok, Jezuit en missionaris, heeft deze natuurmensen begeleid na hun vertrouwen te winnen. Hij zag geen andere weg dan in onderhandelingen met onder meer president Abrahm Lincoln, de Inheemse stammen de betreffende verdragen te laten aanvaarden; de goede ziel voelde zich op het einde van zijn leven verraden en voor schut gezet door de overheden…
2. Eenzelfde verhaal tijdens en kort na de eerste wereldoorlog. De geniale, heroïsche, meesterlijk- strategische en warm-menselijke geest, Lawrence of Arabia, weet in 1916-18 de vele volkeren van de Hedjaz, het woestijngebied van Mekka tot Damascus en Bagdad, te verenigen. Als rechterhand en broeder van Sherif Feisal, zoon van da Sheriff van Mekka, en stoutmoedige inheemse generaals zoals Auda brengt hij met een minimum aan middelen en manschappen door verstandige en zo humaan mogelijke oorlogsvoering, de wrede, genocidaire eeuwenoude Ottomaanse Overheerser op de knieën. Met de hulp van het goud en de wapens en oorlogsbodems van het Britse Rijk, die Lawrence bij zijn vaak verwonderde, dankbare legeroversten wist los te krijgen. Na de guerilla en de wereldoorlog wordt echter een verdrag gesloten tussen Frankrijk & het UK en anderzijds de Arabische naties, dat zonder scrupules ervoor gaat de economische en geostrategische belangen van de westerse mogendheden te versterken, ten koste van de jonge Arabische naties en hun winnaars. Feisal wordt koning van Jordanië. Maar de geest van de toekomstdroom van het heldenduo wordt verraden. De grenzen van Syrië, Irak, Saoudi-Arabië… worden op onwijze manier getrokken, zonder de vrede tussen de inheemse stammen te dienen, en in het directe voordeel van de koloniserende mogendheden.
Hier, in dit moreel misbruik door machtige democratisch verkozen staatsmannen, ligt de diepere wortel van de verbijstering, de collectieve psychose, het gekmakende verlies van begrip, geloof en zingeving… en van daar het verlies van humaniteit en de medogenloze agressie vanwege Arabische leiders groot en klein.
De ‘Vaderfiguren’ van machtige volken die hen bij de hand hadden genomen bij de geboorte van hun eigen vernieuwde naties bleken genadeloze Bloedzuigers. Je zou van minder het noorden kwijt raken en de wapens opnemen, toch?…
3. Een derde concreet historisch voorbeeld, waarbij een volk na mismeestering en verraad, op waanzinnige manier én ten diepste ook op zelfdestructieve manier naar de wapens grijpt, is het beste bekend bij het grote publiek. Na het extreem onrechtvaardige verdrag van Versailles, bij het eind van de Grote Oorlog in 1918, konden de Duitsers niet helder meer blijven denken en voelen, na de overdonderend- valse zondebok-aanpak die hun was te beurt gevallen vanwege de overwinnaars, de geallieerden, de VSA, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, en de latere Benelux. De onvatbaar erge gevolgen zijn bekend. Nazi-Duitsland, een Rijk dat dertig miljoen doden maakte onder de ‘leiding’ van een zieke, scherpzinnige, agressief-dominante geest die werd beheerst door hatelijke wanen naar hele gemeenschappen. Adolf Hitler vond gefundenes fressen voor zijn wraakzuchtige dromen. Hij was een man die niet in staat bleek tot enig ethisch besef, tot eerbied voor de medemens ook als die heel anders is. De hele wereld werd in een Vuur van Wraak meegesleurd. Meer dan bewuste wraak, betrof deze oorlog echter een zich te weer te stellen tegen het sluipende vernietigen van de eigen waardigheid, het zelfbeeld. De Duitsers kwamen juist op vehemente wijze recht, vanuit het besef een dodelijk-zware Leugen te hebben opgelegd.
Besluit
De enige goede uitweg die onze eigen cultuurkring nog heeft, volgens ons, is opnieuw Diepe Waarheid te zoeken. Wij moeten deze vaak “Inconvenient Truth” aandachtig gaan beluisteren, haar aanvaarden, en ernaar gaan handelen. In de hoop te komen tot een brede en diepe mentaliteits- en gedragsverandering. De natuurlijke planeet snakt er naar, maar de mens nog veel meer. De geschriften van de grote morele figuren van onze tijd, zoals Barack Obama, bepaalde integere denkers die door de hel van het bestaan zijn gelouterd, zoals Victor Frankl, Alice Walker en T. E. Lawrence, paus Franciscus ook, kunnen helpen de toon zetten bij die onderneming. Het met zin voor Waarheid en Eerlijkheid bestuderen van onze geschiedenis en die van andere volken zal heilzaam zijn. Het werkelijk loskomen van de corrumpering van de geest door verslaving aan macht, kapitaal, en voor de gewone mensen, salaris, comfort, klokleven en de televisie, zal echter meer vragen dan deze zaken alleen, hoe veel het al kan lijken. Alleen een grote openheid voor wat mooi en goed is, (zoals de sensuele topervaringen die natuurexploratie kan meebrengen, en voor de spirituele hoogtepunten van integere menselijke omgang) kan ons toelaten de vereiste zuiverheid van ziel te ontwikkelen die nodig is om uit het moeras van deze Barre Tijden te raken. Het zal moeten, want de megamachine is vastgelopen, niet meer met zand, maar met grote keien…
“Take all away from me,
but leave me extasy,
and I will be richer than,
then all my fellow men”
(Emilly Dickinson).
“Een geest van discipline, goede trouw en waarachtigheid is het enige dat kan soelaas bieden: want ook op het collectieve, historische vlak geldt in de limiet de volkswijsheid:
Eerlijk duurt het langst…”
“Noblesse is het enige dat ons kan redden”
(Dostojevski).
Bibliografie:
Chris van Orden. “De glans van het echte. Impressies uit Centraal Azië en Siberië 1970 – 1995”. Uitgeverij Maitrea. – De zeer waardevolle getuigenissen en reflecties van een in Borneo geboren Nederlander die talloze reizen naar Aziatische volkeren maakte, op zoek naar menselijke noblesse en karaktersterkte, ook juist vanuit een diep besef van wat ziek is geworden in de kern van deze cultuur.
T. E. Lawrence. “Seven Pillars of Wisdom. A Triumph”. (Edities in 1935, 1976… o.a. bij Jonathan Cape Ltd., London). Het persoonlijke verslag van de ongelofelijke interculturele, reis- en strijdsuccessen die de schrijver behaalde in samenwerking met de bewoners van de Hedjaz, Arabië.
Michael Korda. “Hero. Life and legend of Lawrence of Arabia”. London, 2010. – Een schitterende biografie en geschiedenis, en zeer actueel in onze dagen.
Bieke Vandekerckhove. “In stilte. Hoe ik bij mijzelf ben gaan wonen”. (Spiritueel boek van het jaar 2013. Ten have/Lannoo). Een goudschat aan tips hoe een mens zware beproevingen kan doorstaan en tot een loutering kan omsmeden.
Loed Loosen. “Het derde testament. De bijbel verder schrijven”. Katholieke Bijbelstichting, 2015. – De meest humane, open, wijze theologie in beknopt katholiek kader beschikbaar op de markt.
“Black Elk Speaks”. John Neihardt. USA, Diverse uitgaven en vertalingen. – De geschiedenis van de Noordamerikaanse Indianenstammen en hun levensbeschouwingen, in de vorm van een uniek ooggetuigenverslag van de bekende sjamaan.
Alice Walker. “Turkoois en koraal. Leven onder woorden”. Globe pocket, 1996. (Vertaling van: “Living by the word. Selected Writings 1973-1989”. Harcourt Brace Jovanovitch, New York). Een persoonlijk bundle gedachten en reisobservaties van de geniale, mystieke schrijfster van het succesvol verfilmde “The color purple”. Een eminente filosofe met grote aandacht voor onrecht naar personen en volkeren.
Manu Keirse. “Helpen bij verlies en verdriet.” (Diverse uitgaven, Lannoo). – De beste gids voor wie zichzelf en medemensen wil helpen genezen na de ervaring van diepe pijn die eigen is aan bijna ieders bestaan.
Judit Lewis-Herman. “Trauma en herstel”. De wijze, baanbrekende visie op trauma van de hoogleraar psychiatrie. Het betreft trauma bij mens en groep, en het boek is een bron van suggesties hoe er heilzaam doorheen te groeien en zo “van de nood een deugd te maken”.
“Tippi uit Afrika”. Tippi Degrez. Byblos, Amsterdam, 2002. Een klein meisjeskind vertelt hoe het door onbevangen en vriendelijk naar allerlei wilde dieren te stappen, van leeuwen over luipaarden tot kolossale olifanten en aaibare knuffeldiertjes, erin slaagt hun vertrouwen te wekken en “met de dieren te praten”. Zo maken wij een soort reis naar de originele toestand van de mens. Ontmoetingsverslagen en opinies zijn genoteerd door een schrijfster en de vele indrukwekkende foto’s van de vader, fotograaf, bewijzen dit unieke verhaal van kansen tot contact en verbondenheid. Dit boek levert het perfecte voorbeeld van de wijsheid die zegt “Geef een mens vertrouwen, en je maakt hem betrouwbaar”.
Motion Picture. “Dances with Woolves”, regie en hoofdrol voor Kevin Costner. Zeven Oscars (1988). Western-Saga die de verzoening tussen blanke Amerikanen en Indianen een stap vooruit wist te brengen, met een verhaal van geslaagde inburgering van een man in een inheemse cultuur en een schets van de uiterst waardevolle ecologische intuïties en de spirituele en tegelijk sobere & aardse leefwijze van de Native Americans.
Reacties welkom via stefhublou.global@gmail.com
